FILM★★1/2☆☆
At Eternity's Gate
Zonnebloemen noch kransen.
Van Julian Schnabel, met Willem Dafoe, Oscar Isaac en Rupert Friend
In een reeks intense close-ups volgen we Theo van Gogh terwijl hij door de velden stapt, de schildersezel op de rug, de beroemde strohoed op de kruin. En ook het afgesneden oor is van de partij: in één van de beste scènes vraagt een dokter aan Vincent of hij even zijn verband wil verwijderen, zodat hij - o, meesterlijke ironie! - een ets van de wonde kan maken. Dafoe is goed in het vertolken van de innerlijke drang van de zoekende artiest, maar tegelijk vonden we het ietwat storend dat hij Theo neerzet als iemand die wéét dat hij de grote Van Gogh is. Het zou best kunnen dat Theo al in 1888, toen hij in Arles het gele huis betrok, voorvoelde dat hij ooit zou worden beschouwd als één van de grootste schilders aller tijden, maar uitspraken als 'Ik schilder voor mensen die nog niet geboren zijn!' verlenen dit portret niettemin een aanmatigend toontje.
