‘Bridgerton’ op Netflix: ‘Als je één bal hebt gezien, dan heb je ze allemaal gezien’

Het kwam uit op Kerstmis en er werd even hard naar uitgekeken als naar de eerste ronde ovenhapjes: ‘Bridgerton’, het Netflix-debuut van Shonda Rhimes.

In de zomer van 2017 zette Shonda Rhimes, de vrouw die dankzij reeksen als ‘Grey’s Anatomy’ en ‘How to Get Away With Murder’ één van de meest succesvolle tv-producenten ter wereld werd, haar handtekening onder een contract met Netflix. In ruil voor 150 miljoen dollar en de creatieve vrijheid die ze bij de Amerikaanse commerciële zenders niet kreeg zou Rhimes voortaan exclusief voor het streamingbedrijf werken. Ruim drie jaar verder zijn zij en haar productiemaatschappij Shondaland met niet minder dan twintig nieuwe tv-series tegelijk bezig, waarvan de eerste op kerstdag op Netflix verscheen: ‘Bridgerton’, een verfilming van de populaire romanreeks van Julia Quinn die zich afspeelt in de rijke burgerij en aristocratische kringen in Londen bij het begin van de 19de eeuw.

‘Bridgerton’ is een kostuumdrama vol smachtende blikken, ruisende jurken en statige dansjes op de tonen van een strijkorkest (dat hier wel songs van onder meer Ariana Grande en Billie Eilish covert) en ligt dus ogenschijnlijk ver af van het soort series waarvoor Rhimes bekend staat. Maar er zijn heel wat overeenkomsten tussen deze titel en pakweg ‘Grey’s Anatomy’. De cast is om te beginnen al even divers, wat zeker opvallend is in een serie die zich niet afspeelt in een ziekenhuis in Seattle maar in het Verenigd Koninkrijk rond 1815. ‘Bridgerton’ zit ook vol sterke vrouwelijke personages - eveneens opmerkelijk aangezien vrouwen begin 19e eeuw door iedereen als tweederangsburgers werden beschouwd – en heeft zijn eigen versie van Meredith Grey en McDreamy: Daphne Bridgerton en Simon Basset, een koppel waarvan het liefdesverhaal het fundament van het eerste seizoen vormt.

Bij de start van de reeks maakt Daphne zich klaar voor het debutantenbal, waar de jongedames uit de Londense high society die klaar zijn voor een huwelijk hun mogelijke partners kunnen ontmoeten. Als de koningin haar uitroept tot ‘de diamant van het seizoen’ lijkt haar bedje gespreid, maar dan valt haar naam in het veel gelezen roddelkrantje van Lady Whistledown – de anonieme gossip girl van toen. Zelfs de kleinste zweem van een schandaal kan de naam van een vrouw – en haar familie – verwoesten, en de kansen van Daphne op een goede partner slinken snel, tot de knappe hertog Simon Basset voor haar in de bres springt. De beruchte rokkenjager, die zelf de opdringerige debutantes en hun moeders van zich af moet slaan, stelt aan Daphne voor om te doen alsof zij een koppel zijn, zodat hij van alle ongewenste aandacht af is en zij haar kansen op de huwelijksmarkt opnieuw ziet toenemen. Maar natuurlijk duurt het niet lang voor de twee echt gevoelens voor elkaar krijgen.

Overdadige decors, luxueuze feestjes, vlot weghappende romantische verhalen, veel seks en af en toe wat geweld: ‘Bridgerton’ had de escapistische tv-serie kunnen zijn die we nodig hadden nu we zelfs oudejaarsavond moeten vieren tussen dezelfde muren waar we al bijna het hele jaar op zitten te kijken. Maar ook al is de reeks niet gespeend van charme en moet je bewondering hebben voor sommige gewaagde keuzes – je zult weinig kostuumdrama’s tegenkomen waarin een vrouwelijk hoofdpersonage van haar geliefde leert masturberen – toch bleef, in tegenstelling tot bij Daphne en Simon, de verwachte klik uit. Het probleem is dat er wat weinig verhaal is om een volledig seizoen te boeien en dat de twee geliefden niet interessant genoeg zijn om de serie te dragen. Over Meredith en McDreamy kon je weliswaar hetzelfde zeggen, maar in ‘Grey’s Anatomy’ waren personages als George, Cristina of Izzie van bij de start even belangrijk en kreeg je er nog eens een hoop dramatische ontwikkelingen in het ziekenhuis bovenop.

Hier zuigen Daphne en Simon alle aandacht naar zich toe, waardoor de paar verhaallijnen waarin zij niet centraal staan – de oudere broer van Daphne die een illegitieme relatie met een operazangeres heeft, een jongedame die ongewenst zwanger is, de zoektocht naar de identiteit van Lady Whistledown – nooit echt tot leven komen. Dat elk van de acht afleveringen rond het uur afklokt – de finale gaat er zelfs vlot een kwartier boven – doet ‘Bridgerton’ ook geen deugd: het tempo ligt laag en er zijn nogal wat scènes, zeker als er gefeest en gedanst wordt, waarin Rhimes en co. hadden mogen knippen. Zoals wijlen Johan Cruijff zou zeggen: ‘Als je één bal hebt gezien, dan heb je ze allemaal gezien.’