‘Château Planckaert’ op Eén is vastgeroest in een stilleven: veertig minuten lang zet de VRT je in de wacht

‘Hoe zou het nog zijn met de Planckaerts?’, vroeg ik ineens luidop ter attentie van niemand in het bijzonder. Een kamerplant geeuwde, het behang schokschouderde.

Mijn vraag was dan ook veeleer retorisch, want ik wist uiteraard deksels goed hoe het met de Planckaerts was gesteld. Hen gaat het immers voor de wind als nooit tevoren. Ze zijn goed bezig, zou ik zelfs geneigd zijn te zeggen mocht ik daarvoor nog de fut hebben.

Sinds het vorige seizoen ‘Château Planckaert’ gaf Stephanie in ‘Onverwacht’ haar dochter Iluna seksuele voorlichting in ons bijzijn. In de seizoensopening van ‘Het huis’ mocht vader Eddy laatst nog eens goed nadenken of hij na twéé docusoaps te zijner ere nog iets kon opdiepen wat hij nog niet wereldkundig had gemaakt ten overstaan van een camera. Met ‘De Planckies’ op Ketnet is nu ook de volgende generatie van een heel eigen Planckaert-televisiereeks verzekerd, want de jeugd knakken doe je best zo jong mogelijk. Straks, als de rapen gaar zijn, gaat Junior nog publiekelijk op zoek naar een nieuwe bijslaap, alsof dat ook ònze zaak is, en daarvoor heeft ook hij in de openbare omroep een gewillige medeplichtige gevonden. Als ik de televisie aanknip, zie ik de Planckaerts. Sluit ik bij nachte de ogen, dan nog zie ik de Planckaerts. Dan schreeuw ik, want hoe bedreven ik ook ben met de afstandsbediening, tot op heden kan niemand me vertellen hoe je een dwanggedachte wegzapt. ‘En straks gaan ze ook nog willen dat ik er weer iets over schrijf, dokter’, zeg ik als de geneesheer van wacht er is - het is de laatste keer dat hij bij nacht en ontij komt voor zo’n pietluttigheid, zegt hij. Ik durf hem niet te vertellen dat er vorig jaar ook nog een ‘Château Planckaert’-kerstspecial gepland stond.

Hoe zou het nog zijn met de Planckaerts? Zondagavond draaide één en ander rond Mageno, waarvan ik al even niet meer weet wiens kind hij nu weer is, en die zich opmaakte voor zijn eerste wielerwedstrijd op Franse bodem. Die won hij natuurlijk, wat de enige noemenswaardige deining opleverde in de hele aflevering. Omdat er in het achterplan ook nog een renovatie te voltooien stond - het originele voorwendsel achter ‘Château Planckaert’, weet je nog - toonden Christopher en Francesco zich ten behoeve van het concept een tijdlang bezorgd over welk soort boilers ze zouden installeren in de kelder, en hoeveel. Daarvoor moesten ze eerst uitvlooien welke afvoerbuis waarheen leidde: fragmenten die in ander programma’s, na een genadige knip van de monteur - een daad van menslievendheid jegens de kijker - op de vloer van de montagecel zouden blijven, maar hier bleef je er maar zoet mee. Stephanie en Magali vulden ondertussen hun agenda in. In de Ardennen, waar Eddy, Christa, mémé Clara en Junior zich bevonden, twijfelde die laatste of hij het gras zou maaien. Warempel, hij dééd het. Eddy en Christa deden ondertussen een terrasje.

‘Château Planckaert’ is vastgeroest in een stilleven. Veertig minuten lang had ik het gevoel door de VRT in de wacht gezet te zijn.