‘Color Out of Space’ bevat de Nicolas Cage-meme van het jaar en mag nu al een absolute cultklassieker genoemd worden

Aan een opsomming van alle straight-to-VOD-stinkers die Nicolas Cage het voorbije decennium aan een verschroeiend tempo aan elkaar heeft geregen gaan we niet beginnen: onze plaats is beperkt en we willen voor valavond nog naar huis. Het goede nieuws is dat Cage, een acteur die door geen enkele tak van de wetenschap kan worden verklaard, nu en dan nog eens meespeelt in een échte topper. Wij denken nu aan ‘Mandy’ (2018), Panos Cosmatos’ surrealistische wraakfilm-uit-de-hel die wellicht ook met een andere acteur in de hoofdrol de moeite waard zou zijn geweest, maar net dankzij de vertolking van de over de top gaande Cage iets transcendents krijgt. En op iTunes, Apple TV, Google Play én op dvd vindt u ‘Color Out Of Space’, een griezel-sf-film die werd geregisseerd door de in kringen van horrorfanaten doodgeknuffelde Zuid-Afrikaanse cineast Richard Stanley. In de jaren 90 draaide Stanley met ‘Dust Devil’ en ‘Hardware’ twee onversneden cultparels, maar na zijn ontslag op de set van ‘The Island of Dr. Moreau’ verdween hij gedurende 25 jaar van de radar, om nu zijn comeback te maken met een schitterende H.P. Lovecraft-verfilming die, mede dankzij een onwerkelijke vertolking van Cage, maar niet alléén om die reden, nu al een absolute cultklassieker mag worden genoemd.

Het verhaal speelt zich grotendeels af in en rond een boerderij aan de rand van een Demsterwold-achtig woud, waar altijd mysterieus geritsel tussen de takken weerklinkt en de wind geheimvol door het mystieke lover waait. Alleen al de manier waarop de comfortabel in een schommelstoel zittende Cage al heen en weer wiegend een slok neemt van z’n mok koffie en vervolgens genoeglijk zijn hoofd in zijn nek legt, geeft meteen aan dat de acteur op dreef is – en wanneer Cage op dreef is, wel, dan wéét u dat u zich aan iets bijzonders mag verwachten. Het gezellige hoeve-leventje van het gezin Gardner wordt tijdens een vreemde nacht verstoord door een neerkomende meteoorsteen die in een flits van rozig licht een rokende put in de voortuin slaat. Dat het water uit de bron niet lang na de inslag een raar kleurtje krijgt, vormt de eerste aanwijzing dat het rotsblok uit de ruimte een stuk gevaarlijker is dan de boosaardige meteoor uit het Suske en Wiske-album ‘De Minilotten van Kokonera’. Rond de krater beginnen de bloemen en de planten in de vreemdste kleuren op te bloeien; wonderlijke gewassen springen omhoog uit de aarde; en ook Nathans lama’s beginnen zich raar te gedragen nadat ze van het water hebben gedronken. Iets lijkt zich in de aardbodem en in de sappen van de boomwortels en de planten op te houden, en dat iets lijkt zich te verspreiden en alsmaar sterker te worden. En wanneer de moeder (Joely Richardson) tijdens het versnijden van de worteltjes ineens twee vingerkootjes afhakt en zonder een krimp te geven gewoon verder blijft snijden, besef je dat ook de Gardners zélf beetje bij beetje in het onheilspellende elektromagnetische veld van de meteoor worden gezogen.

Hoe meer de fosforescerende steen uit de ruimte zijn invloed doet gelden, hoe zonderlinger ook Nathan zich begint te gedragen – en hoe meer Cage zich, in een reeks scènes die nu al hun plaats hebben gevonden in zijn stilaan indrukwekkende canon van uitzinnige performances, begint over te geven aan de gekte in zichzelf. Het moment (na welgeteld 1 uur, 30 minuten en 34 seconden) waarop de reeds vér heen zijnde Nathan de voordeur opent en zijn tegenspeler in een Hubie Halloween-achtig stemregister begroet met een onbetaalbaar ‘O, it’s you, the toxicologist!’ roepen wij bij deze zelfs uit tot dé Nicolas Cage-meme van het jaar.

Maar er is nog een andere reden waarom ‘Color Out of Space’ een memorabele film mag worden genoemd. De hilarische Cage-show buiten beschouwing gelaten, mag ‘Color Out of Space’ immers een écht geslaagde Lovecraft-verfilming worden genoemd. In zijn kortverhalen en zijn boeken, die zich laten consumeren als beangstigende visioenen, stelde Lovecraft, een schrijver die wat ons betreft in dezelfde klasse speelt als Edgar Allen Poe, zich altijd op het standpunt dat er zich daarbuiten (onder miljoenen jaren oude ijslagen, in de diepten van het heelal, of in dimensies die buiten onze eigen ervaringswereld liggen) afgrijselijke entiteiten ophouden die ons beloeren en bespieden, hongerig en afgunstig, en die geduldig hun kans afwachten om naar onze wereld te komen.

Stuart Gordon tekende indertijd voor twee degelijke adaptaties (‘Re-Animator’ en ‘From Beyond’), maar Lovercrafts invloed is bijvoorbeeld ook sterk voelbaar in John Carpenters ‘The Thing’. En ook de meest beklijvende werken van Stephen King, zoals ‘The Mist’ en ‘Revival’, vertonen een hoog Lovecraft-gehalte. Richard Stanley blijft niet alleen inhoudelijk behoorlijk trouw aan het niet meer dan 30 bladzijden tellende kortverhaal ‘De Kleur uit de Ruimte’, maar weet ook perfect de onuitsprekelijke gruwel te vatten die in Lovecrafts proza zit vervat. Wat het ook is dat de familie Gardner in z’n greep krijgt, het zal ook ú in z’n greep krijgen. Als het op horrortaferelen aankomt zijn we al wat gewend, maar die ene scène waarin de moeder haar jongste zoontje als in een luguber piëta onder luid pijnlijk gekreun begint te absorberen (we treden niet in detail) behoort tot de afgrijselijkste gruweltableaus die we ooit hebben gezien. En neen, met die lama’s loopt het ook niet goed af.

Beschikbaar via iTunes, Apple TV, Google Play en op dvd.