Bij het laatste eerbetoon aan Elizabeth II had je het gevoel dat Monty Python’s Flying Circus de touwtjes in handen had

‘De belangrijkste gebeurtenis die de wereld ooit zal zien’, zo noemde de Britse politicus Sir Lindsay Harvey Hoyle, sinds een paar jaar ‘Speaker’ in het parlement, de begrafenis van koningin Elizabeth II afgelopen weekend op de televisie, meteen een bewijs dat het Britse gevoel voor zelfrelativering samen met de ‘Queen’ is heengegaan.

Niet alleen over het Kanaal schuwde men de grote woorden niet in de aanloop naar de plechtigheid in Westminster Abbey, ook bij ons waren de hyperbolen in de aanbieding. ‘Het wordt een staatsbegrafenis zoals de wereld die nog nooit heeft meegemaakt’, sprak VRT-anker Annelies Van Herck aan het begin van de uitzending twee uur voor de kist haar opwachting zou maken, Het Laatste Nieuws had het in de ochtendkrant over de ‘begrafenis van de eeuw’ en Het Nieuwsblad omschreef de koffietafel van gisteren in Buckingham Palace als de ‘receptie van de eeuw’. Mensen die van plan waren om in de volgende 77 jaar het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen weten nu al dat ze zich geen illusies meer hoeven te maken.

Hoe je ze verder ook wil noemen, de begrafenis van koningin Elizabeth II was in ieder geval een culminatie van een tiental dagen waarin iedereen een beetje in overdrive is gegaan, met als beste voorbeeld dat fenomeen dat voor altijd bekend zal staan als ‘the Queue’: de op het hoogtepunt bijna tien kilometer lange rij waarin duizenden Britten, onder wie ‘celebrities’ als David Beckham absurd lang stonden aan te schuiven om al even absurd kort een laatste groet te kunnen brengen aan het lichaam van de overledene. Als eerbetoon aan Elizabeth II was het ontroerend, maar ergens had je toch het gevoel dat de leden van Monty Python’s Flying Circus achter de schermen de touwtjes in handen hadden.

Bij de strak geregisseerde kerkdienst in Westminster, die live te volgen was op Eén en VTM en die bestond uit een opeenvolging van koorgezangen en toespraken door de nieuwe Britse premier Liz Truss en een stoet kerkleiders uit het land, was er veel minder plek voor frivoliteit of surrealisme. Maar het was een indrukwekkend schouwspel, zeker naar het einde toe, toen eerst The Last Post door de gangen van Westminster weerklonk, iedereen daarna een lang moment van stilte in acht nam en The Queen’s Piper - de persoonlijke doedelzakspeler van de koningin die haar elke dag wakker maakte met een stukje herrie - tot slot op zijn heel eigen manier afscheid nam.

‘Hoe heb jij het allemaal beleefd?’, polste Van Herck terwijl de kist naar buiten werd gedragen bij journalist Ivan Ollevier, die alles van buiten Westminster Abbey had gevolgd. Ollevier, immer professioneel, liet de vraag naar zijn eigen zielenroerselen gelukkig vrolijk passeren en begon in de plaats over de Britten, die ‘iemand hebben begraven met wie ze zich persoonlijk verbonden voelen, over wie iedereen wel een verhaal heeft’. Hij zag ook ‘een aanzet tot een nieuw begin’, waarbij iedereen weer snel over zou gaan tot de orde van de dag.

Dat bleek ook want een uur nadat de kist van Queen Elizabeth II Westminster Abbey had verlaten en aan haar lange processie door Londen richting Windsor Castle was begonnen, werd de uitzending op Eén onderbroken. Voor een live verslag van het WK Wielrennen in Australië, waar de min-23-jarigen hun tijdrit moesten rijden. Zo zat er toch nog een vleugje Monty Python aan het hele gebeuren.