‘Beef’ is zo inventief en doordacht dat je verbaasd bent dat de reeks op Netflix zit

Afgaand op de titel zou je een documentaire over de rundvleesindustrie kunnen verwachten, of een drama dat zich, net zoals ‘The Bear’, in de keuken van een restaurant afspeelt. Maar koeien noch sterrenchefs duiken op in ‘Beef’, een reeks over een geval van verkeersagressie dat volledig uit de hand loopt en een van de origineelste en minst voor de hand liggende Netflix-producties in tijden.

Als Danny Cho (Steven Yeun) overhaast wegrijdt uit zijn parkeerplaats bij een grootwarenhuis, ramt hij ei zo na een witte SUV. Tot een botsing komt het niet maar iets verder stopt de SUV, schuift het raampje naar beneden en komt er een stevige middelvinger naar buiten. Daarop slaan de stoppen door bij Danny. Hij zet de achtervolging in op de wegrijdende wagen en samen sjezen ze door de straten van Los Angeles, langs drukke kruispunten en dwars door een erg onfortuinlijk bloemenperkje. Ook nadat de witte wagen en zijn bestuurder, de onderneemster Amy Lau (Ali Wong), uit het zicht zijn verdwenen houdt het niet op, want dat ene moment van onoplettendheid op de parking leidt tot een soort vendetta waar zelfs maffiaclans uit Zuid-Italië van onder de indruk zouden zijn.

In tien afleveringen toont ‘Beef’ hoe Danny en Amy door het bijna-ongeval veranderen van nobele onbekenden in gezworen vijanden en na afloop van de eerste denk je wel min of meer te weten wat er daarna zal komen: een zwarte komedie waarin de twee elkaar het leven zuur maken, op manieren die steeds inventiever en drastischer worden.

Voor een deel is ‘Beef’ ook die reeks: eerst wurmt Danny zich met een smoes binnen in Amy’s huis en pist hij de hele badkamer onder. Zij bombardeert daarop de site van zijn bouwbedrijf met slechte recensies en bekladt zijn truck met boodschappen als ‘I am a loser’. Hij sluipt een zaal binnen waar zij een belangrijke ‘sales pitch’ moet houden en probeert haar voor schut te zetten. Zij start een vals Instagramprofiel op en verleidt zijn broer. Er raken steeds meer mensen bij betrokken en alles eindigt in een half bloedbad en een finale die rechtstreeks uit de koker van David Lynch lijkt te komen.

De focus ligt echter niet op de vete, maar op Danny en Amy zelf, op hoe twee schijnbaar normale mensen zich zo kunnen laten meeslepen door een al bij al onschuldig geval van verkeersagressie. Heel beheerst en secuur ontleden de makers hun frustraties - hij heeft altijd geld tekort en voelt zich al zijn hele leven een mislukkeling, zij is door al haar werk vervreemd geraakt van haar familie - en de impact daarvan op hun leven. ‘Het is egoïstisch als mensen hun gebrokenheid verspreiden’, zegt Amy op een bepaald moment, maar dat is net wat zij en Danny doen. Ze zijn allebei randje depressief, voelen zich als Amerikanen met Aziatische roots vaak ontheemd en gaan daarmee om door anderen mee te sleuren in hun duisternis. De ergste escalaties in de ruzie zijn dan ook geen reactie op wat de ander net daarvoor gedaan heeft, maar komen op een moment dat een van hen een uitlaatklep nodig heeft voor zijn of haar eigen ongeluk.

‘Beef’ is geen thriller, geen misdaadserie, geen familiedrama en geen komedie, maar de reeks pikt elementen uit al die genres en smeedt ze samen tot iets wat van begin tot eind intrigeert, verrast en ontroert, en dat met weinig andere dingen te vergelijken valt. Het is een serie die ook zo inventief en doordacht is dat je verbaasd bent dat ze op Netflix zit, waar men de laatste jaren met de hulp van het algoritme vooral op veilig speelt en alle scherpe kantjes afvijlt. Wij houden onze middelvingers gekruist, want als ‘Beef’ een hype wordt, dan is dat niet alleen verdiend maar ook hoopgevend.