Canvas had de documentaire over prins Laurent pas tien jaar na zijn dood mogen maken

Hoeveel autoriteit straalt een geïnterviewde nog uit nadat zijn naam op het scherm is verschenen in wanordelijke, als willekeurig naar links en rechts overhellende letters? Indien niet weinig dan toch minder, tenzij misschien in een portret van een punkicoon. En niemand zal beweren dat prins Laurent ooit binnen welke lijntjes dan ook heeft gekleurd, maar punk en paleizen laten zich maar moeilijk verenigen.

Een mens vraagt zich af welke titel als eerste aan een met een koperlucht gevuld reukorgaan verbonden brein is ontsproten: ‘Laurent, prins op overschot’ of ‘Spare’, de in een harde omslag neergeschreide klaagbrief van de Laurent genaamd Harry. Een verwaarloosde hondenliefhebber en een onafgebroken om aandacht bedelend keffertje, geen van beide genoeg verscheurd door de keuze tussen vrijheid en rijkdom: er zit, zoals in alles, een Netflix-reeks in. Of een documentaire op Canvas.

‘Prins Laurent is de meestbesproken Coburger van zijn generatie’, zo staat te lezen op VRT MAX, en dus gaan we dat nog eens doen. Eerlijk, over wie moest anders worden gesproken? Ons hele koningshuis straalt minder uit dan één enkele klaveren zot. Zeg van Laurent wat je wil – dat hij niet de slimste is, dat hij jarenlang van het ene schandaal in het andere rolde, dat alleen al zijn dotatie van zo’n 345.000 euro per jaar een van de beste redenen is om dat hele circus af te schaffen – hij geeft de boel wel kleur. In die zin vormt hij inderdaad een dankbaar onderwerp. Maar waarvoor? Voor een genuanceerd portret of voor vier uur roddelpraat en vuile was? Noem me gerust ouderwets, maar ik vind het al dan niet opnieuw wereldkundig maken van seksueel misbruik een spijtig privilege voorbehouden aan het slachtoffer en het slachtoffer alleen. Zelfs in een gouden kooi zouden de tralies nog genoeg schaduw over sommige zaken mogen werpen.

Deze eerste aflevering was opgehangen aan het afschaffen van de Salische wet, waarbij dochters van koningen waren uitgesloten van erfenis en troonopvolging. Dit gebeurde in ons land pas in 1991, toen de prins 28 was. Iedere minuut van deze uitzending moest dienen om duidelijk te maken waarom koning Boudewijn Laurent niet geschikt vond voor het eventuele koningschap maar maakte bovenal duidelijk dat níémand in die familie geschikt is voor het koningschap, tenzij indien bedreven zoals in de 16de eeuw. Wereldvreemde, diepgelovige, contactgestoorde mensen. Ouders die vooral bezig zijn met hun ontsnappingspogingen uit een liefdeloos huwelijk en de zorg voor hun kroost uitbesteden aan eender wie zich daartoe geroepen voelt. Hoeft het te verbazen dat een kind wordt misbruikt als niemand ernaar omkijkt, dat het rebelleert, zich onbewust van de kansen die het krijgt, als het met evenveel liefde wordt bejegend als een porseleinen pop? Hoeveel kinderen falen niet, bewust of onbewust, alleen maar om te worden gezien?

Vijftig minuten lang kijk je hoofdschuddend toe hoe mensen vertellen over mensen die amper mensen zijn. Over een opvoeding die er geen is, over een opleiding die kant noch wal raakt, over brandhaard na brandhaard, telkens geblust met weer wat meer olie. Opmerkelijke anekdotes worden opgedist, alleen drie decennia te vroeg. Het is het soort documentaire dat tien jaar na iemands overlijden wordt gemaakt, of vlak erna indien niet op Canvas, waar klasse prioriteit nummer één zou moeten zijn. Een bijdrage van de prins zelf had geholpen, maar dat laat het protocol natuurlijk niet toe. En dus wordt je maar de ‘Story’ voorgelezen.