Dancing Dimi dankte het publiek van ‘De Cooke & Verhulst Show’. Terecht, want het kan geen pretje zijn daar deel van uit te maken

Vorige week zapte ik naar de openbare omroep, waar ik weleens graag onderkomen zoek als het me op de commerciëler alternatieven droef te moede dreigt te worden, maar nog altijd zat ik naar Gert Verhulst te kijken. Deze keer zat hij met zijn secondante Marie, tevens dochter, in familiaal ploegverband de panelshow ‘Is er een dokter in de zaal?’ op te leuken. ‘Het is zover, ze zijn uitgezaaid,’ bracht ik bedremmeld uit. Sindsdien weet ik niet meer waarheen als het zwemwater van de Vlaamse televisie me weer eens aan de lippen dreigt te staan.

Onder datzelfde gesternte kon je maandagavond op Play4 achtereenvolgens een vol uur van je eindige leven overdragen aan ‘De Verhulstjes Saint-Tropez’, om daarna nog een stukje uitgebreider op te gaan in ‘De Cooke & Verhulst Show’. Men moet voorzichtig zijn met termen als ‘audiovisuele lobotomie’, vind ik. En toch.

Afgaand op de eerste minuten van de eerste aflevering zal ook deze tweede reeks telkens aftrappen met een inleidend scherzo, schijnbaar aangereikt van ergens voorbij het graf door Gaston en Leo. De geur die je erbij in de neusgaten springt is navenant. Vooral het contrast tussen de uitgekiende jovialiteit van Gert Verhulst in ‘De Cooke & Verhulst Show’ en de versie die we in ‘De Verhulstjes Saint-Tropez’ in Franse omkadering lankmoedig zien doorbuigen onder zijn telgen, viel me nu op. Ik vraag me dan af welke van die twee varianten nu het meeste getrouw is aan de werkelijkheid, maar lang hou ik dat niet vol, want ik merk dat ik altijd weer een beetje cynisch word van zulke vragen.

Aan tafel zat Rik Verheye te wachten, een gedegen acteur die, vrees ik, bij het ruimere publiek stilaan vertrouwder is als panelvulling dan voor zijn prestaties op plank en pellicule. Later zou Matteo Simoni naast hem plaatsnemen om het te hebben over zijn nieuwe film ‘Rookie’: hij is nog een ietsje veiliger voor dat ruimere publiek dan Verheye, denk ik, maar het blijft oppassen. ‘Het was prachtig weer dit weekend, wat heb je uitgespookt?’ vroeg Verhulst aan Verheye. Ik zou éíndeloos kunnen uitweiden over zijn interviewstijl, maar ik ken wél nog medelijden met mijn publiek.

Spoedig trad Dimitri Van den Bergh aan, in ’s lands taveernes bekend als ‘Dancing Dimi’ – ik typeer de dartsport nu wellicht onterecht als cafésport, terwijl het toch gaat om een intussen wijdvertakte discipline die het bovendien van de fijne motoriek moet hebben, wat betekent dat je het als darter na een paar neuten vast wel kunt schudden. Tijdens het tafelgesprek dat volgde, maakte zich een vertrouwd gevoel meester over me: het kwam ook nu neer op een zekere gejaagdheid, want in ‘De Cooke & Verhulst Show’ moet alles vooral snel-snel-snel en druk-druk-druk. Een interview heeft in dat kader nog het meeste weg van blind op de tast een muur afzoeken naar een lichtknop: als een vraag niet meteen tot schaterlachen leidt, dan volgt er, wars van het eventuele antwoord, ogenblikkelijk een andere. Ondertussen steek je minder op dan zou mogen. Ik onthield nu bijvoorbeeld vooral dat Dimitri Van den Bergh hoopte wereldkampioen te worden, wat me nogal wiedes leek voor iemand die straks deelneemt aan het wereldkampioenschap. Er was ook een grap met ‘vogel’ en ‘pik’. Compote van laaghangend fruit.

Middels eigen inspanning meende ik wel een fijne kerel te ontwaren in Dancing Dimi, die oprecht blij leek voor de hem geschonken schermtijd. Hij dankte zelfs het publiek omdat ze opgedaagd waren: terecht, vond ik, want het kan dan ook geen pretje zijn, zetelen in het studiopubliek van ‘De Cooke en Verhulst Show’ en om de haverklap geïnstrueerd worden de blaren in je handen te klappen opdat toch maar de schijn opgehouden wordt dat er temidden het gehakketak aan tafel iets gezégd is.

We werden door Cooke en Verhulst ook geattendeerd op het bestaan van ‘Ik ga zwemmen’, een succesnummer van de hand van de Nederlander Mart Hoogkamer. Cooke beweerde dat íédereen het kende, maar mij was ‘Ik ga zwemmen’ tot op heden toch ontgaan. Het kwam me voor dat het om een soortement carnavalhit hors saison ging, wat in elk geval de doortocht in ‘De Cooke & Verhulst Show’ rechtvaardigde – een polonaise is er immers nooit helemaal uitgesloten. Het nummer, dat teksten torste als ‘Ik ga zwemmen / in Bacardi Lemon’, werd ook live gebracht door Hoogkamer, want waar heb je anders bonte avonden voor? Amelie Albrecht, die in dit programma iets betekent als vliegende reporter, bungelde tijdens die uitvoering aan het plafond in de uitdossing van Mega Mindy. Met haar carrure krijg je daarmee ongetwijfeld de lachers op je hand. Het droeg alleszins bij aan het rommelige sfeertje dat ‘De Cooke & Verhulst Show’ doelbewust najaagt, want in dit programma wordt wanorde aldoor verward met anarchie. Op dezelfde manier wordt slordigheid serieel aanzien voor spontaniteit.

Lotte Vanwezemael mocht daarna nog dankbaar het bruggetje oversteken dat ‘Callboys’ getimmerd had om het over betaalde seks te hebben. Ze had er duidelijk schik in, zodanig dat ze me voortdurend aan het dubbele van de gangbare snelheid leek te praten. Dat kon in overeenstemming met het jachtige format zijn, maar evengoed had je te maken met een voorbeeld van Limburgse hypercorrectie. Er schoof ook een échte callboy aan, al omschreef die zichzelf tijdens de beroepsbezigheden liever als ‘gezelschapsheer’. Afijn, deze beroepsneuker viel toch maar mooi het meest volledige interview te beurt in deze hele aflevering. Plots kon er blijkbaar wel opgelet worden, waardoor Verhulst prompt uitgekookte vragen begon te stellen als ‘Moet je dan altijd klaarkomen?’ en ‘Kom je soms bij vrouwen waarvan je denkt: bah, afstotelijk’? Dan moet het toch óók gebeuren?’ Ja, ik was aan het scherm gekluisterd, vooral dan toen ik vernam dat de gezelschapsheer het idee om zijn tampeloeres tegen betaling aan te bieden blijkbaar had opgedaan tijdens zijn studies. Ik had graag vernomen om welke studierichting het dan ging, maar daar was dan weer geen tijd voor. Nu ja, wie zich alsnog geroepen voelde voor een carrièrewending, kon vast iets beginnen met de vermelde tarieven per uur als ijkpunt.

Als uitsmijter kreeg je nog een eerbetoon mee aan de betreurde Annie, die als kokkin in ‘Gert Late Night’ de plak zwaaide in het kombuis van de Evanna. Een reeks BV’s, die ooit nog in eigenste persoon een hors d’oeuvre toegestoken waren door Annie, bedankten haar tegen een tranerig melodietje voor dat genoegen. Het was bijna sereen, kon je denken, ware het niet dat je luttele seconden eerder nog een beroepsneuker had horen uitleggen hoe ejaculeren tijdens de werkuren als onprofessioneel werd aanzien. Ik begreep daaruit dat zijn publiek aanzienlijk minder te slikken krijgt dan de gemiddelde televisiekijker vandaag.