‘Alloo in de nacht’ op VTM: ‘Uitgebreid buffelen op de Zwart Pieten-soirée’

Al drie seizoenen lang dwaalt Luk Alloo ‘s nachts langs de straten, kennelijk vanuit de hardnekkige overtuiging dat iederéén die in het holst van de nacht uit vrije wil enige activiteit vertoont interessant genoeg is voor een beknopt diepte-interview. Een overtuiging die ook het gevolg zou kunnen zijn van een chronisch gebrek aan slaap, we speculeren er maar even op los.

Omdat je, iets wat ook voor de wereld in het algemeen geldt, érgens moet beginnen, stapte Alloo rond vier uur in de ochtend in Melle op een trein, waar hij enkele passagiers vergeefs tot een boeiend gesprek poogde te bewegen. Het laatste wat je wil als je in het holst van de nacht, met oogleden die nog half dichtzitten, naar je werk moet treinen, is Luk Alloo die je overvalt met vragen als ‘Heb je als mens nog grote dromen?’ Zelfs al mag hij zich de officiële schoonzoon van Will Tura noemen. Bij een treinbegeleidster was Alloo ook aan het verkeerde adres. In haar geval omdat ze wél zeer vaak werd gebeld: alsof ze elkaar bij de NMBS ’s ochtends allemaal telefoneren om te checken of iedereen wel goed wakker is. Een ritueel dat kort na de middag wellicht wordt herhaald.

Gelukkig was er Eddy, een treinbestuurder die zijn interviewer met ‘meneer Luk’ aansprak, en twintig jaar geleden in het vak was gerold door een buurman die blijkbaar wel zéér enthousiast over zijn werk kon praten. Wij vroegen ons spontaan af hoeveel mensen uit diens omgeving ooit bij de NMBS aan de slag waren gegaan, en of dat tot lange wachtlijsten had geleid. Terwijl Eddy onder meer uitlegde dat een rood licht betekende dat je moest stoppen, deed zich een probleem voor.

Een goederentrein stond stil op de sporen, voor Alloo helaas niet omdat een dronken Tanja Dexters er met haar Jaguar tegenaan was geknald en de voormalige Miss België en zakenvrouw op één naaldhak de velden was ingevlucht, druk telefonerend met haar advocaat, manager, psychiater of een of andere louche business associé. De goederentrein lag gewoon in panne waardoor een speciale procedure moest worden opgestart en Eddy tegen vijf kilometer per uur een overweg moest passeren. De suspense was te snijden.

Op zoek naar nog meer spanning stapte Alloo, tijdens een andere weinig sprookjesachtig nacht, de Volmolen binnen, een uitspanning met gelegenheid tot dansen ter hoogte van Lier, want ook daar hebben ze bij gebrek aan een goeie carnavalsstoet af en toe hun verzetje nodig. In een werkkamer – we zagen enkele schermen met camerabeelden – sprak Alloo de uitbater, een man van carrure die zich van portier zomaar tot manager had opgewerkt, waarschijnlijk omdat niemand durfde tegenpruttelen toen hij voor de job kandideerde. Hij gaf defensief te kennen dat hij normaal zeer gesloten was ‘en dit nooit deed’, hoeveel cameraploegen er ook al op een portret hadden aangedrongen, maar door de directe interviewstijl van Alloo – je zou het een kwaliteit kunnen noemen – ging hij meteen over tot de onthulling dat hij al van zijn dertiende dag- en nachtcrèmes op zijn inderdaad fraai glimmende gelaat smeerde, maar ook dat hij zijn gladgeschoren lichaam na elke douche volledig met bodymilk van een niet nader genoemd merk inwreef. Waarbij hij, gezien zijn massieve torso, het resultaat van 27 jaar hard trainen, per beurt wellicht niet met één tube toekwam. Gelukkig riep voor Alloo de nacht, anders had hij wellicht ook nog ongevraagd meegedeeld wat voor onderbroeken hij graag droeg en of hij weleens in de naaldhakken en jarretels van zijn vrouw in huis rondpikkelde.

Na een vergeetbaar intermezzo bij een in Mercedessen van het type SL gespecialseerde garagist die ‘vroeger zeven op zeven en nu zes op zeven’ werkte (zijn er saaiere mensensoorten dan autofreaks die een eind na twaalven ’s nachts nog aan een chassis liggen te sleutelen?) ging het naar Borgloon, waar de deur werd geopend door Marleen. Ze deed de nachtshift bij Familiehulp en stond de hulpbehoevende Rudy bij. Half zwijmelend van de verdovende medicatie vertelde hij Alloo dat hij met hemofilie was geboren. Op zes maanden werden bot -en lymfekanker bij hem vastgesteld, ziekten die op zijn zeventiende bedwongen leken, maar wel een ravage hadden aangericht in zijn lichaam. Niet alleen was de botkanker later teruggekeerd, tot overmaat van ramp had Rudy aan de radiotherapie die hij als kind had ondergaan zware artrose overgehouden. Hoeveel pech kan je eigenlijk hebben, kon je niet anders denken, terwijl Rudy röntgenfoto’s opdiepte die het stalen skelet toonden waarmee zijn armen nog aan elkaar hingen. Slapen zat er niet meer in, omdat de pijn zelfs met geen morfine meer te onderdrukken viel. Vanuit een sofa keek Rudy’s solidair wakker blijvende oude moedertje toe. We kregen nog mee dat Rudy vroeger graag fotografeerde – bliksems waren zijn onderwerp, blijkens enkele niet onaardige foto’s – en dat hij, geassisteerd door Marleen van Familiehulp de nacht probeerde door te komen met een film. Toen Rudy over euthanasie begon, poogde Alloo de sfeer wat op te krikken door op te merken dat zijn gesprekspartner als twee druppels op de acteur Jeremy Renner leek. Het ontlokte, dwars door zijn morfineroes, zowaar een glimlach bij de beproefde Rudy.

Terwijl Alloo – de beloftevolle nacht riep - andere horizontenopzocht, vroegen wij ons dan weer af of de weliswaar pakkende getuigenis van Rudy wel in dit programma thuishoorde. Een gedachte die even snel weer oploste als ze gekomen was, want Alloo – die geen moeite doet om te verloochenen dat hij ooit voor de op velerlei vlakken visionaire Paul Jambers heeft gewerkt – trad binnen in parenclub Bornedries in SintTruiden. Hij werd er min of meer hartelijk onthaald door Luc, type handelsreiziger met iets te veel kilometers op de teller, en al 37 jaar uitbater van de club. Die had volgens Luc overigens meer te bieden dan je zou denken: naast de vele kamers waar in alle denkbare combinaties tot actie kon worden overgegaan, was er ook een discotheek, een sauna, een hamam en zelfs een cinema. Wie na een vermoeiende werkweek niet per se wilde rampetampen, kon er ook gewoon een leuke avond doorbrengen, zij het dan wel zowel voor heren als dames sexy bedoelde lingerie of – waarom niet? – poedelnaakt. En anders was er het koude of warme buffet, want wat een Belg ook uitricht in het weekend, altijd moet er voor of na uitgebreid gebuffeld worden. En je wil je natuurlijk ook niet met een lege maag liggen afbeulen. Je zal tijdens een ingewikkeld standje met twee of meer personen maar een appelflauwte krijgen.

Een koppel dat geen bezwaar maakte tegen de camera legde uit dat ze twee keer week van de partij waren, vooral op aandringen van de vrouw, een duidelijk niet alleen op seksueel vlak hongerige dame. De man gluurde naar eigen zeggen weleens in een kamer waar zijn echtgenote haar gangen ging en puurde daar ook een vorm van genot uit. Zij opperde dan weer trots dat ze zich op Dark Lovers avond, wanneer een twintigtal donkere manspersonen de dames ter wille waren, weleens aan vijf à zes partners tegelijk had begeven. Een inspanning die ze maar twee of drie keer per jaar kon opbrengen. Of de Dark Lovers avond in minder politiek correcte tijden als de Zwarte Pieten-soirée bekend stond, kwamen we niet te weten. Alloo, die klonk alsof hij een dubbele espresso te véél uit had, merkte wellicht onbedoeld dubbelzinnig nog tegen de echtgenoot op dat diens vrouw ‘toch wel zeer open’ was. De man keek ondertussen alsof hij na het warme en koude buffet, en eventueel nog een kort bezoek aan de hamam, liever naar huis was vertrokken.

We zagen enkele dames die in een voor hun maten of leeftijd weinig flatterende outfit van de Babylon loveshop – voorheen Pabo – met de blik op oneindig wat vreugdeloze danspasjes deden op de dansvloer, een choreografie waarmee ze weinig potten zouden breken op pakweg TikTok, al durven we daarvoor ook weer niet helemààl onze hand in het vuur steken.

In dit soort reportages mogen dat soort beelden nu eenmaal niet ontbreken. Aan het al wat verlept ogende buffet trof Alloo een koppel dat – wellicht na een slopende sessie - door een hongertje was overvallen. Terwijl hij amper moeite deed om zijn over de hotpants bulkende buik in te trekken, expliceerde de mannelijke helft dat het in zo’n parenclub vooral op duidelijke afspraken aankwam. Zij deden bijvoorbeeld vooral triootjes, maar dan alleen met een vrouw, en liefst niet te vaak dezelfde. Zelf deed hij het ‘bijna nooit’ met een andere vrouw, ‘tenzij dan een trio’. Het gaf de indruk alsof sommige paren in de Bornedries hun tijd vooral verdeden aan vergaderen en discussiëren over de modaliteiten van eventuele liefdesactiviteiten, inclusief het opstellen van een door alle partijen te ondertekenen waterdicht contract. Zo vliegt de nacht natuurlijk ook voorbij.

Alloo wilde ook nog graag met eigen nog net geopende ogen zien waar een en ander plaatsvond en werd daarop, een paar trappen op, meegevoerd naar een kamer boven. In het halfduister vielen op de vloer een paar plastic matrassen te onderscheiden en enkele eveneens zeer afwasbare fauteuils. Je dacht er meteen een doordringende lucht van zweet en andere lichaamsvochten bij, vermengd met enkele van het warme buffet beneden opgewalmde geuren. Onze gevoelige maag begon er wat raar bij te doen.

Terwijl Alloo onder het links en rechts uitdelen van een kus en een hartelijke schouderklop in de nacht verdween, moesten wij weer aan de arme Rudy denken, van wie we hoopten dat hij toch genoten had van zijn film, terwijl Marleen van Familiehulp verzachtende compressen op zijn kapotte armen aanbracht, en zijn moeder zachtjes indommelde. En hopelijk was het iets vrolijkers dan ‘The Hurt Locker’.