‘Alleen Lisa mag me vastpakken. Al die andere meisjes sla ik van mij af. Zélfs Danira’

In een wereld vol azijn is Kevin Van Den Bosch (36) uit ‘Down the Road’ een deugddoende Fristi: iemand die van het leven opfleuren een voltijdse bezigheid heeft gemaakt, maar nooit de behoefte voelt om te factureren. Hij is de gedoodverfde compagnon de route van Dieter Coppens, met wie hij in de vierde ‘Down the Road’-reeks opnieuw de hort op gaat, samen met zijn vrienden Lore, Lisa, Hélène, Martijn en Pieter uit de eerste jaargang, dit keer naar de bevroren vlaktes van Lapland. Pech voor Lapland: geen koude is tegen Kevin bestand.

Face to face lukt even niet, maar moeilijk gaat ook: Kevin neemt plaats voor het Zoom-scherm aan de zijde van zijn ouders Eddy en Marleen Van Den Bosch, en reserveert zijn grootste glimlach niet voor de gesprekken over Dieter Coppens of zijn ándere langlopende relatie, Lisa, maar voor – dit is een man die enkele maanden geleden nog een dagenlange fietstocht aflegde voor drie bolletjes ijs – de gedachte aan de heropening van de restaurants.

Kevin werd 36 in maart, toen hij vlak voor het coronavirus hen nét op tijd huiswaarts stuurde nog in Lapland zat met zijn vrienden. Wie Kevin een beetje kent, zal een donkerbruin vermoeden niet kunnen onderdrukken dat dat tot de nodige gestrekte dansbeentjes zal hebben geleid.

KEVIN «Amai, dat is een fantastisch groot feest geworden. Ik kreeg daar ineens een kroon op mijn hoofd, maar die was veel te groot: ze zakte af tot over mijn oren. Hélène had ze gemaakt, maar ze wist niet eens hoe groot mijn hoofd was!

»We hebben die dag ’s morgens pannenkoeken gegeten. En slagroomtaart. En ’s avonds ook nog een dessert. En gedanst, hè! Ik heb zelf niet gedeejayd, want ik was het feestvarken, en het feestvarken moet op de dansvloer staan. Dat blijf ik het allerleukste vinden. Ik heb daar eens laten zien wat ik allemaal kan. En ik heb een kriek gedronken, een Lindemans: amai!»

HUMO Is het bij eentje gebleven?

KEVIN «Nee, het waren er twee! (lacht) Maar verder drink ik nooit bier. Ik ben de zoon van mijn vader, die drinkt ook niet. Als ik op café ga, bestel ik een cola. Of één kriek. Het is pas sinds ‘Down the Road’ dat ik alleen op café ga. En gráág.»

MARLEEN «Vroeger was hij daar veel te verlegen voor. Dan ging hij nooit alleen wandelen.»

KEVIN «Nu wel, hè?»

EDDY «Nu weten we soms niet waar hij zit. Dan komt hij in een straat terecht waar hij iemand weet wonen en dan belt hij aan bij een willekeurig huis: ‘Mag ik bij u naar het toilet gaan?’ Maar dan blijft hij tetteren, zonder dat wij weten waar hij uithangt. Dan worden wij weleens ongerust, natuurlijk. Vóór de eerste reeks van ‘Down the Road’ zou hij dat nooit gedaan hebben. Nu spreekt hij iedereen aan. Ook omdat de mensen hém aanspreken.»

HUMO Jij bent een echte BV, Kevin.

KEVIN «Dat is heel plezant. Ik heb al veel selfies getrokken. Nu ook, maar mét afstand, hè. Ik wil geen corona krijgen.»

HUMO Had je na dat fantastische eerste avontuur met ‘Down the Road’ gedacht dat je zoiets ooit nog een tweede keer zou mogen beleven?

KEVIN «Eerst niet, maar ja (rolt met de ogen), opeens stond Dieter voor de deur: ‘Ik heb een verrassing!’ Ik ken hem ondertussen, hij heeft altijd wel iets in petto. Maar ik vind dat niet erg.

»In de zomer stond hij er ook. Dan zijn we samen naar de zee gefietst, op een tandem. Als ik dat met Lisa zou doen, had ik liever een gocart gehad: vier wielen onder onze benen (lacht). We hebben ons goed geamuseerd. TikTok-filmpjes gemaakt en zo! Dat doe ik graag, TikTok. Heel grappig. We zijn langs het Eddy Wally-museum gefietst. Op de liedjes van Eddy Wally kun je goed plezier maken. Er lag ook een bom uit de Tweede Wereldoorlog, maar binnen was alles Eddy Wally. Ik vond het nóg plezanter om een nachtje in de tent te slapen op het gras van het stadion van Club Brugge. Want dat hebben we ook gedaan. Ik ben een héél grote supporter van Club Brugge.»

HUMO Welke smaken ijs heb je gekozen aan het einde van dat avontuur?

KEVIN «Drie bollen: speculaas, chocolade en mokka. Dat eet ik heel graag.»

HUMO Van alle ‘Down the Road’-deelnemers heeft Dieter Coppens nooit méér tijd met iemand doorgebracht dan met jou. Jullie hebben twee keer ‘Down the Snow’ gedaan, voor De Warmste Week, en in juli was er dus ‘Down the Sea’. Hoe belangrijk is Dieter voor jou?

KEVIN «Hij is heel lief. De man van het grote hart. Hij is een beetje een grote broer voor mij.»

EDDY «Dieter is zijn dikste vriend geworden. Ze verschillen niet veel in leeftijd. Dat het enorm goed klikt tussen die twee, ziet iedereen. Dat ze zovéél samen zouden doen en zo’n goede band zouden uitbouwen, hadden wij ook nooit verwacht, maar het is natuurlijk heel plezant.»

HUMO Ik zie iemand glunderen op de achtergrond.

EDDY «Natuurlijk, als je over Dieter begint... De valies van Kevin staat altijd klaar, denk ik, voor mocht Dieter aan de deur staan. Hij zou zo vertrekken.»

KEVIN (knikt instemmend)

EDDY «Hij is ook al eens een weekend naar Dieter geweest. Toen zijn ze naar Bazart gaan kijken. Op weg naar dat optreden zag Kevin een dakloze en daar was hij zodanig ondersteboven van dat hij zich voor de tweede ‘Down the Snow’ wilde inzetten voor die mensen. Wij wisten weer van niets, hij heeft dat zelf beslist.»

KEVIN «Ja, dat breekt mijn hart. Zeker als het met kindjes is. Dan moet ik wenen. Ik wilde die mensen helpen.»

BIBBERENDE BENEN

HUMO Hoe ben jij destijds, drie jaar geleden intussen, thuisgekomen van de eerste ‘Down the Road’-reis?

KEVIN «Toen ben ik in een zwart gat gevallen. (Schouderophalend) Ik kon daar niet aan doen. Gelukkig: toen ik goed geslapen had en uitgerust was, was het weer in orde.»

HUMO Heb je dat eerste seizoen nadien weleens opnieuw bekeken?

KEVIN «Zeker honderd keer (lacht). Ik kan dat niet missen. Het was zo plezant dat ik dat vaak nog eens wil herbeleven. Ik heb geen favoriet deel van de reis, omdat het allemaal zo zalig was. Ik heb het nieuwe seizoen ook al helemaal gezien. ’t Is súper! Dat het maar snel op televisie komt, want ik zit op hete kolen.»

HUMO Dankzij ‘Down the Snow’ was jij al gewend aan de koude, maar de rest van de kandidaten niet. Heb jij hen op sleeptouw genomen?

KEVIN «Dat weet ik niet. Maar de sneeuw is wel héél leuk. Ik vind de koude niet erg, ik vind dat zelfs het tofste. Soms was het wel wat te veel. Dan kwam Dieter af – je kent Dieter – omdat hij met ons in de sneeuw wilde ploffen, in onze zwembroek! ‘Even opwarmen,’ zei hij, ‘en dan ploffen.’ Oké dan (lacht). IJskoud was het. ‘Dieter, jongen,’ zei ik, ‘dat is toch niet te doen met u.’»

HUMO Ik weet dat jij af en toe al eens graag een glaasje pisang lust. Had je dat bij je om op te warmen?

KEVIN «Nee, maar wel warme bessensapjes. Dat helpt ook en dat is nog lekkerder.

»Ik vind die koude landen sowieso het leukst. Ha ja, want je kunt daar met de honden-slee rijden. We zijn ook rendieren gaan voederen. En gaan ijsklimmen, met speciale schoenen met pinnen in. Dat was niet evident, maar weet je voor wie ik dat heb gedaan? Voor Lou, mijn petekind. Ik zei: ‘Kom, Kevin, je moet dat doen, we zijn weg!’»

HUMO In Zwitserland, tijdens de eerste reis, heb je ook je angsten overwonnen voor je petekind.

KEVIN «Toen we daar in de bergen waren, had ik héél veel hoogtevrees – ik heb dat altijd al gehad. Ik stond te bibberen op mijn benen van de schrik! We moesten eerst een lift nemen, en dan over een heel hoge brug stappen. Maar uiteindelijk ben ik er geraakt. Ik heb daar mijn hoogtevrees overwonnen.»

HUMO Ik zag in de trailer voor het nieuwe seizoen dat je op een bepaald moment kwaad roept: ‘Ik ben hier weg!’ Wat was er toen aan de hand?

KEVIN «Kwaad was dat niet. Dat was gewoon omdat er kaas was voor op de broodjes en ik lust eigenlijk geen kaas. Geen worstje, geen kip curry, niks. Het waren broodjes gezond, met alleen maar sla en tomaten. Dat eet ik niet! Kwaad ben ik daar niet om. Maar ik had honger, en we hadden minder geslapen. Ik was doodop. Dan kan dat gebeuren, hè?»

HUMO Had je al die jaren contact gehouden met Martijn, Pieter, Lore, Lisa en Hélène?

KEVIN «Natuurlijk! Op mijn gsm heb ik WhatsApp geïnstalleerd en daar horen wij elkaar elke dag. Dan sturen wij ‘goeiemorgen’ en ‘goeienavond’ en ‘tot morgen’. Skypen doen we ook vaak. Ha ja, dat zijn mijn vrienden, hè. We zijn zelfs eens allemaal samen op reis geweest, met alle ouders erbij. Drie dagen naar Nederland, en drie dagen Nürburgring. Goh, dat was plezant. Normaal gingen we vorige zomer naar Duitsland, maar ja...»

HUMO Ik hoor dat je met Lisa zelfs heel véél contact hebt gehouden: hoelang is zij nu al je liefje?

KEVIN (glundert) «Wij zijn bijna tweeënhalf jaar samen, in februari drie jaar. Toen de allereerste aflevering van ‘Down the Road’ werd uitgezonden, zijn we die hier in het Balanske (activiteitencentrum voor personen met een handicap en hun gezin, red.) gaan bekijken op een groot scherm, en toen hebben we het tegen iedereen verteld. Ik had eigenlijk in Frankrijk al tegen haar gezegd: ‘Ik ben op u gevallen. Ik ben zo blij als ik bij u ben.’ En dan was zij mijn vriendin. Maar wij hebben dat verzwegen.»

EDDY «Zelfs wij wisten van niks. Toen die eerste aflevering werd uitgezonden, heeft hij ons even voor dat voldongen feit gezet: ‘Wij zijn een koppel!’ (lacht)»

KEVIN «En dan zijn we beginnen te kussen (lacht).»

HUMO Wat vind je zo leuk aan haar?

KEVIN «Ze is zo mooi. Ze danst heel veel. Soms blijven wij bij elkaar slapen: onze ouders spreken dat af.»

HUMO Voor jou was het vierde seizoen van ‘Down the Road’ extra speciaal, omdat het samen met je lief was. Hoe was dat?

KEVIN «Ik was zo blij! Ja, wie mag er dat meemaken? Kon ik heel de tijd in haar ogen kijken. Het was de reis van ons leven, die pakken ze ons nooit meer af.»

HUMO Jullie plan was om begeleid te gaan samenwonen. Denk je dat dat gaat lukken?

KEVIN «Ik denk het wel. We zijn er echt mee bezig. Nu is corona er tussengekomen. Ik woon in Boutersem, zij in Wachtebeke, dat is natuurlijk heel ver. We gaan afwachten tot de afleveringen allemaal zijn uitgezonden, en dan gaan de ouders nog eens samenzitten om van alles te bespreken. Want het is toch wel ver, hè?»

HUMO Mag je haar nog zien nu, met de lockdown?

KEVIN «Ja, zij is mijn knuffelcontact. Maar we geven ook nog altijd kusjes, hoor (lacht).»

DANSEN MET BV’S

HUMO Dieter Coppens zei: ‘Alles in ‘Down the Road’ is pril: vriendschappen die ontstaan, liefde die ontluikt, een groepsgevoel dat groeit. Maar in het vierde seizoen zal die groep al bestaan en zal het dus vooral gaan over hoe dingen veranderen, verdwijnen of blijven.’ Is er veel veranderd op drie jaar tijd?

KEVIN «Toen moesten we elkaar nog leren kennen. ‘Hallo, ik ben Kevin!’ Maar nu moest dat natuurlijk niet meer. Wij zijn dikke vrienden.

»Ik ben ook volwassener geworden. Ik wilde een lief vinden en dat is gelukt. En ik kom meer buiten. Mensen spreken mij aan op straat en komen mij proficiat wensen omdat we het supergoed gedaan hebben. En de jeugd ook. Al die meisjes die op mij afkomen! (lacht) Die willen mij vastpakken. Maar ik zeg dan: ‘Ho! Ik heb een vaste vriendin.’ Alleen Lisa mag dat.»

MARLEEN «Vroeger gingen de mensen van Kevin lopen. Nu komt hier al eens een jeugdbeweging langs die hem speciaal een vraag wil laten stellen in de lokale quiz. Dat is echt hélemaal omgedraaid, dankzij ‘Down the Road’.»

HUMO Gingen ze van Kevin lopen?

MARLEEN «Ja! De jeugd bekeek ons niet wanneer we met Kevin op straat liepen. En nu roepen ze van ver: ‘Hey, Kevin! Hoe is ’t?’ Voor hem is dat heel plezant. Ik vind het goed dat ‘Down the Road’ toont hoe mensen met het syndroom van Down echt zijn: niet anders dan anderen.»

KEVIN «Ik ben gelukkig, hoor. Ik mis alleen de basket wel.»

HUMO Jullie zijn snelsnel moeten terugkeren uit Lapland omdat net dan corona uitbrak. Ben je bang geweest?

KEVIN «Nee, nooit. Ik ben eigenlijk nooit bang. Ik moet wel thuisblijven van mijn werk: twee maanden lang (blaast). Ik word er onnozel van.»

MARLEEN «Ik zal blij zijn als hij zijn activiteiten weer kan oppikken. Hij zit bij een club die elke maand iets organiseert. Hij gaat ermee op reis en op weekend. Maar nu is er niks: geen muzieklessen, geen Special Olympics... Voor ons is dit jaar heel rustig geweest, maar voor Kevin was het triestig – op ‘Down the Road’ en ‘Down the Sea’ na dan.»

HUMO Welk instrument speel je?

KEVIN «Piano en djembé. Op zaterdagvoormiddag. En ook een beetje danslessen soms. Het liefst van al speel ik iets van Bazart. ‘Goud’, ‘Maanlicht’, ‘Omarm me’...»

MARLEEN «Donderdagavond oefent hij normaal met zijn band: veertien leden van de muziekschool. Woensdagavond is het basket. Wij zijn altijd op weg van hier naar ginder. Ons leven draait rond onze Kevin, hè. Het is dus stilletjes geweest.»

KEVIN «Maar ik hou mij bezig. Ik doe vrijwilligerswerk nu. Voor Sinterklaas verkopen ze pakketten voor een goed doel, en ik pak die mee in. Om geld in te zamelen.»

HUMO Je staat altijd klaar om mensen te helpen, hè?

KEVIN «Ja, dat doe ik altijd. Altijd in de weer. Ik heb dat graag.»

HUMO Je mama help je ook: omdat ze ziek was, ging jij speciaal geld inzamelen voor Kom op tegen Kanker tijdens De Warmste Week.

KEVIN «Ha ja, natuurlijk.»

MARLEEN «Kevin helpt mij zoveel mogelijk. Als ik in de zetel lig, komt hij twintig keer vragen wat ik wil drinken. Als ik me ga wassen, springt hij op om mijn rug te doen. Hij zet de tafel, ruimt af... Hij doet duizend kleine dingen die het leven lichter maken. Kevin heeft een klein hartje. Als hij in het dagcentrum is terwijl ik op controle ga, belt hij ’s middags al: ‘En? En?’ Hij zit daarmee in zijn hoofd, natuurlijk.»

HUMO Welke kanker was het?

MARLEEN «Het begon als nierkanker. Die is helemaal weggehaald, maar vijf jaar later bleek ik ook blaaskanker te hebben. Een chronische kanker met poliepen die groeien in mijn blaas, waardoor ik om de drie maanden op controle moet. De ene keer is dat goed nieuws, de andere slecht. In december ga ik opnieuw, en dat zal met een klein hartje zijn: bij het botten van de bomen en het vallen van de bladeren heb ik altijd poliepen. In de zomer nooit. Heel raar. Ik weet niet hoe dat komt, daar is geen uitleg voor.

»Het is nu nog maar te hopen dat ik geen corona krijg. Volgend jaar ga ik met pensioen en ik neem nu al mijn verlof en overuren op, tot Kerstmis, om niet te moeten gaan werken. Ik hoop dat daarna het ergste voorbij is, want ik werk als loketbediende in de vuurlinie. Kevin is er misschien niet bang voor, maar...

»Het is altijd aanwezig. Ik ben in 2012 geopereerd geweest, in 2016 en twee keer in 2018. Die poliepen moeten worden weggebrand. Soms onder verdoving: dan moet ik drie dagen naar het ziekenhuis. Toen Kevin twee jaar geleden zijn tocht voor Kom Op Tegen Kanker ondernam, heb ik zelfs zes weken chemo gekregen.»

KEVIN «Ik was blij dat ik terug was en mijn suske (zoals hij zijn mama noemt, red.) zag staan.»

HUMO Wat wil je het liefst doen als corona weer voorbij is?

MARLEEN «Normaal leven. Wij gaan al eens graag met vrienden op restaurant...»

KEVIN (licht helemaal op) «Jááá.»

MARLEEN «En op reis gaan. Normaal gaan wij altijd met de ‘Thuis’-reis mee. Kevin is zot van ‘Thuis’ en van de acteurs. Het zal voor volgend jaar in september zijn. Hopelijk. En de eerste zaterdag van de maand is het telkens fuif in Leuven: daar kijk je ook naar uit, hè?»

KEVIN «Ja, dan kunnen we nog eens een feestje bouwen. Dansen!»

HUMO Weet je nog dat je naar de Story Awards bent geweest toen die in Antwerpen werden georganiseerd? Ik heb jou daar nog de dansvloer zien openen én veroveren.

KEVIN «Ja, ik heb daar met alle BV’s gedanst! Maar ik weet hun namen niet meer.»

EDDY «Met alle mooie meisjes, bedoel je (lacht).»

KEVIN «Ja zeg, dat weet ik wel, hè.»

HUMO Over mooie meisjes gesproken: deze week mag je aantreden bij Danira in ‘Vandaag’.

EDDY «Het is spijtig dat het corona is, want anders kon hij haar eens goed tegen zijn gilet trekken.»

KEVIN «Dat is niet waar: Lisa is de enige voor mij, ik sla ze allemaal van mij af. Zélfs Danira.»

HUMO Bedankt voor het gesprek, Kevin.

KEVIN «Dat is niks!»

‘DOWN THE ROAD’, Eén, zondag 22 november, 20.00

‘VANDAAG’ (MET KEVIN VAN DEN BOSCH), Eén, donderdag 19 november, 21. 15