Als we één ding nooit wilden zien in ‘De mol’, dan was het wel fucking televoting

Van plaats verwisselde kokers, verkeerd doorgeknipte kabels, kundig verknoeide drumpartijen, vroegtijdig opgeheven blinddoeken, lustig opgewekte krokodillentranen, doorgedreven Bert-en-Ernie-heiligschennis, en uiteindelijk ook nog een half Oekraïens veldhospitaal aan afgevoerde kandidaten: de mol liet dit jaar niet zozeer een resem sabotages achter als wel een slagveld dat oudgedienden van het Internationaal Strafhof in Den Haag als ‘choquerend’ omschrijven. En dan moest de gróótste, meest schadelijke mollenstreek nog komen: die tegen het programma zélf.

Want hey: was dit niet de eerste ronduit sááie ‘De mol’-aflevering ever? Icarus vloog ook ooit te dicht bij de zon: het was een boude, ambitieuze, wilde gok van de makers om de ontknoping van het jubileumseizoen van ‘De mol’ niet ergens op een broeierig veld op de Canarische Eilanden te laten plaatsvinden, maar wél in een met 10.000 rabiate fans volgepropt Paleis 12. Het had een spetterende bom moeten worden - er vloog er zelfs eentje de lucht in - maar het draaide uit op een sisser. Het was misschien zelfs, nog sterker, een soort tenietdoening van het ijzersterke ‘De mol’-format, dat eerst en vooral drijft op piekfijne, intelligente montage en een zorgvuldig uitgekiende spanningsboog - twee dingen die live onmogelijk zijn scherp te stellen.

Als er één ding is dat ik nooit had willen zien in ‘De mol’, tenzij misschien een opdracht waarin de kandidaten zonder tijdsdruk een naaktkalender van Gilles De Coster bij elkaar moeten fotograferen, dan wel fucking televoting: een systeem waarvan ik dacht dat we er, na ruwweg driehonderd seizoenen van ‘The Voice’, eindelijk van verlost waren. Alles komt terug, zelfs Crocs, maar vrolijk word je er niet van. ‘De lijnen zijn nú gesloten!’ is een zin die ten westen van An Lemmens sowieso niet te harden is, maar nu deed-ie zelfs een beetje pijn.

Niet alleen de televoting geurde naar het soort Grote Televisieshow waar James Cooke tegelijkertijd emotioneel en lichtjes opgewonden van raakt. Er was ook de hele omkadering, de artificieel opgetrommelde hoempapa, het bij aanvang hijgerige enthousiasme. Verplichte leut is vooralsnog geen leut. Maar meest onvergeeflijk van al was nog die ellenlange speelduur. De drie finalisten moesten opdrachten vervullen die in totaal welgeteld 230 seconden in beslag hadden mogen nemen, maar die even lang bleken te duren als die nieuwe Batman-film met Robert Pattinson, of één belerende speech van Fabrizio over trouw en eerlijkheid. Gilles De Coster stond het allemaal met volkomen professionaliteit te kaderen: een Walter Zinzen die op Tomorrowland de dj’s inleidt.

Maar over naar de orde van de dag: tussen al het terugblikken en tapdansen door werd er ook nog een mol ontmaskerd. Ik zat er alweer - zelfs Gilles De Bildes voetbalanalyses treffen intussen vaker raak - glorieus naast. Het was niet Yens, de man die nochtans drie weken had rondgelopen met een monkellachje dat deed vermoeden dat alleen híj over cruciale informatie dan wel het telefoonnummer van Celine Van Ouytsel beschikte, maar wel Uma, die goedlachse chaoot uit West-Vlaanderen. De vrouw die heel de uitzending lang met paniek in de ogen Paleis 12 had overschouwd, en die heel het spel lang pasvragen had gegraaid als waren het vuistdikke diamanten of oordopjes op een concert van Måneskin. Ze speelde snel en slim, en ze duwde andere kandidaten graag in de foute richting, maar ze duwde nooit té hard. Ze mag zich een goeie mol noemen, in een anders toch wel gedoemd seizoen.

De ambitie achter deze liveshow was lovenswaardig, maar het experiment is, wat mij betreft althans, mislukt. Wie me daarover wil tegenspreken, verwijs ik graag door naar ons klachtennummer. Alleen, jammer genoeg: de lijnen zijn nú gesloten.