Alles wat ‘Peaky Blinders’ zo goed maakt, is in het zesde seizoen overvloedig aanwezig

Het mag door corona dan twee jaar geduurd hebben voor ‘Peaky Blinders’ opnieuw zijn opwachting maakt, het zesde en laatste seizoen van het Britse misdaaddrama pikt netjes de draad uit de finale van jaargang vijf weer op. Thomas Shelby wil zich na de mislukte aanslag op fascistenleider Oswald Mosley - ‘de man die ik niet kan verslaan’ - een kogel door de kop jagen maar faalt en zijgt neer in de modder. Wanneer hij recht staat, is precies de helft van zijn gezicht bedekt met aarde: een mooi en symbolisch beeld van hoe de twee Tommy’s - de goeie en de slechte - in zijn hoofd met elkaar vechten, een spanningsveld dat in ‘Peaky Blinders’ al vijf seizoenen lang en nu ook in de laatste reeks meeslepende televisie oplevert.

Tijdens Tommy’s lange afwezigheid is de wereld van ‘Peaky Blinders’ veranderd, op twee manieren. Ten eerste werd Anya Taylor-Joy dankzij ‘The Queen’s Gambit’ wereldberoemd en de schrijvers hebben haar personage Gina Gray ook duidelijk opgewaardeerd. Ten tweede, en belangrijker, is actrice Helen McCroy gestorven zodat haar ‘aunt Polly’ in het laatste seizoen niet langer deel van het familie-imperium kon zijn. Haar verscheiden wordt elegant opgelost: Thomas krijgt, nadat hij zijn gezicht heeft gewassen, telefoon van Ierse nationalisten die laten weten dat zij de aanslag tegen Mosley hebben verijdeld en dat ze meteen ook de kruk waar hij zo graag op leunde - Polly dus - hebben weggehaald. Dat Polly’s dood op het conto van Thomas te schrijven is, valt slecht bij haar zoon Michael: hij zweert al tijdens de begrafenis wraak, terwijl de man op wie hij zo kwaad is op nog geen meter van hem staat. Meteen is duidelijk de vete dat die in het vijfde seizoen oplaaide niet snel zal koelen.

Na die uitgebreide proloog springt het verhaal dan toch vier jaar vooruit in de tijd, naar vijf december 1933, de dag waarop de Drooglegging in de VS werd beëindigd. Tommy reist naar Miquelon, een Franse enclave voor de kust van Canada waar schippers jarenlang de kost verdienden door alcohol richting Amerika te smokkelen en nu hun broodwinning zien wegvallen. In plaats van sterke drank wil Tommy hun boten volstoppen met opium maar om die lading aan land te krijgen heeft hij een contact in Boston nodig, dat hem aan de hand wordt gedaan door Michael. Het opzetten van de nieuwe handelsroute staat min of meer centraal in het zesde seizoen, maar naar aloude ‘Peaky Blinders’-traditie cirkelen er nog een half dozijn andere verhaallijnen omheen: de verslaving van Arthur Shelby blijft voor onrust zorgen, er is een tragisch sterfgeval in de familie, Tommy duikt in bed met de fascisten - een paar keer ook letterlijk - om het oprukkende gevaar in de gaten te houden en de rivaliteit tussen Tommy en Michael bereikt een bloederig hoogtepunt.

Af en toe lijkt de logica wat zoek in het doolhof dat al die verhalen samen vormen maar ‘Peaky Blinders’ is altijd een serie geweest die je meer moet beleven dan analyseren, en alles wat de voorbije seizoenen zo goed maakte, is gelukkig opnieuw overvloedig aanwezig. De prachtige beelden van mistige steegjes of brandende woonwagens. De stemmige muziek op de soundtrack, deze keer van onder meer Joy Division, Nick Cave en Anna Calvi. De plotselinge uitbarstingen van geweld - het duurt nog geen tien minuten voor er een eerste keer een knipmes wordt bovengehaald. En vooral de dreigende en donkere sfeer die boven zoveel scènes hangt: alleen al in het eerste halfuur zitten er twee passages - Tommy die in een bar op Miquelon weigert alcohol te drinken en de vergadering met Michael en zijn kompanen - die zo intens zijn dat we er achteraf even van moesten bekomen.

Het enige wat tegenvalt is het slot. Nu hebben de makers al laten weten dat ‘Peaky Blinders’ hierna een vervolg zal krijgen onder een andere vorm - een film, normaal gezien - maar ook dan is het einde wel heel erg open, met veel onbeantwoorde vragen en losse draadjes. Wie niet beter weet, denkt wellicht dat er gewoon nog een reeks komt. Een smet op een voor de rest sterk seizoen, waarmee we afscheid nemen van een van de beste Britse reeksen uit de voorbije tien jaar. Petje af voor de Peaky fokkin’ Blinders.