Als ‘Dertigers’ al tjokvol iets zit, dan wel leegte, aangevuld met clichés

Een dik jaar geleden was Wim De Smet, bedenker van ‘Dertigers’, nog stellig: na vier seizoenen was het tijd om het kindje, hoe lieflijk het de mensen ook had toegelachen, te smoren. Op was op. In de pers legde De Smet uit dat hij niet wilde dat de gebeurtenissen in de reeks spectaculairder en dus ongeloofwaardiger zouden worden, zoals in zovele andere langlopende series onherroepelijk was gebeurd. Maar kijk, begin mei volgde de aankondiging van een nieuw seizoen, waarvan de opnames nog diezelfde maand zouden beginnen. Zo op was op dus niet.

Dat nieuwe seizoen was meteen mijn eerste kennismaking met ‘Dertigers’, of ‘De overgangen’, zoals ik het in de kader van de grote reanimatie zou hebben genoemd. Het was het eerste wat me opviel, na acht bloedeloze minuten op de fiets, in modieuze interieurs en in het hoofd van een scenarist die het leven kennelijk heel anders ervoer dan ik, nochtans zelf ook dertiger: deze reeks bulkt van de overgangen. In de eerste montage zag ik fietsende mannen, scrollende en koelkasten openende vrouwen en opnieuw fietsende mannen, begeleid door een hip bandje dat je één keer op Werchter ziet en vervolgens nooit meer. Vijf minuten later volgde een tweede, een rondleiding door de locus amoenus van dienst, dit keer de mij niet onbekende Brusselse rand, in tegenstelling tot wat het de vorige vier seizoenen ook moge zijn geweest, vermoedelijk Antwerpen. En warempel, nog eens vijf minuten later kregen we alweer een montage in het gezicht gekeild. (In mijn notities staan de woorden ‘nóg iemand’, ‘koppel’ en ‘coureurs’; sluikreclame voor ‘Château Planckaert’?) In de volgende aflevering: montages na vier, negen, zestien en negentien van de vijfentwintig minuten. In ‘Dertigers’ fungeert een scène als overgang van overgang naar overgang.

Die dingen hebben een functie, bijvoorbeeld wanneer een aflevering dusdanig tjokvol boeiends zit dat een en ander moet worden overbrugd. Als deze reeks al tjokvol iets zit, dan wel leegte, aangevuld met clichés: gamers houden van superhelden, vaders van zitgrasmaaiers, homo’s zijn promiscue. Maar hoewel de eerste aflevering tweeëntwintig minuten lang raast en klatert als een sloot confituur, ze eindigt met een cliffhanger van jewelste. Je moet als personage íéts hebben om over te praten tijdens de overgang.

Ik vond het best leerzaam, zo’n inkijk in het leven van mijn leeftijdsgenoten, al was het maar om te zien hoe ik het er in vergelijking van afbreng. Niet alleen ben ik geen model, ik ga zelfs niet graag op reis! Ik ben gamer noch dj, draag geen oorbel en blijf ver weg van kleverige WhatsApp-groepjes waarin iedereen elkaar voortdurend de schouders begripvol blauw klopt. Maar ze bestaan, dit soort etalagepoppen. Ik ken ze van het dorp waar ik mijn schooltijd heb uitgezeten, wellicht niet toevallig aan de rand van de Brusselse rand.

Blijkbaar smacht een grote groep Vlamingen naar keuvelarij over afspraakjes en reizen en kinderen en kontneuken, alsof het leven daar nog niet van overloopt. Niet één dertiger schijnt zich af te vragen of kinderen op de wereld zetten nog wel betaalbaar is, laat staan verstandig, of hij ooit een pensioen gaat hebben, of zijn beslissingen van toen wel de juiste waren en of er nog een weg terug is. Mocht hij bestaan, dan zouden de etalagepoppen hem whatsappen dat hij te veel nadenkt, en tegen het eind van het seizoen draagt hij kleurige hemdjes in plaats van zwarte vodden en leert hij kwetsbare jongeren het belang van optimisme middels padel. Dan behoor ik maar niet tot de doelgroep.