Austin Butler mist misschien de unieke uitstraling van the real thing, maar wanneer hij het op een shaken zet, lijkt hij wel bezeten door dezelfde geesten die de echte Elvis op het podium aanvuurden

Van Baz Luhrmann, met Tom Hanks, Austin Butler, Olivia DeJonge en David Wenham

Praise the lord! Elvis leeft!

BIOPIC In afwachting van zijn échte wederkomst (op de dag des rock-’n-rolls) kunt u Elvis Aaron Presley in zijn diverse verschijningsvormen (de jonge god in de blauwe suède schoenen, de ‘Comeback Special’-Elvis in zijn zwartleren motorpak, de in glitter gehulde Las Vegas-Elvis) alvast zien shaken in ‘Elvis’, de nagelnieuwe, niet perfecte maar nu en dan ongelooflijk swingende biopic van de maker van ‘The Great Gatsby’ en ‘Moulin Rouge’. Het interessante is dat we het levensverhaal van The King beleven vanuit het perspectief van de in Breda geboren Colonel Parker, de gehaaide manager die Elvis in het begin van de jaren 50 onder zijn hoede nam, hem zijn eerste vette platencontract bezorgde (bij RCA Records) en hem vervolgens – moge hij eeuwig branden in de hel! – van een zwierige rocker listig ombouwde tot een gigantische merchandisingmachine. De in een vetpak rondbanjerende en in een indrukwekkende halskwab verdwijnende Tom Hanks, die vanuit sommige camerahoeken akelig goed lijkt op de dikbuikige tweelingbroer van koning Albert, hamert er met een moddervet Nederlands accent meermaals op dat hij níét de booswicht was voor wie hij vandaag wordt versleten (‘Nee, ik heb hem niet vermoord! Ik heb hem gemáákt!’). Zijn jammerklacht mag niet baten: ook na ‘Elvis’ blijven wij de Colonel zien als een soort horrordemon die bezit nam van Presleys ziel en bankrekening en er uit winstbejag alles aan deed om de shake, de rattle en de roll uit Elvis te zuigen.

Austin Butler mist misschien de unieke magnetische uitstraling van the real thing, maar wanneer de acteur z’n vingers tegen mekaar wrijft, rond zijn as wervelt en het op een shaken zet, ja, dan lijkt hij wel bezeten door dezelfde geesten die de echte Elvis op het podium aanvuurden. Baz Luhrmann tolt zó verschroeiend snel door het leven van Elvis dat we soms duizelend naar adem moesten happen, maar op de cruciale momenten voelt het daadwerkelijk alsof de Heilige Geest van Elvis zich uitstort over de film. De in zijn leren pak gestoken Elvis die tijdens de weergaloze kerstspecial, die anno 1968 zijn grote comeback inluidde, tot razernij van de Colonel – die hem eigenlijk in een rode kersttrui ‘Silent is the Night’ wilde horen zingen – ineens onvervalst begint te rocken: zie het vuur, ervaar de energie en vóél de vreugde die Elvis zélf tijdens dat legendarische concert moet hebben gevoeld! De in een cape gehulde Presley die in Las Vegas tijdens het repeteren van ‘Suspicious Minds’ zijn muzikanten één voor één gaat aanvuren: nooit meer zullen wij lacherig doen over de Vegas-Elvis! Op díé momenten staat de bioscoopzaal onder elektriciteit, voel je zijn kracht en wil je net zoals zijn uitzinnigste fans je slipje naar het scherm smijten; dán snap je waarom de concerten van Elvis iets weg hadden van een ophitsend lustmisdrijf; in díé scènes besef je waarvoor Elvis stond en waarvoor hij vandaag – en we schrijven dit terwijl ‘Hound Dog’ ons schrijfhok uiteen laat knallen – nog steeds staat. Well, that’s all right mama!

Vanaf 22 juni in de bioscoop.