‘Alloo sexpliciet’ oogt stilistisch gezien stukken minder geschoren dan z’n interviewees

Het kan niet anders of Luk Alloo zelf is erg verguld met ‘Alloo sexpliciet’. In die documentairereeks loopt de onvermoeibare chroniqueur in gestrekte draf aan bij meerdere beoefenaars van de bezoldigde rampetamp: sekswerkers, om eens een veel minder kleurrijke maar eindeloos modieuzer term te bezigen. Nu heb ik Alloo al wel vaker in de directe omgeving van deze of gene broodneuker gezien, ook toen met een cameraploeg in de rug en onder het mom van het nieuwste programma-idee dat hij aan VTM had weten te slijten. Als ik me aan enige overdrijving zou wagen, zou ik zelfs durven te stellen dat de seksindustrie al langer een onweerstaanbare lokroep uitoefent op Luk Alloo, daar ze zelfs vòòr ‘Alloo sexpliciet’ al onmogelijk uit zijn programma’s te weren was.

Men kan zich in dat verband ook nog ‘Het oudste beroep’ herinneren: een soortgelijk VRT-programma waarvan de beeldvoering vorig jaar danig afstak tegen ‘Alloo sexpliciet’, dat stilistisch gezien stukken minder geschoren oogt dan z’n interviewees. Die eerste programmatitel deed ook iets minder snel denken aan blootblaadjes voor rukkende truckers; literatuur voor als de nacht valt op de snelwegparking. Dat Alloo in zijn nopjes is, merk je ook aan de ongebreidelde looptijd die elke aflevering van ‘Alloo sexpliciet’ ongestraft mag aanhouden: na afloop heb ik telkens, toch voor even, alweer ruimschoots mijn bekomst gehad van de vele geneugten des vleses ter hoogte van borst en bil. Naar de poelier stap ik ook niet snel meer. Door die verzadiging kun je ‘Alloo sexpliciet’ niet eens inspirerend noemen.

Na twee afleveringen ziet het ernaar uit dat Alloos nieuwsgierigheid, die al langer niet meer samenvalt met de mijne, hoofdzakelijk uitgaat naar de werkzaamheden van pornoacteurs. Zo konden we onder meer akte nemen van het palmares van Pascal White, een talent van eigen bodem en de zelfstandige zaakvoerder achter de webstek ‘Pascals Subsluts’. En toch geen lid van UNIZO, denk ik. Het ging er in Pascals filmpjes om dat hij zo’n griet tijdens het naaien weleens de strot dichtkneep, want daar schijnt een publiek voor te zijn, en dat zit heus niet alleen samengeperst in gevangeniscellen die tegenwoordig ook al van supersnel internet voorzien zijn. Zijn artiestennaam dankte White aan zijn voormalige cocaïnegebruik. Ik weet niet waarom ik dat relevant vind als deel van zijn karakterschets, maar Alloo leek het zelf ook geen onbelangrijk detail te vinden.

Het voorlopige klapstuk van dit programma zat wat mij betreft al in de eerste aflevering. Alloo kwam over de vloer bij Dominique, een 19-jarige student biomedische wetenschappen die als aanstormend talent in het vak nog bij zijn ouders inwoonde. Nadat we hem eerder hadden gadegeslaan tijdens de dagtaak, tampeloeres in de aanslag, zat Dominique nu naast zijn moeder aan de keukentafel. Samen keken ze foto’s gemaakt op de filmset. ‘Kijk, hier ging ik ze vastbinden met touw.’ Ondertussen probeerde moeder middels een onklare uitdrukking zo goed en zo kwaad mogelijk een werkbare mate van ruimdenkendheid te etaleren. Wat kan een moeder lijden in zo’n situatie? ‘Het houdt ‘m van straat?’ Is ze trots dat ‘r jongen zomaar een mastworp in de vingers heeft? Of denkt ze aan het loon dat een afgestudeerd biomedicus straks, hopelijk, kan vangen in de wereld daarbuiten? Bij het tafereel voelde ik me in gelijke delen verscheurd tussen plaatsvervangende gêne en hardop lachen, wat dan ook wel vaker een bijproduct is van plaatsvervangende gêne. Zaten er maar meer zulke scènes in ‘Alloo sexpliciet’, een programma dat voorts weinig tot de verbeelding overlaat, en verbeelding soms zelfs geheel onwenselijk lijkt te vinden.