Cloud Atlas

De ambitie van het triumviraat Andy Wachowski/Lana Wachowski/Tom Tykwer was niet min: een verhaal vertellen dat zich uitspant over zes verschillende tijdvakken (van het jaar 1849 tot 2321), meerdere continenten (van San Francisco tot Zedelgem, off all places), en zes verschillende stijlen (kostuumdrama, thriller, komedie, liefdesverhaal, sciencefiction, postapocalyptische fabel).

Het eindresultaat? Zeker niet het diepgravende spirituele epos dat de makers voor ogen stond, maar nu ook weer niet het pijnlijke debacle dat sommige critici ervan hebben gemaakt. 'Cloud Atlas' is een typisch geval van nu en dan: de sets maken af en toe indruk, de atmosfeer voelt bij vlagen mysterieus, de makers maken hun hoogdravende spirituele betrachtingen slechts fragmentarisch waar ('Onze levens zijn allemaal met elkaar verbonden', 'De keuzes die we maken dreunen na in de toekomst': echt diepzinnig kun je de boodschappen die 'Cloud Atlas' zit door te seinen niet noemen).

De grootste ergernis komt van het allesbehalve lumineuze idee om de acteurs – onder wie Tom Hanks, Hugh Grant en Halle Berry – meerdere personages te laten vertolken: de helft van de tijd heb je de indruk dat je naar een doorgetript carnaval van valse neuzen, potsierlijke make-up en uitzinnige haarstukjes zit te kijken. En van wie kwam in godsnaam de ingeving om die arme Hugo Weaving een stel valse tieten voor te binden? Lana?

Bekijk de trailer: