Blue Valentine

De liefde is als een kramp: ze komt uit het niets opzetten, en ze trekt even plotseling weer weg. Ziedaar de godsjammerlijke levenswijsheid die we node opraapten uit 'Blue Valentine', een droeve maar levensechte Amerikaanse film die u getuige maakt van de implosie van een huwelijk.

Tegelijk zie je in een reeks ontroerende flashbacks hoe Dean, een verhuizer van eenvoudige komaf (Ryan Gosling is een dijk van een acteur), en Cindy, een beloftevolle verpleegster (Michelle Williams is een dotje), het voor mekaar te pakken kregen – van dit gedeelte hield de dromer in ons het meest.

Het verhaal heeft een rauwheid die je niet zo gauw in de modale Hollywoodprent zal aantreffen, maar toch wist 'Blue Valentine' ons slechts nu en dan echt in te palmen.

Misschien ligt het aan de aanpak van regisseur Derek Cianfrance, die vlak voor de start van de opnamen besloot om zijn eigen script goeddeels overboord te gooien en - in een poging om een hogere graad van waarachtigheid te bereiken - zijn acteurs vroeg om te improviseren.

Met wisselend succes: je vóélt Gosling en Williams naar het Leven tasten, en zo heel af en toe vinden ze het ook - zoals in die magnifieke scène waarin Dean op zijn ukelele begint te spelen terwijl Cindy zich in het neonschijnsel van een winkelraam aan een schattig dansje waagt.

Maar even vaak vinden de acteurs die momenten van ongedwongenheid ook níét, en dan voel je de film dobberen tussen poëzie en verveling. En weet u: eigenlijk is dat dobberen ook best mooi.

Bekijk de trailer: