Bockie De Repper: ‘Binnen mijn vriendengroep kende haast iedereen de namen van de deurwaarders uit de streek’

Van YouTube over ‘De slimste mens’ naar zijn eigen programma (‘Dat eet dan gelukkig zijn’): Bockie De Repper – tot een zeker promillage mag je hem ook Jonas Van Boxstael noemen – is naast van de Deliveroo-app haast ook niet meer van uw scherm weg te slaan. Zo schuift hij vanavond aan aan de Griekse dis van ‘Viva la feta’, het programma waarin Jani Kazaltzis en Otto-Jan Ham op schalkse wijze de diepste trauma’s uit de herinneringen van hun gast peuteren. Bij Bockie gaat het dan al snel over de relatie met zijn vader - of het gebrek daaraan - en diens vroegtijdige dood, een onderwerp dat hij tevens aansneed toen we hem spraken ten tijde van zijn passage als kandidaat in ‘De slimste mens’. ‘Mijn vader leidde het leven dat ik nu leid. Alleen had hij dus twee kinderen. En daar had hij geen zin in.’

(Dit artikel verscheen oorspronkelijk in december 2020.)

JONAS VAN BOXSTAEL «Nee, natúúrlijk kan ik niet de slimste mens worden, dacht ik toen ik voor het eerst in die zetel zat: mijn hoofd heeft twintig jaar verderf achter de rug. Maar een menselijk brein kan blijkbaar best goed tegen een reeks aanslagen. Uit het mijne rolden vaak dingen waarvan ik niet wist dat ik ze opgeslagen had.

»Het voelt lichtelijk absurd hoeveel impact die quiz heeft. Twee weken geleden kende niemand mij. En nu iederéén – zo lijkt het toch als ik over de Grote Markt van Aalst loop. Ik laat het allemaal gebeuren, en probeer om gewoon hetzelfde te doen als tevoren: mijn kleine leventje leiden in Aalst, en het vervolgens online zwieren. Hoogstens let ik er nu op dat er geen penis te zien is in m’n filmpjes. Hoe graag ik ook het tegendeel wil geloven: niet heel Vlaanderen is klaar voor mijn lul (lacht).»

HUMO Een sensatie in ‘De slimste mens’, bovendien opgetrokken uit gelijke delen humor en zelfrelativering: het zal nu vast kansen regenen voor je. Toch lijk je me niet het type dat braaf pootjes gevend het BV-schap zal omarmen.

VAN BOXSTAEL «Zo’n echte, klassieke BV zie ik mezelf niet worden, nee. ‘Hoe gaan we Jonas Van Boxstael vermarkten?’ Da’s een vraag die ik mezelf nog nooit gesteld heb. En die ik mezelf ook nooit zál stellen. Maar het is natuurlijk wel tof dat er nu veel meer mensen kijken naar de shit die ik altijd al gemaakt heb. Dat ik plots een veel groter publiek heb voor mijn filmpjes. Want wie een mop maakt, wil dat er gelachen wordt.

»Weet je, in ‘De slimste mens’ ben ik omgeven door humor. De jury is grappig, Erik is grappig. Maar al mijn kameraden in Aalst zijn minstens even grappig. De mensen die ik er ken, zijn stuk voor stuk snel, geestig en verbaal. Ze hebben alleen geen nood aan een groot publiek. De cafétoog volstaat. In die kring bestaat maar één taboe: jezelf ernstig nemen. We delen allemaal een ingebakken zelfrelativering. Als ik zou gaan zweven, of ook maar een spoortje van arrogantie zou vertonen, maken ze me metéén af. (Denkt na) Ik heb in Aalst mijn leventje met mijn vijftien kameraden, en dat is perfect. Om gelukkig te zijn heb ik alleen dát nodig.»

HUMO Ook vóór ‘De slimste mens’ had je al een publiek. Je maakt goed bekeken filmpjes voor merken, en op je eigen YouTube-kanaal woont een devote aanhang.

VAN BOXSTAEL «En toch is er geen plan. Ik wacht nog elke dag op het moment dat ik ontmaskerd zal worden. Het is een gedachte die vastgeschroefd zit in mijn hoofd: eigenlijk kan ik niets, en straks zal iedereen dat wel ontdekken. Ik had het toen ik mijn stage deed bij MTV, ik had het toen ik later voor VTM ging werken, en ik heb het nu nog. Al begon er de afgelopen jaren, heel stil en voorzichtig, ook een andere gedachte te rijpen: Jonasje, het kan toch niet allemaal per ongeluk zijn? Misschien kun je wél iets? Intussen ben ik er ook achter dat zelfs de meest succesvolle mensen op de tast door het leven gaan. Niemand weet iets, en iedereen doet maar een beetje alsof: ik vind dat een heel geruststellend inzicht.»

HUMO Dat je publiek zo gegroeid is sinds je aantreden in ‘De slimste mens’, vloekt enigszins met de aanname dat het internet klassieke televisie aan het opeten is.

VAN BOXSTAEL «Ik heb altijd online gewerkt, en inderdaad: daar hoor ik roepen dat televisie dood is. Maar dat klopt dus duidelijk niet – en al zeker niet voor programma’s als ‘De slimste mens’, ‘De mol’ en ‘Blind getrouwd’.

»Ik ben een dertiger, en dus opgegroeid met ‘Schalkse ruiters’, ‘Alles kan beter’ en ‘In de gloria’. Pas ergens onderweg was er ook het internet – ik herinner me de tijd dat je moest inbellen, en porno kijken een kwestie was van héél veel geduld hebben (lacht). Maar dus: ik ben gevormd door televisie, en ik denk nog altijd in termen van programma’s. Daarin verschil ik van de twintigers op YouTube, die zelfs hun dunste scheetje gewoon online gooien. Hoe luchtig ook, bij mij zit er wel altijd een idee achter, én ik moet er zelf om kunnen lachen – anders doe ik het niet. Maar iets maken als ‘Het geslacht De Pauw’ indertijd, dat is voorlopig niet mogelijk op het internet. Daar zijn de productiebudgetten veel te klein voor.»

HUMO Voor de boomers achterin de zaal: hoe verdien je geld met YouTube?

VAN BOXSTAEL «Zodra je op je kanaal duizend abonnees hebt, mag je advertenties aanvragen. En je kunt merken je video’s laten sponsoren. Dat doe ik, ja, maar ik heb een hekel aan productplacement. Een pak chips in beeld laten slingeren, het merk goed zichtbaar: ik vind het zo flauw. Neen, dan zeg ik liever: ‘Yoow gasten, ik heb een zak geld gekregen om te zeggen dat Doritos lekker zijn. Dus: Doritos zijn lekker.’

»Ik lach zelf graag met het idee dat ik mijn centen verdien met filmpjes op YouTube. Maar ik verzet me wel tegen de claim dat dat mákkelijk geld is. In alle ernst: ik werk heel hard. En samen met een klein ploegje doe ik alles zelf: de ideeën verzinnen, gaan draaien, de precut, de montage. In ‘De slimste mens’ had ik er moeite mee dat ik alleen een uitvoerende functie had. Zitten, babbelen, vragen beantwoorden, en klaar. Ik ben allicht de eerste kandidaat uit de geschiedenis die de eindredacteur ’s avonds laat nog berichten stuurde: ‘Zou je dat ene stukje niet dáár monteren?’ (Verontschuldigend) Ik ben het gewoon om de volledige controle te hebben.»

NIEUWE VAGINA’S

HUMO Eten speelt een belangrijke rol in je filmpjes. Je kunt het ook zo goed.

VAN BOXSTAEL «Dat vind ik nu eens een mooi compliment, zie. Het is wat ik het liefst doe: ergens komen aanwaaien met vrienden, kilo’s heerlijks bestellen, en de wijn laten aanrukken. De horeca is mijn favoriete lief.

»In ‘De slimste mens’ was ik nooit starstruck. Maar bij topchefs als Willem Hiele en Kobe Desramaults ben ik dat wél. Ik spaar om naar goeie restaurants te kunnen gaan. In de eerste helft van de maand leef ik als een koning, en laat ik de fruits de mer aanrukken. Om dan in de laatste twee weken op zakjes Roycosoep te leven. Ook lekker, hè.»

HUMO Er mag ook altijd wat te drinken bij.

VAN BOXSTAEL «Er wordt altijd de nadruk gelegd op hoe verwoestend drank is. Waarom hoor je nooit eens wat voor een fijne vriend alcohol kan zijn? Gulzig drinken heeft me al zoveel geluk opgeleverd. In mijn hoofd zit een stem die mijn doen en laten voortdurend analyseert, een nukkige Michel en José die nooit zwijgt. Behalve wanneer ik drink: dan verdwijnt ze, en word ik vlot, sociaal en geestig. Niets verlamt me nog dan.

»Volledig naar de kloten gaan is heerlijk. Het geroezemoes in zo’n bruine kroeg, de koude pinten, de stamgasten die al om elf uur ’s ochtends aan het dappere drinken begonnen zijn... Ik geniet daar zo intens van. Het is romantiek – de romantiek van de roes, van de vriendschap, van de gedachte dat alles mogelijk is. En natuurlijk is het ook vluchtig: de werkelijkheid komt altijd weer aanbellen. Maar die momenten zijn me zo dierbaar.»

HUMO Het past bij wie je bent: een roekeloze speelvogel.

VAN BOXSTAEL «Net als iedereen ben ik een zaadcel-met-pretentie die rondloopt op een gigantische bol, die op zijn beurt tussen allerlei andere gigantische bollen zweeft. Vóór mij is er miljarden jaren geleefd, en na mij zal er miljarden jaren geleefd worden. Ik begrijp dat die wetenschap verlammend kan werken, maar ik vind het net bevrijdend. Als alles klein, onbetekenend en geheel nutteloos is, hoef ik mezelf en het leven toch niet zo serieus te nemen? Het duurt maar een scheet lang, dat leven: wat zou ik dan aan allerlei normen van anderen proberen te voldoen? Voor mij draait het om mij, voor jou draait het om jou. Dat klinkt egoïstisch, dat ís allicht ook gewoon egoïstisch, maar ik geloof dat het de enige optie is: je moet ervoor zorgen dat je content bent. Voor mij heeft dat als gevolg dat ik een aantal stappen niet zet: een lange relatie uitbouwen, een huis kopen, kinderen maken. Dat doe ik allemaal niet, want daar haal ik mijn geluk niet uit.»

HUMO Blij je eindelijk eens te ontmoeten, Peter Pan. Mag ik een handtekening voor mijn dochter?

VAN BOXSTAEL «Ik ben me ervan bewust dat ik op een dun koordje balanceer. Want ik wil straks natuurlijk niet de 50-jarige zijn die alleen overblijft in het café, en een beetje cool staat te doen met de 25-jarigen – die hem vervolgens achter z’n rug uitlachen. Het mag niet zielig worden. Maar als je mij vraagt wat volwassen zijn is, dan is dat niet: door een geul varen die anderen voor me gegraven hebben. Wel: me niets aantrekken van wat die anderen denken. (Bevlogen) Op het einde van de rit ben je dood. De foto’s in je gsm, dat is wat er dan van je overblijft. Wel, zorg er dan voor dat het de foto’s zijn die je wilde hebben. En trek je daarbij niets aan van anderen.

»Ik ben behoorlijk immuun voor jaloezie en ergernis: ik laat mensen gewoon zijn wie ze zijn. Ik hou niet van racisten, ik hou niet van hipsters, ik hou niet van mensen die nooit eens in hun blote fluit dansen. Maar ik laat die mensen niet knagen aan mijn geluk. Ik neem akte van hun bestaan, en dat is het dan. Doe maar. Whatever! Op het einde zijn we allemaal dood en worden we in onze favoriete onderbroek in de crematieoven geschoven.»

HUMO Ben je voortdurend op zoek naar een verhevigd leven?

VAN BOXSTAEL «Eigenlijk wel. Hard werken, en daarna de uitspatting: voor mij maakt dat het leven draaglijk. En die uitspatting is het einddoel, dacht ik lang. Maar dat klopt niet, of toch niet meer: ik haal mijn roes ook uit het werken zelf. Dat voelt even intens en bevredigend als het grote feesten. Maar het klopt dus, ja, dat ik altijd het volle, lichtjes spectaculaire leven wil.»

HUMO De tijd is dan geen bondgenoot. Want met het ouder worden vlakken de dingen toch af? Je kunt nooit meer voor het eerst een meisje kussen. Je kunt nooit meer voor het eerst prinselijk dronken zijn. Je kunt nooit meer één pintje gaan drinken en drie dagen later thuiskomen, een maandloon armer en een soa rijker.

VAN BOXSTAEL «Dat wordt misschien wel een probleem, ja. Het zal nooit genoeg zijn voor mij: ik wil meer, groter en gekker. Ik ben ook heel vatbaar voor fomo – fear of missing out. Ik móét altijd naar het feest. Want stel je voor dat daar iemand is die wil poepen, en ik ben er niet? Op professioneel vlak werkt het ook zo: ik wil niets missen.

»Doug Stanhope – een Amerikaanse comedian, ook zo’n drunk, eigenlijk beschouw ik ’m als een pluspapa die me mee heeft opgevoed – zegt dat er nieuwe drugs uitgevonden moeten worden, en nieuwe vagina’s, want anders dreigt voor hem de verveling. Ik vrees dat ik dat wel een beetje herken. Ik heb nog geen idee over hoe ik het allemaal ga aanpakken wanneer ik 45 ben. Ooit stopt het wilde leven, natuurlijk, en moet ik zeggen: ‘Het is leuk geweest.’ Maar momenteel kan ik me dat nog niet voorstellen.»

HUMO Een vorm van bestendig geluk zegt je niets? De dingen wat uitpuren in plaats van de ene sensatie voor de andere te ruilen?

VAN BOXSTAEL «Het onderhuidse verwijt is vaak: ‘Je bent 35, maar je gedraagt je nog steeds als een puber.’ Maar dat is het níét. Het is geen fase, het is wie ik fundamenteel ben, en wat me fundamenteel gelukkig maakt. Dat is geen vals geluk, niet iets dat ik mezelf aanpraat. Vaak zit ik in m’n zetel domweg voor me uit te glimlachen, innig tevreden met het leven. Wel, is dat niet precies de bedoeling?»

HEERLIJKE ROTJOCHIES

HUMO Je bent van Aalst. Dat is, euh, geen toeristische trekpleister.

VAN BOXSTAEL «Ik ken de clichés, ja – ik lach er zelf graag mee. En toch is het een geweldige stad. Er zijn daar veel toffe dingen aan het gebeuren. Ik ben 35 nu, mijn kameraden cirkelen ook rond die leeftijd, en we voelen: het is aan onze generatie. Het is ons moment om iets te maken van die stad. Mensen komen niet naar Aalst, en daar willen we verandering in brengen. En het zij zo als dat niet lukt. Maar dan missen jullie met z’n allen wel het verrukkelijke feest dat daar gaande is.»

HUMO Je bent er opgegroeid in de skate- en hiphopscene.

VAN BOXSTAEL «In de tijd dat die cultuur nog iets van gevaar uitstraalde. Nu kopen ouders in de H&M skatekleren voor hun kinderen, maar toen ik jong was, hadden we voor de buitenwereld het aura van punkers. M’n maten en ik hielden er een dikke fuck you-mentaliteit op na, en ik floreerde daarin. De eerste grote vriendschappen, de eerste meisjes, de eerste softdrugs: het was een prachtige ontdekkingsreis, in een duizelingwekkend ritme. Dat is weg nu, natuurlijk: we zijn elk op onze eigen manier het volwassen leven ingedoken, maar diep in ons leeft het nog. Zet ons samen, en we zijn meteen weer die heerlijke rotjochies van toen.»

HUMO Je hebt een jonge moeder: ze was 18 toen ze je kreeg.

VAN BOXSTAEL «Ik heb alle clichés van het klassieke hiphopalbum kunnen afvinken: vader vroeg uit beeld, vader vroeg gestorven, moeder die er alleen voor stond, opgroeien in armoede, de dagen op straat doorbrengen. En ik was niet de enige. Binnen dat groepje vrienden kende haast iedereen de namen van de deurwaarders uit de streek, en we hadden allemaal een rijtje stiefvaders-die-niet-deugen zien passeren. Mijn kameraden en ik vonden elkaar in die miserie. Maar we benoemden het niet als miserie, want zo voelde het helemaal niet. Het was ons leven, punt. Pas nu, met het ouder worden, zie ik scherp hoe het was, en hoe het me gemaakt heeft tot wie ik ben. En dan is de slotsom niet per definitie negatief. Dankzij mijn jeugd sta ik nu bijvoorbeeld heel dicht bij mijn moeder en mijn broer: dat is pure winst.»

HUMO Is je moeder trots op je nu het allemaal zo goed loopt?

VAN BOXSTAEL «Zeker. Al is dat niet opzienbarend: ze is al fier als ik een broek aanheb (lacht).

»Het gaat goed met mijn moeder. Ze heeft altijd als een gek gewerkt voor mijn broer en mij, en nu neemt ze eindelijk tijd voor zichzelf. Ze geniet, en iedereen kan haar spreekwoordelijke kloten kussen. Want er zou nooit iets goeds komen van die twee zonen van haar – dat kreeg ze voortdurend te horen. En nu kan ze ‘Zie je wel?’ zeggen. Dat maakt me gelukkig, ja. Een klein beetje rancune is gezond. Ik voel het zelf ook. In de afgelopen jaren ben ik bij verschillende productiehuizen gaan leuren met ideeën, en vaak werd ik dan afgewezen: ‘Sorry, maar ik weet echt niet naar wat ik aan het kijken ben.’ Nu ik het goed doe in ‘De slimste mens’, komen de telefoontjes. Of ik misschien toch nog eens op gesprek wil komen? (Grijnst) Dat doet deugd.

»Indertijd heb ik mijn studie grafische vormgeving afgebroken, en ging ik kuisen bij Electrabel in Aalst. Dat was wat het leven voor mij in petto had, dacht ik, maar de mensen daar overtuigden me ervan dat ik méér kon. Dat het niet verboden was om in mezelf te geloven. In avondonderwijs ben ik toen marketing gaan studeren. En het creatief bureau waar ik nu toe behoor, heeft z’n stek waar indertijd Electrabel zat. Ik zit nu te werken op de plaats waar ik vroeger de stront opschepte: ronder krijg je een cirkel niet.»

HUMO Je hebt lang last gehad van paniekaanvallen. Toen je daarvoor een psycholoog opzocht, zei je: ‘Over mijn vader wil ik niet praten.’

VAN BOXSTAEL «Waarop de psycholoog vroeg wanneer die paniekaanvallen begonnen waren. En ik moest zeggen: ‘Euh… In het jaar dat mijn vader gestorven is.’ (lacht) Natúúrlijk had het allemaal te maken met mijn pa.»

HUMO Hij stierf toen hij 47 was.

VAN BOXSTAEL «Mijn vader leidde het leven dat ik nu leid. Alleen had hij dus twee kinderen. En daar had hij geen zin in, denk ik. Of beter: hij had geen zin in het leven dat daarbij hoort, in de verantwoordelijkheid. Toen we na zijn dood het huis gingen leegmaken, bleek het daar vol te staan met foto’s van mijn broer en mij. Dat was een verrassing: voor ons was hij de klootzak die ons verlaten had, en nooit meer naar ons omgekeken had. Blijkbaar lag het allemaal toch wat complexer, en was er wel liefde.

»Ik heb heel lang niet nagedacht over mijn vader. Pas nu begin ik me af te vragen wie die man precies was. Het frustrerende is dat ik het moet doen met die enkele snippers die er zijn. Er kan niets meer bij komen, want hij is dood.»

EEN VOLLE DOOS

HUMO Ook over het kind met de jong gestorven vader maak je grappen.

VAN BOXSTAEL «Ik lach sowieso vaak met mezelf – met Aalst, met het feit dat ik dik en lelijk ben. Dat is geen verdedigingsmechanisme, want er is helemaal niets waartegen ik me moet beschermen: ik hou van Aalst, en ik vind mijn lijf en mijn kop prima. Neen, het zijn gewoon opportuniteiten: haakjes waar ik humor aan kan vastknopen. Maar ik lach dus ook met de dood van mijn vader, en… (Aarzelt) Ja, dat is misschien wél een verdedigingsmechanisme. Ik heb lang niet goed geweten hoe ik me tot dat stukje van mijn geschiedenis verhoud. Dingen wegstoppen in een doos: daar ben ik goed in. Zo om de tien jaar loop ik dan naar een psycholoog, en schud ik de doos leeg. En de dood van mijn vader was zoiets dat ik geklasseerd had zonder het te bekijken.

»Je hebt pas op latere leeftijd door dat je ouders geen superhelden zijn, hè. En in mijn geval: dat mijn vader écht geen superheld was.»

HUMO Slaag je er al in om begrip te hebben voor hem?

VAN BOXSTAEL «Het is moeilijk, maar er groeit iets van mildheid. Omdat ik nu het verschil ken tussen mensen beschadigen omdat je een eikel bent, en mensen beschadigen omdat je geen handleiding gekregen hebt bij het leven. Als de intentie goed is, bedoel ik, kunnen fouten vergeven worden. En ik geloof dat dat bij hem het geval was: hij was geen slechte, wel een onbeholpen man.

»Nu goed, ik blijf wel vinden dat je je verantwoordelijkheid moet nemen als je kinderen hebt.»

HUMO Wil je er daarom zelf geen?

VAN BOXSTAEL «Ja. Het ouderschap valt niet te verenigen met het leven zoals ik het leid. Maar goed, ik heb veel kameraden die wel kinderen hebben, en misschien blijkt aan het einde van de rit wel dat net dat hun het grote geluk heeft opgeleverd, en dat er bij mij iets is blijven schrijnen. Dat is wel een angst van mij. Dat ik, net voor m’n ogen definitief dichtvallen, denk: fuck, ik zat niet juist.

»Er is op korte tijd veel dood geweest in mijn leven – mijn vader, mijn peter, een goeie kameraad. En allemaal stierven ze alleen. Dat heeft me wel aan het denken gezet: wil ik dat? Het is geen uitgemaakte zaak meer zoals vijf jaar geleden, toen ik precies wist hoeveel kinderen ik wilde: nul komma nul (lacht).»

HUMO Je hebt al verschillende relaties gehad, maar die bleven niet duren.

VAN BOXSTAEL «Ik heb al een keer of drie de liefde van mijn leven gekend, en het telkens verneukt. In mijn hoofd gaat het soms te snel. Als ik nog maar een klein barstje zie, escaleert het, en wordt het snel een gigantische scheur. Ik ben een beetje laf: er zit te weinig vechtlust in mij.

»Ik geloof dat vrouwen vallen voor de flair, voor de belofte van feest en onbezonnenheid. Maar vervolgens blijkt dat ik écht zo in het leven sta, dat het geen pose is, en dan wordt het moeilijk. Soms denk ik: ofwel pak je mijn hand vast en ga je mee en hebben we de beste tijd van ons leven, ofwel doe je het niet. Tegelijk weet ik natuurlijk ook dat liefde betekent: rekening houden met de ander. Ik moet leren om meer te kijken naar wat mijn vriendinnen willen.

»Ik voel het verlangen om voor iemand te zorgen. Maar mijn levensstijl maakt dat ik vaak niet de beste versie van mezelf ben. Als ik moe en katerig ben, dan zeur ik. Want ik ben heel eerlijk: ik ventileer voortdurend wat ik voel. In die zin geeft ‘De slimste mens’ wel een vertekend beeld: ik ben niet altijd grappig, tof en sociaal. Vaak lig ik gewoon in mijn zetel te suffen. En natuurlijk denkt een vriendin dan: waarom doet hij geen moeite voor mij? Er zou een escortbureau moeten bestaan met vrouwen tegen wie ik kan zagen, zodat ik de beste versie van mezelf voor mijn lief kan houden.»

HUMO Maar tot dan zuig je het merg uit het leven?

VAN BOXSTAEL «Ja. Ik heb het per ongeluk héél erg leuk gemaakt hier. In die mate dat de wetenschap dat ik ooit doodga me wakker houdt. Letterlijk: zodra ik in mijn bed lig, denk ik eraan. Dat nuchtere besef – fuck, ik ga ooit dood – kan een mens onderuithalen. Ik moet voortdurend tegen dat idee vechten. Dat doe ik door te mediteren, en ik heb er ook met mijn psycholoog over gepraat. Maar ondertussen blijf ik wel een volkomen contradictorisch leven leiden. Ik rook, ik drink, ik eet gulzig – alles waar je vroeg door kunt sterven.»

HUMO Dan besluit ik graag met een vraag die je jezelf in één van je filmpjes stelt: ‘Hey Jonas, zou het kunnen dat wanneer je de kleinste tegenslag of winst ervaart, je steeds wegglipt in een avontuur van destructief gedrag, omdat je in je jeugd nooit iemand hebt gehad die stop zei?’

VAN BOXSTAEL «Jammer dat dat een net iets te lijvige zin is voor op een businesskaartje: hij zou er prachtig staan (lacht). Het zal wel een beetje zo zijn, ja. Iedereen heeft vluchtplaatsen nodig in het leven, een paar plekken waar je jezelf asiel kunt geven. Bij mij zijn dat het werk, de humor en de braspartijen. Daar vind ik mijn veiligheid.

»Enfin: pintje?»

‘Viva la feta’, maandag om 20.40 op Play4.