Anomalisa

Charlie Kaufman doet het weer.

Als scenarist tekende Charlie Kaufman de voorbije jaren voor enkele van de meest doorgetripte rolprenten uit de filmgeschiedenis. In ‘Being John Malkovich’ trok hij ons letterlijk mee in de koker van John Malkovich, in ‘Human Nature’ waagde Patricia Arquette een poging om een ongeletterde aapmens op te voeden tot de nieuwe Einstein, in ‘Adaptation’ schitterde Nicolas Cage als een met writer’s block worstelende schrijver met de naam Charlie Kaufman, en in ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’ liet Jim Carrey de herinneringen aan zijn ex-lief uitwissen door een professioneel uitwisbedrijf (Kaufmans regiedebuut ‘Synecdoche, New York’ vonden we dan weer even onbegrijpelijk als hogere wiskunde).

Ook in ‘Anomalisa’ neemt Kaufman opnieuw een diepe duik in het onnaspeurlijke stroomgebied van de menselijke psyche. Een duik die uiteenvalt in enkele korte taferelen – een man stapt in een taxi en slaat een babbeltje met de chauffeur, hij neemt zijn intrek in een hotel, spreekt in de bar af met een ex-lief, en verliest zijn hart aan een jong meisje. Klinkt allemaal vrij normaal, maar dan hebben we u nog niet verteld dat het hier een met stop-motion vervaardigde poppenfilm betreft, waarbij de poppen – we zitten nou eenmaal in een film van Charlie Kaufman – allemaal afklikbare gezichten schijnen te hebben. Nóg bevreemdender is dat de stemmen van de meeste personages – die van de mannen, de vrouwen én de kinderen – werden ingesproken door één en dezelfde acteur: Tom Noonan, een fantastische artiest die jammer genoeg meestal wordt gevraagd voor psychorollen (‘Manhunter’, ‘Robocop 2’). We horen u tot hier in uw haren krabben, maar wacht: veel meer dan een absurdistische mindfuck (wie achteraf de naam van het hotel eens googelt, Fregoli, zal de plot al een stuk beter kunnen doorgronden), is ‘Anomalisa’ een zielsontroerend portret van een man die, in die oceaan van eentonigheid die hem omringt, wanhopig op zoek is naar een vingerhoedje menselijk contact. De film bereikt een hoogtepunt van pure, diepgevoelde en onvergetelijke poëzie wanneer de man op zijn kamer in vervoering zit te luisteren naar een meisje dat ‘Girls Just Wanna Have Fun’ van Cyndi Lauper zingt, waarna, in één van de tederste sekscènes die we ooit hebben gezien (geloof het of niet), de twee poppen de liefde met elkaar bedrijven. Zelfs de poppen uit ‘Team America: World Police’ dienden een traantje weg te pinken.