Daniel Kaluuya zuigt heel ‘Judas and the Black Messiah’ als een magneet naar zich toe

The Black Messiah: dat is Fred Hampton, de charismatische leider van de Chicago-afdeling van de beruchte Black Panthers, de om hun zwarte baretten, groene legerjacks en priemende blikken gekende activisten die geloofden dat, zoals Hampton het anno 1968 in één van zijn gloedvolle speeches stelt, politieke macht alleen maar kan voortvloeien uit een geweerloop. Zijn Judas is Bill O’Neal, een kleine crimineel die in ruil voor strafvermindering door de FBI wordt gevraagd om te infiltreren in de Black Panther-beweging en die uiteindelijk, net zoals zijn illustere voorganger uit het Nieuwe Testament, zijn Messias zal uitleveren aan de tempelwachters. Wie nu de echte helden en de slechteriken zijn in dit verhaal? Wel, als we deze film mogen geloven, was Hampton helemaal niet de levensgevaarlijke profeet die de FBI indertijd van hem maakte, maar een bevlogen idealist die streefde naar gratis gezondheidszorg en onder het motto ‘We mogen dan verschillen van huidskleur, we zijn allemaal straatarm!’ zelfs een serieuze poging ondernam om de Panthers én de lokale witte rednecks te verenigen in één grote beweging.

Daniel Kaluuya, bijna barstend van soul en vuur, zuigt met zijn gloeiende uitstraling en zijn onnavolgbare accent de hele film als een magneet naar zich toe (u weet intussen of hij afgelopen zondag de Oscar voor beste bijrol heeft opgeslokt), maar het is LaKeith Stanfield die, in een meer bedeesde, maar daarom niet minder sterke vertolking, het meest intrigerende en tragische personage neerzet. Hij speelt O’Neal als een schlemiel die, toch zeker in het begin, meer interesse lijkt te hebben voor coole Buicks dan voor de ideologische strijd van zijn zwarte medemensen; een onwillige spion die zich tijdens de redevoeringen van Hampton zo onopvallend mogelijk in de menigte ophoudt en bij Black Panther-feestjes meestal in de achtergrond tegen een zijwand staat geleund, alsof hij het liefst in het behangpapier zou willen verdwijnen.

Wij liepen tijdens het kijken heet voor het indrukwekkende arsenaal van sixties-punthemden en onmetelijk coole leren jasjes, maar de film zou naar ons gevoel nog héftiger hebben geknetterd indien de focus meer had gelegen op de wisselwerking tussen Hampton en O’Neal dan op de ietwat in herhaling vallende gesprekken tussen O’Neal en diens aanspreekpunt bij de FBI (Jesse Plemons). Over the Feds gesproken: als deze boeiende geschiedenisles één ding aan het licht brengt, dan wel dat de FBI onder leiding van J. Edgar Hoover (Martin Sheen tekent voor een ijzingwekkend moment met zijn ‘Wat zou je ervan vinden als je dochter thuiskomt met een neger?’-monoloog) een absoluut smerige rol heeft gespeeld in het ‘neutraliseren’ van de kopstukken van de Black Panthers en in het brutaal neerslaan van de Black Power. De knie die bijna 9 minuten drukte op de hals van George Floyd behoorde niet alleen toe aan Derek Chauvin, het was de knie van het witte Amerikaanse establishment dat de zwarte bevolking nu al eeuwenlang in een bankschroef geklemd houdt.

Vanaf 28 april beschikbaar via iTunes, Apple TV en Google Play. Vanaf 12 mei ook via Telenet en Proximus Pickx.