Bart De Wever verborg tijdens het ‘gesprek’ in ‘De Zevende Dag’ met Egbert Lachaert zijn frustratie even goed als Pieter Loridon zijn dwaasheid

Er is op televisie zo weinig vernieuwing dat elke poging daartoe op enthousiast applaus onthaald zou moeten worden. Maar voor het ‘panelinterview’ in ‘De zevende dag’, waarin gisteren Bart De Wever en Egbert Lachaert te gast waren, valt misschien toch een uitzondering te maken.

‘Jullie zitten voor het eerst samen in een studio sinds de desastreus afgelopen onderhandelingen voor de federale regering,’ zei presentator Lieven Verstraete tegen de twee partijvoorzitters bij hem aan tafel. Of tenminste tegen Egbert Lachaert, die voor hem zat, en veel minder tegen Bart De Wever, die anderhalve meter verder had plaatsgenomen tegenover Lisbeth Imbo, alsof hij een student was die per abuis in hetzelfde lokaal een examen bij een andere professor moest afleggen en weinig anders kon doen dan wachten tot de man naast hem klaar was. Of - wellicht een betere vergelijking gezien de animositeit tussen de twee politici - als de helft van een koppel dat op scheiden staat en die als voorwaarde voor een gesprek over hun relatie had gesteld dat hij zijn eigen therapeut mee mocht brengen.

Het is niet de eerste keer dat in ‘De zevende dag’ een ‘panelinterview’ plaatsvindt, waarbij twee mensen apart door één van de twee presentatoren aan de tand worden gevoeld en daarbij niet met elkaar in debat mogen treden. Maar omdat dit keer twee partijleiders aanschoven die de afgelopen weken over alle mogelijke onderwerpen met elkaar in de clinch waren gegaan, viel des te meer op hoe bijzonder die hele opzet eigenlijk is. Terwijl Lachaert als eerste zijn visie mochten geven op thema’s als een btw-verlaging op de energiefactuur of de coronamaatregelen, zag je zowat de hele tijd verderop in beeld De Wever zitten. En aangezien de N-VA-voorzitter ongeveer even goed zijn ergernis kan verbergen als Pieter Loridon zijn dwaasheid, waren - wellicht voor het eerst sinds de beruchte passage van Patrick Lefevere in ‘Vive le Vélo’ - de gelaatsuitdrukkingen en bewegingen van de man op de achtergrond interessanter dan de woorden van de man die geïnterviewd werd.

Na een kwartiertje werden de rollen omgekeerd en kon De Wever tegenover Imbo zijn zegje doen over zowat dezelfde thema’s. Lachaert kwam daarbij, vanwege de opstelling, veel minder in beeld, al was er wel een behulpzame regisseur die de camera op hem richtte telkens als de N-VA’er zijn naam of die van zijn partij liet vallen. Alle bewondering voor Lachaerts zelfbeheersing: als stoïcijns voor je uit zitten kijken energie zou opleveren, konden de kerncentrales zonder angst voor bevoorradingsproblemen dicht. Beide politici moesten trouwens niet alleen hun mond houden wanneer de ander kritiek gaf, maar ook als ze van elkaar gelijk kregen. ‘Ik heb u vijf keer in een kwartier horen zeggen dat u het roerend eens bent,’ zei Imbo als afsluiter van het interview met De Wever. ‘Misschien is dat de les die u hieraan kunt overhouden?’ Het leek alsof de partijvoorzitters twee kleuters waren die op de speelplaats met elkaar hadden gevochten en het nu, nadat ze op het matje waren geroepen, snel moesten bijleggen.

Toch viel het vreemdste moment niet te noteren tijdens de interviews maar in de overgang van Lachaert naar De Wever. Omdat de twee politici voor het eerst sinds lang allebei naar een tv-studio waren gekomen, hadden ze ook samen in de schminkkamer gezeten. ‘En daar hebben we beelden van,’ zei Verstraete, die tegelijk aangaf dat hij niet wist wat er zou komen. De presentator zat wellicht te hopen op een herhaling van het beruchte schminkkamerincident tussen De Wever en Jean-Marie Dedecker, jaren geleden in ‘De zevende dag’, maar dat draaide anders uit: het fragment was maar een paar seconden lang en toonde de twee partijvoorzitters die elkaar kruisten in de gang en goedemorgen zegden.

‘Daar gaat u vast een Pulitzer Prize voor winnen,’ merkte De Wever achteraf schamper en terecht op. Mij ontging niet alleen de meerwaarde van de beelden van de begroeting maar eigenlijk ook die van heel het gesprek. Behalve dan misschien de symbolische meerwaarde: in een samenleving waarin we almaar meer naast elkaar praten, krijgen we wellicht ook de debatprogramma’s die we verdienen.