Andy Peelman deed in ‘Andy op patrouille’ niet aan embedded journalism, of aan journalistiek tout court

Als de politie mijn vriend is, en dat ìs ze, wat weerhoudt me dan om Andy Peelman aan de borst te drukken? Tenslotte stak ook hij bijna twintig jaar lang in uniform, als deel van een beroepsleven dat hij met graagte herbeleeft in ‘Andy op patrouille’. Deze keer begaf hij zich naar het Amerikaanse Louisiana, om na aankomst ettelijke dagen ingelijfd te worden bij het plaatselijke politiekorps, evenwel zonder dat daarbij ooit sprake was van iets als embedded journalism, of journalistiek tout court. Als ik me niet vergis, gaat het om de rol van zijn leven.

Als ik bij natuurbeelden van Louisiana het gevoel krijg dat het er niet helemaal pluis is, dan is dat deels door mijn herinneringen aan het eerste seizoen van ‘True Detective’. Ter vermeerdering van dat onbehagen was er nu ook nog een orkaan langsgekomen: terwijl Andy Peelman in een moeras op een politiebootje meedobberde, kwamen de brokstukken hem tegemoet. Bij hun eerste kennismaking had Peelman, die ondanks geruchten over een riante nieuwe woonst toch altijd een gewone jongen gebleven is, de sheriff een doosje gebak overhandigd. ‘Kletskoppen van ons moeder.’ Hoewel Amerikanen te allen tijde berekend zijn op een zekere familiariteit in de omgang, leken die agenten zich toch niet altijd onmiddellijk raad te weten met de specifieke, observatiegerichte smalltalk waar Peelman dan weer in uitblinkt.

Politiewerk in Livingstone, Louisiana, kwam opvallend vaak neer op the war on drugs in voege brengen, leek het wel. En anders het menselijke puin ruimen dat daarbij komt kijken. De meeste interventies waar Peelman bevoorrechte getuige, en vaak zelfs betrokken partij bij mocht zijn, kwamen neer op gebruikers klissen. ‘Cocaïne is verboden hè, lieve schatten,’ citeerde hij uit het blote hoofd uit het strafwetboek nadat hij eigenhandig, en met resultaat, een kans- en haveloos koppel aan de fouille had onderworpen langs de kant van de weg. Ja hoor: dura lex, sed lex. Bij één interventie mocht hij zelfs de levensreddende spuit adrenaline toedienen: even leken die omstandigheden indruk gemaakt te hebben op hem, maar ook dat ging over.

Afgaand op de menselijke ellende in deze aflevering, zou ik durven te gokken dat er heel wat loos is in Louisiana, meer nog dan een orkaan op zijn tijd kan teweegbrengen. Ik denk dan aan uitslaande armoede, schrijnende ongelijkheid, die misschien zelfs nog haar wortels heeft in de historische verdeeldheid van de zuidelijke staten van Amerika, en ronduit povere vooruitzichten in het algemeen. Alleen had ik ook na deze aflevering nog altijd het raden naar de eigenlijke gemeenschap die de daarentegen wel breed geëtaleerde agenten in dit programma dienden. Wel complimenteerde Peelman een collega met zijn mooie kogelvrije vest, wat netjes was.

Al bij al verschilt ‘Andy op patrouille’ van inhoud weinig van ‘Cops’, de langlopende Amerikaanse realityreeks waarvoor ooit het treffende porte-manteau copaganda werd bedacht. ‘Andy op patrouille’ voorbedachte stemmingmakerij aanwrijven gaat me werkelijk te ver, want zoveel denkwerk lijkt er nu ook niet ingeslopen, maar dat Peelman bij zijn vertrek een afscheidsfeestje kreeg van zijn gelegenheidscollega’s mocht veelzeggend zijn. Voor hetzelfde geld is het een waarmerk van journalistieke daadkracht en doortastendheid als instanties een reporter liever zien vertrekken dan komen, maar als ze ‘m bij het uitzwaaien ook een feestje cadeau doen, kun je je toch vragen stellen. ‘Warme mensen, maar knettergek,’ sommeerde Peelman aan het eind. Een betrekkelijk kolderieke conclusie gezien de inhoud van deze aflevering, maar ze vat ‘Andy op patrouille’ aardig samen.