Beautiful Boy

Een door aderen, hart en ziel klievende shot cinema.

‘Beautiful Boy’ is tegelijk een diep in het gemoed grijpend drama, een film die de ster van Felix van Groeningen in Tinseltown verder zal doen rijzen én een grote triomf voor de twee hoofdacteurs. Timothée Chalamet vertolkt Nic Sheff, een tiener die verslaafd raakt aan crystal meth, de gevaarlijkste van alle drugs. Steve Carell speelt David Sheff, de vader die wanhopig probeert om het hoe en het waarom van de verslaving van zijn zoon te begrijpen. Wat volgt, is géén conventioneel drama met een ‘De menselijke geest overwint alles!’-boodschap, maar een film die er niet voor terugdeinst om met het hoofd vooruit in de permanente uitzichtloosheid van het junkiebestaan te duiken.

Hoewel ‘Beautiful Boy’ is gebaseerd op de autobiografieën van zowel David als Nic, zuigt de film u toch vooral mee in de gevoelswereld van de vader. Die gedraagt zich tegenover zijn zoon meestal kalm, begripvol en redelijk, maar zijn nu en dan overslaande stem verraadt dat hij emotioneel aan de grond zit en dat zijn wereldbeeld sinds de verslaving van zijn zoon in duizend scherven is gevallen. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat die schattige baby voor wie hij slaapliedjes placht te zingen, zo diep is kunnen vallen? Hoe is die mooie, beloftevolle jongen met wie hij een speciale band meende te hebben, kunnen uitgroeien tot iemand die hij niet langer herkent? Het valt niet te bevatten.

In één van de cruciaalste scènes zien we hoe David tijdens een schoolfeest zit te kijken naar zijn twee jongste kinderen, die op het podium in hun deftigste kleren staan mee te zingen met het kleuterkoor. Het is een tafereel dat elke ouder met een hemelsbrede glimlach zou moeten gadeslaan, maar David lijkt er het zijne van te denken. Namelijk: wat stellen al die mooie geluksmomenten eigenlijk voor? Hoe waardevol zijn die mooi ingekaderde familiefoto’s aan de muur? En hoe onvoorwaardelijk is ze eigenlijk, de liefde die een vader voor zijn kind voelt? Pas op: Van Groeningen spelt die vragen niet uit. Hij laat zijn camera tijdens die schoolfeestscène gewoon rusten op de zwijgende Carell, en hij laat ú de emoties invullen.

Wat de vertolkingen van Chalamet en Carell betreft: daar komen beslist Oscarnominaties van, misschien zelfs Oscars. Er wordt in ‘Beautiful Boy’ zelfs zo sterk geacteerd dat men bijna over het hoofd zou zien hoe fraai deze film op technisch vlak in elkaar steekt. Hier geen schokkende schoudercamera die de personages op de voet volgt, maar elegant gecomponeerde shots waarin je voortdurend het mededogen van de regisseur voor zijn personages voelt trillen.

Heel raar eigenlijk: ‘Beautiful Boy’ is een beenharde film over een stikdonker onderwerp, en toch voelt het geheel mede dankzij de wondermooie soundtrack een tikkeltje weemoedig aan, bijna dromerig. ‘Beautiful Boy’ doet in dat opzicht een beetje denken aan ‘Dagen zonder lief’, nog zo’n film waarin de bikkelharde realiteit en het verlangen naar onschuldiger tijden samenvloeiden tot een droefgeestige, ietwat droomachtige kijkervaring. O, ja: dit moet de allereerste film in Van Groeningens carrière zijn waarin zowaar Klingons wordt gepraat!