Ben Affleck slaagt er in ‘AIR’ in om u met veel schwung mee te zuigen in een reeks contractbesprekingen die het aanschijn van de sportindustrie volledig zouden veranderen

Van Ben Affleck, met Matt Damon, Ben Affleck, Chris Messina en Viola Davis

Ode aan een schoen.

DRAMA ‘I want my... I want my MTV!’ Hoe geweldig, hoe gepast en vooral hoe leep van regisseur Ben Affleck om tijdens de begingeneriek van zijn nieuwe film ‘Air’ de wereldsong ‘Money for Nothing’ van Dire Straits uit de subwoofers te laten knallen. Die falsetto van Sting, die aanzwellende synths, die exploderende drumslagen, en dan die onsterfelijke, tot wild met het hoofd zwiepen aanzettende gitaarriff, en whám, wij waren al vanaf de eerste minuut – ‘We gotta move these refrigerators / We gotta move these colour TVs!’ – helemaal verkocht. In deze waargebeurde film vertelt Affleck hoe ’s werelds beroemdste basketbalschoen, de Air Jordan, het licht zag. Niet alleen de muziek, maar ook de archiefbeelden die we tijdens de begintitels te zien krijgen – snelle kiekjes van Ronald Reagan, Rubiks Kubus, ‘Ghostbusters’ en David Hasselhoff in ‘Knight Rider’ – katapulteren ons recht naar de jaren 80, toen de marketeers van Nike naarstig op zoek waren naar een basketbalspeler die als uithangbord voor hun sneakerlijn kon dienen. Marktstrateeg Sonny Vaccaro (Matt Damon met een bierbuik waarvoor Jason Bourne zich dood zou schamen) laat onder aanzwellende muziek zijn kennersoog vallen op een piepjonge rookie die volgens hem voorbestemd is voor de onsterfelijkheid, ene Michael Jordan. Probleem: Nike is anno 1984 zó onhip dat geen hond gezien wil worden met hun sneakers, en tot overmaat van ramp staat Jordan op het punt bij Adidas te tekenen (overigens hebben we dankzij ‘Air’ iets bijgeleerd over de klemtoon: je zegt niet Ádidas, maar Adídas). En dus moeten Sonny en zijn team (Affleck himself staat zich zichtbaar te amuseren als CEO Phil Knight) alles uit de kast halen om Jordan, en dan vooral zijn invloedrijke moeder Deloris (Viola Davis is door de echte Jordan geselecteerd om zijn mama te vertolken), naar Nike te lokken. Closing the deal: dáár draait het om in ‘Air’.

Een praatfilm die langzaam opbouwt naar één allesbeslissende meeting, en die zich haast volledig afspeelt in vergaderruimtes waarin mannen met opgestroopte mouwen over het prototype van een sportschoen gebogen staan: toegegeven, het klinkt iets minder opzwepend dan de kungfu-kreten in ‘John Wick 4'. En toch slaagt Affleck er met veel schwung in om u helemaal mee te zuigen in een reeks contractbesprekingen die het aanschijn van de sportindustrie volledig zouden veranderen. Wij waren zelfs zo in de ban van de veterring dat we ons er niet eens aan stoorden dat we in feite zaten te kijken naar een sterk staaltje productplacement.

Tot slot: de Hollywoodfilmgeschiedenis barst van de begeesterende redevoeringen, van de presidentiële speech in ‘Independence Day’ over de peptalk van Aragorn in ‘The Return of the King’ tot de ‘Whatever it takes’-monoloog in ‘Avengers: Endgame’, maar in ‘Air’ levert de perfect intonerende en op precies op het juiste moment zijn stem verheffende Damon er toch één af waarvoor je luid applaudisserend op de banken wilt springen. ‘Now look at them yo-yo’s: that’s the way you do it!’

Vanaf 5 april in de bioscoop.