Bobbejaan

Ook de paarden huilen.

Eerlijk: wij kenden Bobbejaan Schoepen, de Johnny Cash van Lichtaart, alleen maar van het Jommekesalbum ‘Jommeke in Bobbejaanland’. De boosaardige Bill Cactus die Bobbejaan aan een wreed spelletje waterboarding onderwerpt, waarna onze held uit puur genot begint te jodelen: onvergetelijk. Om the one and only nu postuum – hij overleed in 2010 – te leren kennen via deze documentaire, is een aangrijpende ervaring.

In het begin zien we hoe zoon Tom Schoepen met een camera in de hand het ouderlijke huis binnentreedt, waar zijn vader in een verduisterde kamer te bed ligt. De jodelende fluiter, die in zijn hoogdagen zelfs tot in de televisieshow van Ed Sullivan raakte, blijkt te zijn afgetakeld tot een zieke, tot de traplift veroordeelde man in zijn laatste dagen. Zijn cowboykostuums hangen voorgoed weggeborgen in de kast; zijn hoeden rusten op een rek.

Een seconde lang vroegen we ons af of het wel betaamt om met een camera binnen te gaan in een huis waar een mens ligt heen te gaan, maar de aanpak van Tom Schoepen en regisseur Benny Vandendriessche is juist, respectvol, liefdevol en uiterst fatsoenlijk. De korte gesprekken met de oude Bobbejaan worden afgewisseld met prachtige archiefbeelden uit Bobbejaanland – de zwemvijvers en de stranden; het reuzenrad; de duizenden mensen die door de oranje bussen van de toenmalige Buurtspoorwegen worden afgezet in ’t Plezantste Land, waar de koude schotels in de feesttent hen opwachten.

De documentaire, die een mooi, elegisch ritme heeft, werd verder verrijkt met vele wijsjes van Bobbejaan, en met talrijke interviewfragmenten uit onder meer ‘Walters verjaardagsshow’, ‘Retroscoop’, ‘Lentekriebels’, ‘Medialaan 1’ en ‘Uit het oog’ – beelden uit de jaren achter ons, die samen de levensloop van Bobbejaan schetsen. ‘Bobbejaan’ is een korte documentaire, korter dan de tijd van de kersen, maar de ontroering snijdt diep. Om het met de lyrics van Bobbejaan te zeggen: ‘Alle Pferde haben Tränen in den Augen...’