Amazon ging met ‘The Lord of the Rings: The Rings of Power’ all in en won: de eerste twee afleveringen zijn ronduit indrukwekkend

‘Ik wil mijn eigen ‘Game of Thrones’, zou Amazon-baas Jeff Bezos een vijftal jaar geleden hebben gezegd. En, in tegenstelling tot de mensen die binnen zijn bedrijf een vakbond proberen op te richten, als Jeff Bezos iets vraagt, dan krijgt Jeff Bezos dat ook. Met ‘The Lord of the Rings: The Rings of Power’ heeft Prime Video, de streamingtak van Amazon, nu zijn eigen ‘Game of Thrones’.

Het cadeautje voor de chef heeft een flinke duit gekost: één miljard dollar. Nu slaat dat bedrag niet enkel op seizoen één van ‘The Rings of Power’, het is het budget dat Amazon heeft uitgetrokken voor de volledige serie, die als alles volgens plan verloopt uit vijf seizoenen zal bestaan. Maar voor de eerste reeks alleen al zou bijna 500 miljoen zijn betaald, inclusief de 250 miljoen die werden neergeteld voor de rechten op het werk van J.R.R. Tolkien. Of beter: voor de toestemming om iets te mogen doen met de wereld die Tolkien heeft bedacht, want in tegenstelling tot Peter Jacksons filmtrilogie is ‘The Rings of Power’ niet gebaseerd op een afgewerkt boek maar is het een losse bewerking van een verzameling stambomen, chronologieën en andere achtergrondinformatie die destijds een aanhangsel op ‘The Lord of the Rings’ vormden.

Dat je een goede serie zomaar kunt kopen en kwaliteit krijgt door er genoeg geld tegenaan te gooien, is een riskante gedachte, een gok waar zelfs sommige jongens uit de ‘FIRE’-reeks misschien voor zouden terugschrikken. Amazon heeft dat ook al eens eerder geprobeerd met ‘Wheel of Time’, een dure serie - zij het lang niet zo duur als ‘Rings of Power’ - die eveneens de volgende ‘Game of Thrones’ moest worden maar bij de release een jaar geleden weinig potten brak. Afgaand op de eerste afleveringen van ‘Rings of Power’ die op Prime Video zijn verschenen, heeft Bezos deze keer echter ‘all in’ gespeeld en ook gewonnen. De twee uur waarmee de fantasyreeks aftrapt zijn namelijk ronduit indrukwekkend, een mix van prachtige landschappen, een majestueuze soundtrack en geloofwaardige special effects, die samen het decor vormen voor de nooit aflatende strijd tussen goed en kwaad uit Tolkiens verhalen.

Wat ‘Rings of Power’ gemeen heeft met ‘Game of Thrones’ - veel meer dan het wat benepen ‘House of the Dragon’ - is de veelheid aan werelden, personages, indrukken. Het verhaal speelt zich af duizenden jaren voor dat van ‘The Fellowship of the Ring’ en draait rond de jonge elf Galadriel, waarvan de oude, wijze versie in de films werd gespeeld door Cate Blanchett. Terwijl de andere elven ervan overtuigd zijn dat de kwade genius Morgoth voorgoed verslagen is, gelooft zij dat diens medestander Sauron alles in gereedheid brengt voor een nieuwe oorlog. Haar zoektocht naar wat er op til is, brengt haar in deze twee afleveringen alleen al naar donkere grotten, wrede zeemonsters en opensplijtende hemels, en zorgt voor enkele spectaculaire momenten. Maar daarnaast duiken er ook Harfoots op - de voorouders van de Hobbits -, valt er een mysterieuze man uit de hemel, begint het vee in een dorpje zwarte melk te geven en moet er ook al eens een orc worden bevochten. Je kunt veel voelen tijdens de eerste twee uur, maar verveling zit er niet bij.

Op basis van twee afleveringen - de enige die ook recensenten op voorhand konden bekijken - kun je moeilijk een oordeel geven. Omdat er zoveel personages en verhaallijnen geïntroduceerd worden, valt bijvoorbeeld minder op dat het tempo laag ligt en dat je op het einde van aflevering twee niet veel verder staat dan bij het begin van de serie. Aangezien de makers het eerste seizoen zelf al hebben omschreven als ‘een acht uur durende film’, kun je vrezen dat er in de volgende weken niet meteen een grote Remco Evenepoel-achtige versnelling aankomt. Het universum van Tolkien en ‘The Lord of the Rings’ is ook minder complex dan dat van George R.R. Martin en ‘Game of Thrones’. Bij Martin loopt het vol moreel dubieuze figuren die niet voor één gat te vangen zijn, doen rechtschapen mensen soms foute dingen en omgekeerd, en kunnen allianties en bondgenootschappen al eens wisselen. Bij Tolkien zijn de twee kampen toch veel duidelijker van elkaar gescheiden: dat is overzichtelijk maar, zoals bij de films soms een probleem was, het wordt zo ook moeilijker om de strijd tussen goed en kwaad spannend te houden.

Een slag om de arm komt dus van pas en het valt af te wachten hoe ‘The Rings of Power’ zich verder ontwikkelt. Maar voorlopig lijkt de fantasyserie, in tegenstelling tot die magnetische armband die we vorige week op Amazon kochten om onze chakra’s schoon te maken, geen weggegooid geld.