Televisie★★★☆☆
Bart Kerremans kon er niet mee lachen in ‘De afspraak’, en zijn ringbaard evenmin
Koopmannen die politieke peilingen aan de man brengen gingen alweer massaal de boot in, en een eindeloze verkiezingsnacht drong zich op, als een commensaal die je ook lang nadat de gezelligheid eraf is de deur maar niet uit krijgt. Een verpletterende overwinning van Democraat Joe Biden, wijd en zijd voorspeld, wat zo al tot argwaan noopte, bleef uit. Voor het ongetrainde oog verliepen de tellingen zelfs gelijkaardig voor beide kandidaten, met de elegantie van een veearts die bij nachte in een tochtige stal tot de ellebogen in een drachtige merrie staat te graaien in een poging een nakende stuitligging te verhelpen – het zweet zijns aanschijns slechts verlicht door de stinkende olielamp van een boer in nachthemd. Hoe Kathleen Cools ook probeerde haar gasten zover te krijgen in ‘Terzake’, aan een voorspellinkje waagde ineens niemand zich nog. De vergelijking met fictie lag voor de hand en werd dan ook tot vervelens toe gemaakt.
Wie van nature tuk is op zwart-witdenken wordt nerveus van grijstinten, en dus ontwikkelde de zittende commander in chief in de loop van de meerdaagse verkiezingsnacht die volgde zorgwekkende symptomen die bij onverdachter personen op Gilles de la Tourette hadden gewezen, of een vergiftiging met kwik. Trump maakte met veel misbaar in kapitalen gewag van fraude – bewijs is iets voor ongelovigen – en stelde voor, de behulpzaamheid zelve, om het telproces vroegtijdig voor bekeken te houden. Met hemzelf als winnaar, dat spreekt. ‘Stop de democratie, ik wil eraf.’ Voor een conference ontbrak echter de lachband. Winkelketens waar je naast asperges ook blauwe bonen kunt inslaan, haalden in allerijl de munitie uit de rekken. ‘Hebt u dit ooit al meegemaakt?’, vroeg Fatma Taspinar in ‘Het journaal’ aan Amerika-expert Bart Kerremans, in het licht van politiek vernuft dat je tot voor kort enkel rijmde met Zimbabwaanse zonnekoningen en lui met trechters op de kop. Zelfs hij niet. Kerremans keek zelfs zo zorgelijk dat zijn ringbaard mee leek te fronsen, wat danig contrasteerde met de frivoliteit van zijn hemdendracht – bij nader inzien bleek de opdruk uit kleine ijshoorntjes te bestaan. Me dunkt dat een professor Amerikaanse politiek het belang kent van non-verbale communicatie in televisieoptredens.
Kerremans en hemd schoven ook herhaaldelijk aan in ‘De afspraak’, naast Theo Francken, in het juiste licht blijkbaar ook gebeurlijk Amerika-kenner, en Mia Doornaert, die daags nadien dan weer een wollen stars and stripes op de borst droeg; een dundoek dat onderhand wel genoeg heeft meegemaakt. Mocht Trumps graai onder de rokken van de democratie niet zo triest zijn, hij had er misschien nog mee kunnen lachen, sprak Kerremans. Voor de duidelijkheid lachte hij niet. Zijn ringbaard evenmin. Doornaert, volksverheffing ligt in haar aard, had het ondertussen over de afbrokkelende compos mentis van Trump, waarmee ze omfloerst bedoelde dat de zittende president aan een trechter toe was. Net toen ik gevaar begon te lopen om het met de barones eens te worden, begon ze gelukkig weer smartelijk de #MeToo-beweging en critici van white privilege te beklagen, haar bekende cri de coeur. Francken, die zich daarentegen niet zo snel op een noemenswaardig inzicht liet betrappen, had normaliter de presidentscampagnes ter plaatse gevolgd, vertelde hij. Het plan, beraamd voor corona, was om enkele verkiezingsrally’s bij te wonen, voor de lol. Een studiereis noemde hij het niet, maar toch: oppassen.
Nog een paar nachtjes wakker liggen en we zijn 2024.
