Call Me By Your Name

Een film om voor eeuwig lief te hebben.

Het is nu bijna drie weken geleden dat we ‘Call Me by Your Name’ hebben gezien. We hebben onze armen om de film geslagen, we hebben hem tegen onze borst geklemd en we hebben hem sindsdien niet meer losgelaten. Maar nu is de tijd gekomen om de greep ietwat te lossen en erover te vertellen. Het verhaal is van een wonderlijke eenvoud, maar de inslagkracht is groter dan die van een meteoriet.

Noord-Italië, 1983. De Amerikaanse doctoraatsstudent Oliver (Armie Hammer) brengt de zomervakantie door bij zijn archeologieprofessor (Michael Stuhlbarg), een vriendelijke man die antieke artefacten uit het Gardameer baggert. Oliver krijgt een slaapplaats in de uit eeuwenoude stenen opgetrokken villa van de professor, een schitterend oord waar altijd wel iemand op de piano zit te spelen, waar de vrouw des huizes ’s morgens koffie schenkt uit een zilveren koffiekannetje van Bialetti, en waar de keukenmeid een bel laat klingelen ten teken dat het eten klaar is. En echt, zoals die zomer van ’83 zouden alle zomers moeten zijn: ontbijten in de boomgaard, in je boxershort fietstochtjes maken door het Italiaanse natuurschoon, een apéro nemen in het koele lommer, net op tijd terug zijn voor het avondmaal in het licht van de fakkels, en daarna naar de lagune voor een nachtelijk zwempartijtje. En wat het plaatje compleet maakt, is natuurlijk het irritante geklapper van Olivers teenslippers. Het is in die sfeer van glinsterende zonnebrillen, sjirpende krekels en Italiaanse disco dat Oliver en Elio (Timothée Chalamet), de 17-jarige zoon van de professor, de liefde van hun leven beleven. Een liefde die spettert als Bengaals vuur, maar die tegelijk verborgen moet blijven.

Het gave scenario, gebaseerd op een roman van André Aciman, is van die goeie ouwe James Ivory, de intussen bijna 90-jarige maker van ‘The Remains of the Day’ en ‘A Room with a View’, maar de regie was in handen van Luca Guadagnino. Het fijnbesnaarde meesterschap van de regisseur van ‘Io sono l’amore’ en ‘A Bigger Splash’ is voelbaar in elke bouwsteen, van de geweldige soundtrack over de prachtige sfeerschepping tot de fraaie fotografie. Tegelijk lijkt de cineast zichzelf voor de gelegenheid totaal te hebben weggecijferd. Dit is immers één van die zeldzame films die even ongeforceerd aanvoelen als een klaterend bergstroompje. En de acteurs drijven prachtig mee op de vibe. Uit de manier waarop Hammer zich uitdrukt (‘Later!’) spreekt een zekere arrogantie, maar zijn reactie op Elio’s avances wijst op diep weggeborgen hartsgeheimen. En de jonge New Yorkse acteur Timothée Chalamet maakt de innerlijke woelingen van zijn personage heel mooi voelbaar.

Wij bevonden ons vanaf de eerste minuut in een staat van vervoering, maar het is pas tijdens de roerloos makende monoloog van de vader, door Stuhlbarg gebracht met een aan de perfectie grenzende klasse, dat de ontroering zo hard toeslaat dat je het gevoel hebt dat je borstvliezen gaan scheuren. Vanaf nu zullen wij aan ‘Call Me by Your Name’ terugdenken zoals we aan die ene jeugdliefde terugdenken – de spieren verstramd van heimwee en met op iedere wimper een traan. Erik Stockman

Bekijk hier de trailer: