‘Anna Nicole Smith: You Don’t Know Me’ op Netflix: wie de boodschap écht begrepen heeft, kijkt beter niet

Het publiek wil maar één ding liever zien dan schone schijn, en dat is de wereld daarachter. De nieuwe Netflix-documentaire ‘Anna Nicole Smith: You Don’t Know Me’ is een aanklacht tegen die behoefte, maar tegelijkertijd een bevrediging ervan.

‘Ik zou mensen willen adviseren hun dromen na te jagen. Ze kunnen uitkomen. Ik ben het levende bewijs.’ Dat klinkt lekker makkelijk uit de mond van een van de mooiste vrouwen op aarde. Anna Nicole Smith werd in 1993 door Playboy verkozen tot Playmate van het jaar, en trouwde een jaar later met een 89-jarige miljardair – dan heb je het inderdaad goed voor elkaar. Maar een decennium later stierf Smith nog voor haar veertigste verjaardag een tragische dood, na jaren van drugsgebruik, rechtszaken, klopjachten door paparazzi en innerlijke demonen. Het leven bleek toch iets minder maakbaar dan Anna Nicole had gedacht.

In de nieuwe documentaire ‘Anna Nicole Smith: You Don’t Know Me’ wordt een treurig beeld geschetst van het iconische model. De belofte uit de titel wordt ingelost, want we leren een hoop wat we nog niet wisten over Smiths getroebleerde jeugd, haar manische jacht naar succes en haar worstelingen met de balans tussen roem en een gezond privéleven. Des te confronterender is het hoe sterk de kracht van schoonheid ook nu nog werkt: het is namelijk moeilijk om niet betoverd te raken door de jonge Anna Nicole. Een eindeloze stroom foto’s en filmpjes komt voorbij, van steeds dezelfde kattenogen, steeds dezelfde verleidelijke lach, steeds dezelfde speelse krullen – alleen het formaat van Smiths borsten verandert, als onderdeel van haar queeste naar perfectie. Als kijker worden we zo langzaam medeplichtig gemaakt aan de ophemeling van een jong meisje, met alle gevolgen van dien.

In de tweede helft van de documentaire overheerst de tragiek. In de jaren na de eeuwwisseling gaat het bergafwaarts met de Marilyn Monroe van de nineties, iets wat destijds breeduit in beeld werd gebracht door de roddelrubrieken. Opgejaagd door persmuskieten zien we Smith voor het oog van de camera verkruimelen, onderwijl manmoedig proberend de glans van weleer hoog te houden. Daarmee is ‘You Don’t Know Me’ bovenal een aanklacht tegen de rol van media in het leven van de sterren. Die aanklacht is niet origineel of diepgravend, en je kunt je zelfs afvragen of de documentaire niet zelf onderdeel is van onze ongezonde interesse in de mensen op de rode lopers. Wat gaat het ons aan dat ‘s werelds grootste mannenfantasie op vrouwen viel, dat ze jarenlang verslaafd was aan opiaten, en dat ze de incestverhalen uit haar jeugd verzon?

‘Anna Nicole Smith: You Don’t Know Me’ is daardoor ironisch genoeg nog het meest geslaagd op metaniveau: wie de boodschap écht begrepen heeft, kijkt beter niet.