‘BDW’ toonde dat alles een politieke daad is voor Bart De Wever. Zelfs het buitenzetten van het vuilnis

Reportagemaakster Petra De Pauw had het bloedlinke idee om zich een jaar lang toe te leggen op een intieme inkijk in het hoofd van Bart De Wever. Je zou het een binnenweg richting psychiatrie kunnen noemen, maar vanuit tv-oogpunt ook wel een verdedigbare keuze, aangezien de Eeuwige Voorzitter de politieke arena al vijftien jaar domineert en altijd garant staat voor brood, spelen en de occasionele bloedspatten op de muur.

Toch gold de begingeneriek op de tonen van Elvis Presley’s ‘Suspicious Minds’ allicht als een waarschuwing aan de kijker: ‘Wat volgt, is mogelijk met enkele korrels zout te nemen.’ Voor iemand die beweerde dat hij zich hoogstens een halfuur van zijn beste kant kan tonen, wist De Wever bijvoorbeeld verdacht goed welke kledingkeuze de burger het meeste vertrouwen inboezemt: een blauw pak met bruine schoenen. Of zijn jasje met honderdzevenendertig N-VA-logo’s in de voering ook onder die noemer viel, werd wijselijk in het midden gelaten. Het zwartgele loopshirt met ‘SOCIAL DISTANCE PLEASE’ sprak dan weer voor zich.

De Pauw, die telkens subtiel tussenkwam, had beloofd om geen politieke vragen te stellen, maar vooral de mens te portretteren. In het geval van De Wever valt die naadloos samen met de politicus, maar toch werden hem interessante ontboezemingen ontlokt. De Antwerpse burgemeester bekende dat hij elk jaar de Ten Miles loopt om zijn imago van doorzetter te behouden in de kiezersonderzoeken. Alles is een politieke daad voor de man, zelfs het buitenzetten van de vuilniszakken.

De Wever vertelde met zichtbaar genoegen hoe hij zich op school door zijn klasgenoten had laten afvaardigen voor een delicaat gesprek met de directeur, nadat zij tijdens de Honderd Dagen de prefectuur onder water hadden gezet. De kleine De Wever was erin geslaagd om de straf met de nodige ‘sweet talk’ te reduceren. Zijn omschrijving van de homo toppoliticus – en dus ook zichzelf - als een narcist die een halfstok-erectie niet kan bedwingen wanneer hij zichzelf hoort praten, was verfrissend eerlijk. Nog verrassender was dat zijn dokter hem tien jaar geleden had gecatalogiseerd als een alcoholicus. ‘Een Duvel was voor mij een aperitief: de eerste dronk ik voor de dorst, de tweede voor de smaak. Bij bloedtests behoorde ik tot de 1 procent slechtsten – het was meer frietvet dan bloed dat eruit kwam. Nu is mijn dokter lyrisch en behoor ik tot de 1 procent besten.’

Hij schetste ook de persoonlijke drijfveren achter zijn War on Drugs: hij had in zijn dichte omgeving gezien welke ravage ‘substantieproblemen’ aanrichten. Een vriend had twee overdosissen maar ternauwernood overleefd. Ook zijn oudste zoon bleek vlotjes aan pretpillen te kunnen geraken, en de band tussen vader en zoon deed allesbehalve vermoeden dat ze op een onbewaakt moment wel eens arm in arm een groene pétard hadden gerookt rond een kampvuur. ‘Affectie, daar doen wij niet aan mee’, sprak De Wever met een gezicht alsof iemand hem een rotte forel had voorgeschoteld. Toch voelde je in diezelfde scène de liefde voor zijn moeder die hij met pijn in het hart in een rusthuis had moeten onderbrengen.

Het meest beklijvend waren de schaarse momenten waarop je een inkijk kreeg in zijn politiek functioneren achter de schermen. De recht-voor-de-raapse analyses aan de telefoon met koninklijk verkenner Koen Geens. Of de manier waarop hij op zijn partijraad in februari 2020 de liberalen afserveerde als ‘een partij die het bestaan niet meer waard is’: ‘Overal waar ik kom, kotsen de mensen erop.’ Om er, na het licht gegeneerde gegrinnik van zijn partijgenoten – er was een camera in de zaal – aan toe te voegen dat dit nog de beleefde versie was. Het werkte voor de politiek geïnteresseerde als de betere cliffhanger: in een volgende aflevering zal zijn toorn zich immers op de eigen troepen moeten richten.