Als er een vakbond bestaat in ‘Paradijs zoekt personeel’ op VTM met Nathalie Meskens zou die best af en toe een aflevering overslaan

Tijdens de voettocht tussen kribbe en kist lijkt het me aangewezen om vooral geen halt te houden bij types die je met de glimlach een toekomst in het paradijs in het vooruitzicht stellen. Als die types ook nog zeventig maagden in de aanbieding hebben, lijkt het me zelfs raadzaam een ordedienst in te lichten. Voor Nathalie Meskens, die òòk een paradijs te verkopen had, werden we echter geacht een uitzondering te maken.

Dat oord, een luxeresort in Zanzibar, was de inzet van ‘Paradijs zoekt personeel’. Daarin dromen zes uiteenlopende duo’s van uiteenlopende levenswandel luidop van het hoederecht over een exotisch gastenverblijf. Eerst kregen we evenwel de huidige eigenaars te zien, een stel bankiers uit Genève dat naar eigen zeggen gericht op zoek was naar Belgen om hun nering aan over te dragen. Belgen waren hardwerkend en betrouwbaar, wist dat stel. Geflatteerd ging ik daarop hard aan het werk en verzon ik voor de vuist weg een paar betrouwbare vragen die Meskens naliet die gulle weldoeners voor de voeten te gooien. Zoals: waarom zag dat stel, dat hun hoogstpersoonlijke morzel paradijs jarenlang zorgvuldig tot de perfectie gecultiveerd had, er geen graten in dat hun levenswerk nu mogelijk in handen kwam van een duo zonder enige horeca-ervaring, wat bij vijf van de zes deelnemende koppels het geval was?

Waarom net deze gelukkige deelnemers een toekomst in het paradijs gegund was, werd gaandeweg duidelijk. Zo gebeurde het meermaals dat één helft van zo’n koppel zichzelf schetste als doordouwer, terwijl de ander werd neergezet als de sussende aanwezigheid. Met zulke stellen is het vrolijk televisie maken, want in het heetst van de strijd durft zo’n intermediair weleens ten prooi te vallen aan zijn briesende eega, als beide echtelieden zich bij vroegtijdige thuiskomst al niet tot de advocatuur wenden. In het paradijs zijn er geen advocaten, maak ik me sterk.

‘Daar moet wel een vakjury van komen’, dacht ik. Jawel. Een expert uit de hotelindustrie was speciaal vanuit New York overgevlogen. Ook die ‘keizer van het hotelwezen’ uitte geen bedenkingen bij ‘Paradijs zoekt personeel’. Opvallender was de verschijning van Sarah Hertens, die normaliter in ‘Blind getrouwd’ zitting heeft als relatie-expert, maar die die bevoegdheid had weten te rekken tot in Zanzibar. Ene Mama Bahati vertegenwoordigde ondertussen het personeel van het resort: konden die loontrekkenden toch een béétje in de waan verkeren dat ze inspraak hadden bij de op til staande machtswissel boven hun hoofd. Zouden er vakbonden bestaan in het paradijs?

Dat verzamelde personeelsbestand werd ook ingezet als publiek bij de eerste proef, waarin elk koppel zich met minimale voorbereiding aan een presentatie waagde. Mocht ìk als plaatselijke arbeidskracht mijn toekomstige verloning in handen zien vallen van zulke lui, ik had me daarbij in het blikveld van de camera stilzwijgend maar ostentatief een uitdrukking aangemeten in de trant van ‘Krijg je dìt weer’. Sterker nog, ik meen die uitdrukking ook een paar keer gezien te hebben.

‘Paradijs zoekt personeel’ telt twee afleveringen per week. Het kan vast geen kwaad als ik er eens eentje oversla.