‘Daisy Jones and the Six’ op Prime Video zet de greatest hits van de rockclichés op een rij en blijft veel te braaf

Een muzikale dramaserie over de op- en neergang van een fictieve rockgroep die ooit aan de top stond tijdens de met drugs en orgieën bezaaide jaren zeventig, dat lijkt enkel maar goed te kunnen komen. Maar wat ‘Daisy Jones and the Six’ aflevert is - om even de titel van een wereldhit van een andere fictieve band te gebruiken - nogal shallow.

‘Voor kinderen uit mijn stad waren er maar twee opties’, zegt gitarist en zanger Billy Dunne in ‘Daisy Jones and the Six’: ‘Ofwel ging je naar de fabriek, ofwel naar de oorlog’. De oorlog, dat is die in Vietnam, want de prestigieuze reeks waarmee Prime Video zich verder op de kaart wil zetten, speelt zich grotendeels af in de sixties en seventies, op muzikaal vlak de spannendste decennia uit de rockgeschiedenis. Voor Billy biedt muziek dan ook een uitweg, die hij samen met zijn jongere broer neemt als The Dunne Brothers. Wanneer industriestad Pittsburgh te klein wordt voor hen verkast de groep naar het beloofde land Los Angeles, om daar de grote doorbraak te forceren. Dat lukt pas echt wanneer Daisy Jones opduikt, een songschrijfster die ook in LA aan de weg timmert maar daar constant tegen het glazen plafond voor vrouwelijke muzikanten aanbotst. Een slimme producer brengt Daisy en Billy samen in de studio en voor je het weet, komen daar vonken van, zowel muzikaal als op andere vlakken.

‘Daisy Jones and the Six’ begint bij het einde, op 4 oktober 1977 wanneer de groep - op dat moment ‘de grootste ter wereld’ - haar laatste optreden speelt. De serie, een verfilming van het boek van Taylor Jenkins Reid, is namelijk opgevat als een muziekdocumentaire, waarin de leden van de band twintig jaar na de implosie terugblikken. Dat is een goede vondst die de reeks spanning meegeeft - je wilt weten waar het fout is gelopen - maar tegelijk wordt het nooit meer dan een gimmick. De twintig jaar oudere personages - stuk voor stuk bijzonder goed geconserveerd - komen nooit uitgebreid aan het woord maar dienen vooral om de kijkers bij de hand te nemen door het verhaal, terwijl dat niet eens zo ingewikkeld is dat je begeleiding nodig hebt. Want ‘Daisy Jones and the Six’ is heel voorspelbaar: artiesten timmeren koppig aan de weg tot ze eens een kans krijgen van iemand die beseft hoeveel talent ze hebben. Mensen raken door de roem en het geld de weg kwijt. Emoties en verboden liefdes spelen op. Grote ego’s clashen over wie nu eigenlijk de beste songs kan schrijven. Het zijn de greatest hits van de rockclichés op een rij gezet.

Om de reeks toch boven de middelmaat uit te tillen ontbreken er in ‘Daisy Jones and the Six’ twee zaken. Ten eerste: goede muziek. De soundtrack van de serie staat weliswaar bol van de uitstekende songs: ‘Dancing Barefoot’ van Patti Smith speelt tijdens de generiek, je hoort flarden van The Byrds passeren, ‘I feel the earth move’ van Carole King - het voorbeeld van Daisy Jones als vrouw die niet zomaar iemands muze was - krijgt een belangrijke rol. Alleen steken de nummers die speciaal voor de serie zijn geschreven daar schril tegen af. Het is moeilijk te geloven dat The Dunne Brothers - clichématige countryrock - een kans zouden hebben gekregen in Los Angeles tijdens die gouden periode van de pop, en ook het idee dat Daisy Jones and the Six met bijvoorbeeld ‘Honeycomb’ kon uitgroeien tot een wereldberoemde act lijkt vergezocht. De songs zijn te braaf, een verwijt dat ook voor de serie in haar geheel geldt.

Het tweede dat mankeert, is immers een flinke scheut lef. Voor haar boek liet Jenkins Reid zich inspireren door de spanningen binnen Fleetwood Mac in de jaren zeventig, en hoe die band door alle ruzies, echtscheidingsperikelen en drugsmisbruik op de rand van de afgrond stond. Natuurlijk was de werkelijkheid destijds al zo waanzinnig - Stevie Nicks die coke in haar kont laat blazen! Bandleden die songs schrijven om elkaar af te zeiken! - dat de fictie er altijd voor zou moeten onderdoen. Maar ‘Daisy Jones and the Six’ probeert ook niet echt: de uitspattingen blijven netjes, de woordenwisselingen zijn hemeltergend beschaafd, er zit veel te weinig waanzin en vunzigheid in om je het gevoel te geven dat dit een serie is over een groep die aan de top stond toen rock losbandig en des duivels was. Neen, wie echt een muzikaal drama met punch, vuur en woede wil zien, kan beter ‘Pistol’, Danny Boyles minireeks over punkgroep Sex Pistols, opzetten. ‘Daisy Jones and the Six’ is in vergelijking daarmee de dad rock onder de tv-series: onderhoudend, comfortabel, makkelijk om te volgen, maar ook kleur- en risicoloos.