‘Boris’ was intense en aangrijpende televisie, die je na afloop als een dweil uitgewrongen achterliet

De afgelopen maanden heb ik aan weinig programma’s zoveel plezier beleefd als aan ‘Boris’. Dat is vreemd, want het betreft hier een serie waarin Jeroom met een rugzak vol verdriet en de urne met zijn in 1997 overleden broer door Canada trekt, met de bedoeling om de as op het mooiste plekje van dat land uit te strooien. Bovendien heb ik een paar jaar nadat Jeroom Boris heeft moeten afgeven iets vergelijkbaars meegemaakt, zodat ik aan de reeks begon op dezelfde manier als Jonas Geirnaert in de eerste aflevering aan zijn bordje zeehondentaart: met een klein hartje en frisse tegenzin. Maar ik heb doorgebeten en ik heb daar, in tegenstelling tot Jonas na zijn hap, geen moment spijt van gehad.

Er viel opmerkelijk vaak te lachen in ‘Boris’, en de geestigheid kwam van alle kanten. Ze zat in de wonderlijke chemie tussen reisgezellen Jeroom, Jonas en Bockie, mensen die veel sneller een pointe bedenken dan de meesten onder ons en die ook gemakkelijker uitspreken op de pijnlijkste momenten. Er waren de absurde uitstapjes richting de grootste peddel en de grootste hockeystick ter wereld of de stuntelige pogingen om te kanodansen op de tonen van Celine Dion.

Over sommige dingen was al in België nagedacht (Margriet Hermans die na een verloren autospelletje minutenlang de stem van Bockie insprak), maar meestal borrelde de humor spontaan naar boven, zoals toen de vrienden op de laatste avond in hun camper een knop ontdekten waarmee de keuken naar buiten schoof en de benepen eetruimte twee keer zo groot werd. Of toen Bockie tijdens het vissen moest pissen net op het moment dat een steur besloot te bijten.

De grappen waren dan wel alomtegenwoordig, ze stonden nooit in de weg van de ontroering, de tweede pijler waar ‘Boris’ de voorbije weken op rustte. Bij het vertrek sprak Jeroom de hoop uit dat zijn kompanen tijdens de reis zijn broer, die op zijn 24ste de strijd tegen kanker verloor, beter zouden leren kennen. Daar is hij meer dan in geslaagd: niet alleen Bockie en Jonas hebben inzicht gekregen in het te korte bestaan van de jongeman, ook elke kijker weet nu wat zijn verzuchtingen en dromen waren en is ergens onderweg minstens een beetje van hem gaan houden.

En ook van Boris’ moeder Louki, de vrouw die zo hard door het lot is getroffen en overleed vlak voor de ode aan haar zoon op het scherm kwam. De gesprekken van Jeroom met de jeugdvrienden en ex-liefjes van Boris of met het opmerkelijk grote aantal bekende Vlamingen dat met de broers is opgegroeid waren ontegensprekelijk mooi. Maar de reeks was nergens zo pakkend als wanneer de tekenaar met zijn moeder aan een tafeltje zat, verbonden door de herinneringen en het besef dat er een kwarteeuw geleden ook een stukje van hun beiden is gestorven.

In de slotaflevering dacht Louki terug aan de laatste uren die ze met Boris had doorgebracht, nadat de wetenschap dat hij niet zou winnen van zijn ziekte definitief over hem was neergedaald. Een van de dingen die hij toen, terugblikkend op zijn leven, had gezegd, was dat hij zich ‘keigoed had geamuseerd’. De reeks die zijn naam draagt heeft hem dus alle eer aangedaan, want ‘Boris’ was intense en aangrijpende televisie die je na afloop als een dweil uitgewrongen in de zetel achterliet, maar dan gemaakt met zoveel humor, warmte en liefde dat je je er ook keigoed mee kon amuseren.

Al is het nog niet eens zomer, de kans is klein dat er dit jaar nog iets beters te zien zal zijn.