Camille had een extravagante kauwgomballenroze biopic op VTM verdiend, maar het halfzachte ‘Ik ben Camille’ wiegt je langzaam in slaap

Een tweedelige docu op VTM voor een 21-jarige zangeres? Ach, als je meerdere gouden platen scoort, een zomer in Vlaamse velden en feesttenten gillende meisjes met beugels (en hun ouders) beroert en daarna, als jongste solo-artieste ooit, de Lotto Arena uitverkoopt, vijf keer dan nog, dan is ‘Ik ben Camille’ helemaal niet zo’n vergezocht idee. Jammer alleen dat de uitvoering zo ontzettend middelmatig is.

Waar het programma goed in slaagt, is duidelijk maken dat het succes Camille Dhont niet zomaar is overkomen. Camille kan zingen, uitstekend zingen, en was daar als klein meisje al volop mee bezig. Ze schrijft haar eigen nummers mee, werkt hard (ze geeft soms vier optredens op één dag), is hartelijk naar haar fans en bovenal durft ze qua stijl over de grens te kijken: haar over-de-top-videoclips en outfits plukken gretig uit de popcultuur van begin jaren nul, met de ene keer de extravaganza van Britney Spears, de andere keer de rockchickpower van Avril Lavigne en dan weer de roze kauwgomballenwerelden van Katy Perry.

Samen zijn die invloeden het perfecte moodboard om een levensverhaal in onder te dompelen en er weer uit te halen als een uitbundige musicalachtige docufilm met spontane danspartijen, hier en daar een fabelachtige droomscène, een paar kleurrijke bijpersonages en een excentrieke verteller. Een scheutje ‘Rocketman’ en ‘The Pick of Destiny’, een beetje ‘#LikeMe’ en vooruit, een snufje ‘James De Musical’. Maar nee, niets van dat in deze docuserie, die boven alles heel voetjes-op-de-grond Vlaams, heel weinig glitter en heel weinig glamour ademt. Misschien zou je dat real kunnen noemen of authentiek, maar het resultaat is vooral erg vlak en doorsnee.

Natuurlijk, van Camille die een bespreking heeft over haar kledinglijn bij JBC, verwachten we niet hetzelfde als van Kanye West bij Adidas, maar het wordt hier allemaal wel heel droogjes in beeld gebracht. ‘Amai, wat een chique gebouw,’ zegt Camille terwijl ze door het kantoorgebouw loopt. Ja, Camille is dan wel een superster, maar daaronder zit een gewoon meisje van 21, zo lijkt de docu voortdurend te willen zeggen, en dan zie we dat gewone meisje planloos rondwandelen op haar oude West-Vlaamse basisschool met haar oude kleuterjuf, op zoek gaan naar haar kat die in een kleerkast blijkt te slapen en vervolgens langsgaan bij het oude huis van haar opa en oma om wat particuliere herinneringen op te halen. Op de achtergrond horen we melancholieke nummers van Taylor Swift. Het doet soms wat denken aan de leegheid die de Netflixdocu over nederhopper Snelle, ‘Zonder Jas naar buiten’, plaagde.

Er zitten maar liefst vijf shots in het eerste deel van ‘Ik ben Camille' waarin Camille geeuwt. Het leven als superster is vermoeiend, maar kijken naar een docu zonder schwung of spanningsboog is ook best slaapverwekkend.