film★★★☆☆
Benedict Cumberbatch hangt weer de klasbak uit in ‘The Electrical Life of Louis Wain’, en naar verluidt kan hij nog goed sjoelbakken ook!
Benedict Cumberbatch is dezer dagen werkelijk overál: in de wonderbaarlijke western ‘The Power of the Dog’ ★★★★½ (nog te zien in enkele bioscopen en op Netflix) laat hij meesterlijk de sporen rinkelen, in het schitterende ‘Spider-Man: No Way Home’ ★★★★☆ (in de multiplexen) morrelt hij op vraag van zijn Avenger-maatje Peter Parker aan het tijd-ruimte-continuüm, en volgens verschillende bronnen stond hij gisterenavond in café De Lustige Pekkers in Oostende onder het genot van een streekgebonden brouwseltje te sjoelbakken.
En vanaf deze week glijdt hij op het kleine scherm met alweer verbazend gemak in de gekke gedaante van de Engelse kunstenaar Louis Wain, een merkwaardige man van wie wij tot voor kort nog nooit hadden gehoord maar die we dankzij de entertainende biopic ‘The Electrical Life of Louis Wain’ nooit meer gaan vergeten. Wain, die op onze aardkloot rondliep van 1860 tot 1939, was in zijn tijd vooral gekend om zijn schattige kattenplaatjes die hij razendsnel op het doek pleurde: ‘Een kat die niet lijkt op een kat van Louis Wain’, zo ging de boutade, ‘schaamt zich voor zichzelf.’ Gehoord, Garfield? De honderden kattentekeningen die hij in zijn onwaarschijnlijk productieve hoogdagen vervaardigde werden gepubliceerd in diverse kranten en tijdschriften, maar Wains onophoudelijk knetterende brein was nog tot veel méér in staat: zo was hij de voorzitter van de nationale Kattenclub, componeerde hij opera’s, en verrichtte hij wetenschappelijk onderzoek op het gebied van de elektriciteit. Van Wain komt de toch wel héél bijzondere stelling dat katten altijd naar het noorden lopen omdat de elektriciteit van de aardpolen aan hun snorharen trekt: asjemenou!
Maar Louis kende in zijn leven ook veel misère en treurigheid: hij werd geboren met een hazenlip, verloor op jonge leeftijd zijn vader, leefde bij gebrek aan een zakelijk instinct in armoede, kreeg last van extreme stemmingswisselingen, viel ten prooi aan schizofrenie, en eindigde zijn leven in een psychiatrische instelling. Een echte idiot savant, die Louis: gezegend met een uitzonderlijk artistiek talent, maar tegelijk een hulpeloze stoethaspel. Een mens vraagt zich af: is er een verband tussen gekte en genialiteit? Ook pakweg Dalí, Picasso en Van Gogh waren rotgetalenteerde kunstenaars die er behoorlijk rare gedragingen op nahielden. Louis Wain speelde misschien niet in de klasse van bovengenoemde schilders, maar ook in zijn geval was de lijn tussen briljant en knettergek maar zo dun als een kattenhaar.
Lees ook:
Benedict Cumberbatch is ronduit indrukwekkend als de vreemde cowboy in ‘The Power of the Dog’ ★★★★½
Benedict Cumberbatch als cowboy in één van de beste films van 2021: ‘Ik heb me tijdens de opnames niet gewassen’
Parallelle dimensies springen open en oude bekenden glippen binnen in ‘Spider-Man: No Way Home’ ★★★★☆
Soit: in het begin van ‘The Electrical Life of Louis Wain’ is het nog een beetje lachen geblazen met Wain en zijn Forrest Gump-achtige maniertjes, maar het pleit voor Cumberbatch, én voor regisseur en scenarist Will Sharpe, dat de film gaandeweg een grenzeloos mededogen weet op te roepen voor die tragische man wiens onophoudelijk gonzende brein immer op de rand van een psychose leek te staan. Straf toch: of hij nu op een stoomtrein als een bezetene dieren zit te schetsen (zoals in ‘The Electrical Life of Louis Wain’); of hij nu melancholisch naar een heuvel staat te turen (‘The Power of the Dog); of zelfs wanneer hij als Doctor Strange bloedserieus met de handen staat te wapperen: altijd is Cumberbatch sterk, genietbaar en geloofwaardig. Wat een klasbak. En naar verluidt kan hij nog goed sjoelbakken ook!
