Als we ‘Halftime’ op Netflix mogen geloven heeft Ben Affleck maar tien seconden meegeholpen aan de carrière van Jennifer Lopez

Er is iets aan de hand met muziekdocumentaires. Pakweg twintig jaar geleden moest je een man zijn, en liefst een dode, om er één te krijgen. Een vrouw maakte enkel kans als ze de kleermaakster van Frank Zappa was en een uitleg van het zevende knoopsgat klaar had over zijn lievelingshemd. Films als ‘Amy’ (over Amy Winehouse), ‘Miss Americana’ (over Taylor Swift), ‘Tina’ (over Tina Turner) en ‘Framing Britney Spears’ keerden het tij. Ze laten vrouwelijke popsterren hun eigen verhaal laten vertellen, nadat mannen dat jarenlang voor hen hebben gedaan.

De nieuwste telg in het genre heet ‘Halftime’ en heeft de nobele taak om Jennifer Lopez te rehabiliteren. Dat ze de eerste latina-actrice was die 1 miljoen dollar ving voor een film en zo bakens heeft verzet, zijn de meesten intussen vergeten. Zelf was ik een kind in de tijd waarin J.Lo vooral een kont was, met daarachter het zoveelste vriendje en daarvoor een roedel hijgerige paparazzi. Die taferelen slaan grauw uit met het licht van vandaag erop, en na tachtig miljoen verkochte platen verdient Lopez eerherstel. ‘Halftime’ volgt haar in de overgang van 2019 naar 2020, waarin ze de promotie voor haar met awards overladen strippersfilm ‘Hustlers’ combineerde met de voorbereidingen voor het pauzeconcert van de Super Bowl. Samen met Shakira was ze de eerste latina die de Halftime Show mocht spelen.

Wat Shakira daarvan vond, of hoe ze betrokken raakte bij het optreden? Dat weten we na anderhalf uur ‘Halftime’ nog altijd niet. Meer zelfs, de Colombiaanse is zo opzichtig uit de film geknipt dat het niet meer mooi is, terwijl J.Lo wel met veel misbaar verkondigt dat de Super Bowl met twee sterren opluisteren ‘het slechtste idee ooit’ was. Er kan maar één iemand de heldin zijn, dat is duidelijk: Lopez zingt, danst, spelt haar dansers de les, trekt zich op aan stangen in de gym en legt haar strijd tegen de witte, mannelijke entertainmentindustrie er in dikke lagen op. Als zelfs Ben Affleck maar tien seconden schermtijd krijgt, ook al is hij sinds een jaar weer de bebaarde helft van Bennifer, rekent u dan maar snel uit hoeveel plaats er is voor criticasters. Spoiler: geen. Er zijn enkel de archiefbeelden van talkshowhosts die haar vroegen of ze zelf gefascineerd was door haar eigen derrière, maar die vetzakken van vroeger versterken net het verhaal van de vrouw die beter verdient – zie ook ‘Framing Britney Spears’.

‘Nothin’ phony, don’t hate on me / What you get is what you see’ zingt ze op de Super Bowl, nog maar net van haar danspaal gekronkeld, maar die stelling lijkt me niet helemaal op te gaan. Ik geloof graag dat ze ontzettend hard heeft gewerkt om daar te staan en dat ze daarvoor te weinig erkenning heeft gekregen. Haar versie van ‘This Land is Your Land’ op de inauguratie van Joe Biden, waarmee ‘Halftime’ eindigt, doet het haar op mijn voorarmen overeind staan. Maar dan nog zou een vrouw met de allure van Lopez zichzelf niet mogen verlagen tot dit kritiekloze zelfportret.