Vanaf vandaag palmen ze uw huiskamer in via het platform Streamz. Ella-June Henrard (27) en Charlotte Timmers (31): collega’s, vriendinnen, vrouwen die op hun strepen staan. ‘Volgende week moet ik vrijscènes opnemen. Ik heb al duidelijke afspraken gemaakt.’
De Bende van Jan de Lichte, Fair Trade en Cold Courage zijn vanaf maandag 14 september beschikbaar op Streamz.
Met identieke zwarte sporttassen komen actrices Charlotte Timmers en Ella-June Henrard binnengewaaid in een Thais restaurant in de Antwerpse stationsbuurt. Timmers’ zak is gevuld met sportkledij en goede voornemens – «ik ga geen pint bestellen, want dan heb ik weer een excuus om straks niet naar de fitness te gaan» –, die van Henrard bevat het nodige voor een weekje Nederland: later vanavond springt ze nog op de Thalys naar Amsterdam, waar ze de dramaserie Swanenburg opneemt.
We bestellen gerechten met onuitspreekbare namen, en beginnen aan een twee uur durend gesprek dat geregeld hilarisch zal zijn, en soms pittiger dan de dampende curry’s die voor onze neus op tafel worden gezet.
De vrouwen tegenover me hebben nog meer gemeen dan een gelijkaardige tas: ze gelden als twee van de grootste beloftes in de Vlaamse acteurswereld. Rijzende sterren, zo u wilt.
Op Streamz, het nieuwe streamingplatform van DPG Media en Telenet dat maandag gelanceerd wordt, staan hun namen op de aftiteling van zowat elke langverwachte reeks. Timmers is te zien in fictiereeksen als Cold Courage en De Bende van Jan de Lichte. Henrard doet mee in Mijn slechtste beste vriendin en De kraak, en speelt een corrupte flik in Fair Trade, een misdaadreeks van Matroesjka’s-bedenker Marc Punt.
Ook Timmers speelt in die laatste serie een belangrijke rol.
«Charlotte en ik kenden elkaar al een hele tijd», zegt Henrard, «maar op de set van Fair Trade zijn we echt vriendinnen geworden.» Het ultieme bewijs van hun innige band: «We zitten nu samen in een lasagnegroep op WhatsApp», lacht Timmers. «Een bende vrouwen die elke maand bijeenkomt, en telkens maakt iemand anders lasagne.»
Zijn jullie naast vriendinnen ook geen concurrentes? Met jullie gelijkaardige profielen zijn jullie vast regelmatig voor dezelfde rollen in de running?
Ella-June Henrard: «Het is wel eens gebeurd dat we elkaar tegenkomen op een casting.»
Charlotte Timmers: «We zitten een beetje in elkaars vaarwater, ja. Maar wel samen in de boot. (lacht) Ella heeft bijvoorbeeld ook auditie gedaan voor Zillion, maar ik weet nog dat ze zelf vond dat ik die rol moest krijgen. Supergul toch?»
Zijn de echt interessante rollen in Vlaanderen dan zo dik gezaaid dat jullie ze aan elkaar kunnen gunnen?
Henrard: «Ik heb het geluk dat ik momenteel ook een beetje in de Nederlandse markt kan ploeteren, dus dat geeft me toegang tot iets meer leuke rollen. Maar nee, in Vlaanderen zijn ze niet zo dik gezaaid. Of toch niet als je een beetje kieskeurig bent in wat je doet. Ik moet geen gezin onderhouden, en mijn vaste kosten vallen behoorlijk mee. Dus ik kan het me permitteren om selectief te zijn, en niet zomaar eender wat te gaan doen voor de centjes. Dan is het natuurlijk ook gemakkelijker om anderen iets te gunnen. Ik heb nog nooit echt een wrang gevoel gehad als iemand anders een rol kreeg waarop ik ook mijn zinnen had gezet.»
Zijn jullie mannelijke collega’s daar even relaxed in?
Timmers: «Dat denk ik niet. Ik hoor toch soms mannelijke collega’s over anderen spreken in de zin van: ‘Wat een paljas!’, of ‘Dat zou ik toch beter kunnen!’ Vrouwen heb ik zulke dingen nog niet weten zeggen. Ik ben daar zelf alleszins steeds cooler in. Als ik een rol niet krijg, denk ik gewoon: ‘Goh, ça va.’ Al klink ik nu misschien iets te veel als een soort Boeddha. (lacht)
«Ik moet toegeven dat ik voor die rol in Zillion wel lelijk heb gedaan. De regisseur (Robin Pront, LT) was jarenlang mijn vriend, dus ik wist al lang hoe fucking goed dat scenario was. Ik heb echt het gevoel dat dat een van de grootste Vlaamse films ooit gaat worden.»
Op het moment van de casting was je niet meer samen met Robin Pront. Ondanks die vervelende situatie heb je de rol toch gekregen. Dat zegt veel over je talent, maar ook over je vastberadenheid.
Timmers: «Ik ben toen inderdaad blijven volhouden. Ik dacht: ‘Je mag mij één keer weigeren, of twee keer, maar dan ga ik me gewoon nog een derde keer zelf filmen en me opdringen.’ En bij de laatste casting ben ik echt voluit gegaan. Ik liet niets aan het toeval over. Ik had tot in het oneindige gerepeteerd, en had zelfs nagedacht over hoe het personage er zou uitzien, zich zou kleden, welk parfum ze zou dragen. Ik moest en zou die rol hebben. Als dat niet gelukt was, dan zou dat de eerste echt bittere pil uit mijn carrière geweest zijn.»
Robin Pront was ook een van de twee regisseurs van De Bende van Jan de Lichte, maar jij stond erop om auditie te doen bij Maarten Moerkerke, de andere regisseur van de serie.
Timmers: «Ik wil gewoon niet zó graag acteren dat ik gunsten ga vragen van mensen. Als ik niet goed genoeg blijk te zijn, of als er binnen een jaar niets meer komt, dan is het zo. Ik ben niet het soort actrice dat over lijken gaat en per se in Hollywood wil eindigen. Het enige wat mij interesseert, is dat ik meespeel in films of series die ik ook zelf zou willen zien. Want ik merk steeds meer dat ik anders niet goed functioneer – a.k.a. niet goed acteer. (lacht) Er zijn ook actrices die daar geen probleem mee hebben, en misschien ben je dan zelfs pas een échte actrice. Maar ik kan dat niet.»
Over vastberaden gesproken: klopt het dat jij op de set van De Bende van Jan De Lichte je historische korset principieel aanhield, ook als de camera’s stopten met draaien?
Timmers: «Sommige collega’s wilden dat tijdens de lunch losmaken, om even te kunnen ademen. Maar ik vond dat ik alles moest doen zoals in die tijd. Want zo kreeg ik tenminste lichamelijk iets mee: ik ondervond aan den lijve dat vrouwen toen moeilijk konden ademen, en zich constant ongemakkelijk voelden. (lacht) Geschiedkundigen gaan misschien allerlei fouten ontdekken in de reeks, maar dáár kunnen ze mij alleszins niet op pakken.»
Ella-June, jij werkte op de set van Fair Trade ook samen met jouw toenmalige vriend, Kevin Janssens. Intussen zijn jullie elk je eigen weg gegaan.
Henrard: «We hebben daar samen een heel leuke periode beleefd. We zijn op die set verliefd geworden. Alleen goede herinneringen dus.»
Wat trok jou aan in Fair Trade?
Henrard: «Toen regisseur Marc Punt me voor het eerst opbelde, dacht ik: (oogrollend) ‘ik zal wel in mijn blote tetten de een of andere bimbo mogen spelen...’ Ik ben in het verleden namelijk wel eens vaker gecast als ‘het geile wijf’ of ‘de minnares’. Maar een paar jaar geleden heb ik met mezelf een afspraak gemaakt: het is afgelopen met dat soort rollen. Ik heb er intussen vier jaar toneelschool in Maastricht op zitten, ik heb veel meer in mijn mars dan dat.
«Maar toen ik het scenario van Fair Trade begon te lezen, was ik aangenaam verrast: mijn personage Robin De Rover is een lesbische, grappige flik die haar mannetje moet staan tussen een bende macho’s. Daar kon ik iets mee!»
Dat typecasten had wellicht te maken met je rol als minderjarig escortmeisje in de film Bo. Je was nauwelijks 15 en werd meteen tot een soort sekssymbool gebombardeerd.
Henrard: «Dat was een heel moeilijke periode voor mij. Toen Bo uitkwam, was ik net 16, en plots werd ik met Brigitte Bardot vergeleken. ‘En nu, Hollywood?’, vroegen ze me. Maar ik zat in het derde middelbaar! Ik was nog volop aan het vechten met toetsen aardrijkskunde en de pukkels op mijn kop.
«Bovendien konden heel wat mensen blijkbaar niet het onderscheid maken tussen mij en mijn personage. In die periode de tram naar school nemen, dat was niet gezellig, geloof mij. Ik kreeg opmerkingen waar ik op dat moment nog niet klaar voor was. Ook met de media had ik toen een paar onaangename ervaringen. Dan werd ik bijvoorbeeld voor de leeuwen gegooid in een talkshow met allemaal oude blanke dikke mannen, die er plezier in schiepen om schuine opmerkingen te maken. Daardoor heb ik vandaag nog steeds een bijna panische angst om dat soort talkshows te doen. Ik vind dat het verschrikkelijkste dat er is. Het is live, en ze willen goeie tv maken: dan vinden ze het wel eens leuk om je als jonge vrouw een beetje onderuit te halen, en je net een beetje dommer te laten overkomen dan je bent.»
Heb je ooit gedacht: had ik maar niet in Bo meegespeeld?
Henrard: «Nee, zeker niet, want het was een mooie kans, en die ervaring heeft ook mijn liefde voor dit vak gecreëerd. Maar heeft er wel voor gezorgd dat ik nu anders in interviews sta. Je zult mij zelden in de media zien als het niet contractueel verplicht is om een project te promoten. Omdat ik daar een wrange nasmaak aan heb overgehouden. Wat ik ook niet meer toelaat, is dat ze mij voor een fotoshoot bij een artikel in een of andere mini-jurk met een diepe decolleté steken, om met die foto’s dan hun blad te kunnen verkopen. Ik wil geen lustobject zijn. Maar vaak proberen ze iets van je te maken dat je niet bent. Iets dat zal verkopen.»
Timmers: «Ik zie Ella ook helemaal niet zo. Voor mij is ze vooral een moonchild. Een heel liefhebbend, gek hippietje. En ja, ook een seksbom, maar gewoon heel per ongeluk.» (lacht)
Henrard: «Ik denk alleszins dat ik heel anders in de wereld had gestaan als ik niet op mijn zestiende gebombardeerd was tot sekssymbool. Ik zou me zekerder voelen om als jonge vrouw mijn mening te geven over bepaalde zaken. En ik zou wél talkshows doen met een hele hoop oude blanke mannen. (lacht) Nu, er is de laatste jaren gelukkig wel veel veranderd, met de hele #MeToo-beweging.»
Merk je dat ook op de set?
Henrard: «Ja. Als je zegt dat je iets niet fijn vindt, dan wordt daar nu veel meer naar geluisterd. Volgende week moet ik een paar vrijscènes opnemen, en ik heb op voorhand al duidelijke afspraken gemaakt. Als mijn tegenspeler me aanraakt, dan wil ik dat hij dat eerst even vraagt. Dat soort kleine dingen zorgen ervoor dat er geen spanningen kunnen ontstaan. De deur staat nu veel meer open om aan te geven waar onze grenzen liggen, zonder dat we bang moeten zijn om als ‘preutse mie’ bestempeld te worden.»
Charlotte, jij speelde vorig jaar in Studio Tarara, dat focuste op de kwetsbare positie van vrouwen in de entertainmentsector. Je personage Heloïse in De Bende van Jan de Lichte verzet zich dan weer tegen een gearrangeerd huwelijk. Kies je bewust voor dat soort onderwerpen?
Timmers: «Het is zeker niet de reden waarom ik die rollen wilde. Ik heb evengoed rollen gespeeld waar het feminisme ver zoek is. Ik ben niet de volgende... insert feminist name here. (lacht) Ik stoor me soms zelfs aan het hele gedoe rond ‘sterke vrouwen’. ‘Alle vrouwen zijn sterk!’, hoor je soms. Nee! Ook zwakke vrouwen interesseren mij. Nu ineens is iedereen sterk, zijn het allemaal vrouwen met ballen. Maar er zijn ook momenten waarop ik mij gewoon zwak voel. En dat zal voor mannen ook wel zo zijn. Ik vind er niks mis mee om die zachtheid op te zoeken.
«Aan de andere kant ben ik wel al eens tot tranen toe in discussie gegaan over de loonkloof tussen mannen en vrouwen. Dat mannen en vrouwen hetzelfde betaald moeten worden, lijkt me gewoon de basis. Als het dáárover gaat, dan flip ik – om het in het Limburgs te zeggen. (lacht) Maar als het gaat over de verhalen die we vertellen, dan vind ik dat we nog altijd veel kanten op moeten kunnen.»
Zie je er dan altijd actief op toe dat je evenveel betaald krijgt als je mannelijke collega’s?
Timmers: «Ja. Mijn agent schrok wel de laatste keer, toen ik zei: ‘Ik wil weten wat de mannen krijgen.’
«Er wordt dan al snel gezegd: ‘Ja, maar die acteur heeft wel wat meer tekst’, of ‘jij bent minder bekend dan hij’. Oké, maar ik moet wel mijn tetten laten zien, en allerlei dingen doen die de mannen niet moeten doen. Gelukkig wordt daar vandaag wel wat transparanter over gesproken.»
Henrard: «Ik kan ook nogal hard gaan als het over zaken als gelijke lonen gaat. Ik moet mezelf soms zelfs wat intomen. Ik trek mezelf heel erg aan wat er de afgelopen jaren aan het gebeuren is. Maar ik ben vooral heel blij dat er veel aan het veranderen is. Er is echt geen enkele reden waarom vrouwen minder betaald zouden moeten worden dan mannen.»
In een interview wees Charlotte erop dat jullie als vrouw vaak te horen krijgen dat jullie geduld moeten hebben om jullie loon langzaamaan te laten opbouwen. Maar eigenlijk klopt dat niet met de realiteit van de sector.
Timmers: «Als actrice ben je het meest gegeerd wanneer je jong en mooi bent. Op je vijfenveertigste krijg je gewoon niet meer de rollen aangeboden zoals op je twintigste, dat is de realiteit. Dus in feite heb je helemaal niet de tijd om rustig op te bouwen. En toch, op het moment dat je in de ogen van de sector eigenlijk het meest waard bent, zeggen ze je: ‘Ja maar, je bent beginnend...’ Dat slaat nergens op, ze gebruiken gewoon hun eigen logica tegen je.»
Beginnend zijn jullie inmiddels niet meer. In jullie eigen woorden: op welk punt in jullie carrière bevinden jullie zich?
Henrard: «Toen ik een tijd geleden interviews deed voor Torpedo, vroeg een journalist me: ‘Is dit nu je comeback?’» (lacht)
Timmers: (verbouwereerd) «Hallo? Je bent een twintiger! Een comeback maak je rond je midlife, toch?»
Henrard: «Inderdaad. En ik ben gewoon altijd heel erg bezig geweest. Eerst moest ik mijn middelbare school nog afmaken, later deed ik vier jaar toneelschool... Ik heb ondertussen ook theater gespeeld en veel in Nederland gewerkt, én er zijn een paar projecten geweest waarin ik een grote rol had, maar die nooit zijn uitgekomen. Dan heb ik het bijvoorbeeld over Ibiza (film van Dries Vos, waarvan de opnames in 2017 werden stilgelegd toen bleek dat productiehuis Marmalade de cast en crew niet kon betalen, LT) en It’s Showtime (fictiereeks van Bart De Pauw, die na het stalkingschandaal rond zijn persoon nooit werd uitgezonden, LT). Dus ja, ik ben nu weer meer op het scherm te zien, maar het voelt voor mij niet als een nieuw begin.»
En jij, Charlotte? De Bende van Jan de Lichte is een echt prestigeproject, dat vier jaar geleden werd opgenomen, maar nu eindelijk in ons land te zien zal zijn.
Timmers: «Ik ben blij dat het nu eindelijk uitkomt, maar het voelt ook een beetje raar. De opnames liggen intussen al zo ver achter mij dat ik onvermijdelijk ben veranderd als acteur.
«Wat mijn carrière betreft: er komen nu ineens veel series uit waarin ik te zien ben, allemaal dingen die ik heel graag gedaan heb. Dat is leuk, maar eerlijk: dit had gewoon mijn jaar moeten worden. En door corona is het helemaal anders gelopen. Ik had twee echt grote projecten op stapel staan, en die zijn nu allebei uitgesteld. Over het ene mag ik nog niets zeggen, het andere was Zillion.
«Ik was daar mentaal en fysiek helemaal klaar voor. Ik moest net als Matteo Simoni (die in de film Dennis Black Magic zal spelen, LT) afvallen voor de rol, dus we hadden maanden van ontbering achter de rug. Maar toen werd alles nauwelijks een paar dagen voor de start plots afgeblazen...
«En dus zit ik nu met een ongewenst hiaat in mijn carrière, waar ik blue as fuck van word. Ik pieker me kapot. Ik wou gewoon dat we er nu aan konden beginnen. Soms kan ik zelfs niet meer naar films of series kijken, omdat ik er zo down van word om anderen te zien acteren.»
De lockdown zal wellicht ook geen deugd gedaan hebben?
Timmers: «Nee, ik ben niet een van die mensen die vrolijk aan het tuinieren is gegaan. Ik ben de eerste twee maanden ook niet teruggegaan naar Limburg, waar mijn ouders een tuin hebben. Dus ik zat hier gewoon de hele tijd in mijn klein kot. Gelukkig kreeg ik soms soep van Ella.» (lacht)
Henrard: «Ik maakte tijdens de eerste vier weken van de lockdown iedere dag een grote pot soep, om bij vrienden die het moeilijk hadden aan de deur te gaan zetten. Dat was mijn manier om ’s avonds te kunnen gaan slapen met het gevoel dat ik die dag iets had betekend. Want ik zat ook plots zonder werk toen de lockdown werd afgekondigd: ik stond op de set van Swanenburg in Amsterdam, maar toen kregen we te horen dat we niet meer verder konden filmen. En onze herneming van JR met FC Bergman, in Brussel, werd ook afgelast.»
Zijn jullie boos geweest over de manier waarop de overheid de kunstensector heeft behandeld?
Henrard: «Heel boos. Elke week wanneer ik de Thalys naar Amsterdam neem, zit die trein bomvol. Iedereen lekker dicht op elkaar. Op vliegtuigen hetzelfde. Maar de theaters? Die moesten wel dicht. Daar word ik misselijk van. Op vliegtuigen mag je zelfs je mondmasker afzetten om iets te consumeren, maar in het theater zou er maar eens nagepraat moeten worden na een voorstelling...
«We kwamen al van een triestige situatie in de cultuursector, met dank aan Jan Jambon, maar nu vraag ik me echt af waar we naartoe gaan. Soms denk ik dat de toneelscholen er best even mee ophouden. Want er is gewoon géén werk in de theaterwereld. Misschien ben ik te pessimistisch, maar ik geloof er even niet meer in. Heel jammer, want theater is mijn grote liefde.»
Als je straks in Amsterdam op de set aankomt, krijg je dan meteen een wisser in je neus geduwd?
Henrard: «Ik ben net terug van het labo! In Amsterdam ben ik al twee keer getest, en nu dus hier. De regels op de set zijn in Nederland trouwens helemaal anders dan in België. In Nederland moeten acteurs geen mondmasker dragen, ook niet tussen de scènes. Terwijl in België, op de set van Mijn slechtste beste vriendin, zijn ze extreem streng sinds iemand van de cast positief had getest op het moment dat we normaal zouden beginnen te filmen. We moeten de hele dag ons masker ophouden, ook tijdens repetities en doorlopen. Dat maakt het niet gemakkelijk.»
Timmers: «Zo stom! Want als die maskers af gaan op het moment dat de camera begint te lopen, dan heeft het toch geen nut meer om ze nadien weer op te zetten?»
Henrard: «De regels zijn soms erg vreemd. In Nederland staan er bijvoorbeeld verplicht ventilators aan op de set, terwijl dat in België juist verboden is... En geloof me: tijdens een hittegolf de hele tijd in een afgesloten ruimte zitten, met je mondmasker op, zonder ventilator of airco... Dat is afzien. Maar goed, ik mag niet klagen. Ik ben vooral elke dag dankbaar dat ik werk heb, en dat ik momenteel met twee producties bezig ben. Want rondom mij zie ik heel veel vrienden en collega’s die een heel theaterseizoen in het water zien vallen. Ze hebben helemaal niets meer. Schrijnend. Dan ga ik niet zeuren over een beetje zweet.» (lacht)
(DM)
