film★★★★☆
Dankzij het mooie 'The House' op Netflix kunnen miljoenen kijkers kennismaken met de nieuwste afstammelingen van het Stressmannetje
Wie de compilatiefilm ‘The House’ op Netflix binnentreedt, belandt in een huis dat zich bevindt op de magische grens tussen de realiteit en de droomwereld. De drie verhalen, samen goed voor 97 bezwerende minuten, werden alledrie neergepend door de Ierse toneelschrijver Enda Walsh, waarna zijn wonderlijke scenario’s door diverse stop-motionspecialisten, allen meesters in hun vak, tot leven werden gewekt.
In het eerste verhaal, vervaardigd door onze landgenoten Emma De Swaef en Marc James Roels, verhuist een arm gezinnetje anno 1900 naar een indrukwekkend huis dat speciaal voor hen werd ontworpen en gebouwd door de geheimzinnige architect Mr. Van Schoonbeek. In het begin kunnen de vader, de moeder en dochter Mabel hun geluk niet geloven, maar algauw beginnen er in het huis dingen te gebeuren die normaal alleen in de dromen en in de nachtmerries van David Lynch voorvallen: de trap verdwijnt, in de onafgewerkte kamers houden zich dag en nacht zwijgende werklui op, iemand lijkt hen vanuit de duisternis gade te slaan. De sfeer in het huis (herinnert u zich de steeds ouder wordende Keir Dullea die in de slotscènes van ‘2001: A Space Odyssey’ soep zit te eten terwijl ergens in de achtergrond raar echoënde geluiden weerklinken? Dát sfeertje) wordt met de minuut mysterieuzer, maar het rare is dat het allemaal ook heel vertrouwd aanvoelt, net zoals zelfs de meest bizarre dromen in onze slaap soms heel vertrouwd aanvoelen.
Lees ook:
De recensie van ‘Ce magnifique gâteau!’
De donkere betovering blijft duren in het door Niki Lindroth von Bahr geregisseerde tweede verhaal, waarin we kennismaken met een mensachtige muis, pratend met de stembanden van Jarvis Cocker, die op z’n eentje een statig huis in de grootstad staat op te knappen. En het is echt verontrustend om te zien hoe de renovatie in het honderd loopt: het huis wordt geteisterd door een steeds erger wordende plaag van pelskevers en ander rondkruipend ongedierte, de gordijnstokken vallen naar beneden, en tijdens de bezichtigingsdag verschijnen er twee figuren die de hele tijd als in een mantra ‘We zijn extréém geïnteresseerd in het huis!’ uitroepen en het pand niet meer willen verlaten. Tijdens het surreële hoogtepunt, de krankzinnige insectendans, knepen wij onder het roepen van ‘Wordt wakker! Wordt wakker!’ onrustig in onze voorarm, maar neen: er volgt nog een derde verhaal, opnieuw geanimeerd via de stopmotiontechniek, deze keer door Paloma Baeza. Nu bevinden we ons in een overstroomd land, waar een kattenmeisje de renovatie van haar ternauwernood boven het water uitstekende ouderlijke huis tracht te financieren door enkele kamers te verhuren, onder meer aan een poes die de huur betaalt met obsidiaankristallen. Net zoals in het voorgaande verhaal wil het niet echt lukken met de renovatie: het pas opgehangen behangpapier bladdert onmiddellijk weer naar beneden, en de toestand draait helemaal in de soep wanneer een met een boot aangekomen hippiekat de houten vloeren begint uit te breken. Na de aftiteling borrelen de vragen op. Spelen de drie verhalen zich af in drie verschillende era’s in hetzelfde huis? Geen idee.
Wie zich door ‘The House’ laat opslokken, treedt nu eenmaal binnen in een vreemd en veranderlijk universum waarin de grens tussen dromen en waken wordt opgeheven, waarin mensen in gordijnen veranderen, en waarin een zinnetje als ‘Hou van je verleden, maar reis verder!’ de allure krijgt van een zielsontroerende levensles. Van één ding zijn we wél zeker: hoewel alledrie de verhalen beslist uw aandacht waard zijn, waren wij het diepst onder de indruk van het duistere sprookje van De Swaef en Roels. Hoe de twee kunstenaars het schijnsel van een lantaarn laten oplichten in de duisternis; hoe ze in de zwarte kraaloogjes van hun vilten figuurtjes het haardvuur laten weerspiegelen; hoe ze een beeld van het mysterieuze huis op de heuvel laten overvloeien in een beeld van Mr. Van Schoonbeek, waarbij twee lichtgevende ramen veranderen in twee gele ogen: magistraal. ‘The House’ is niet hun eerste opmerkelijke verwezenlijking: in 2018 stond hun unieke en wonderlijke meesterwerkje ‘Ce Magnifique Gateau!’ al op de vijfde plaats in onze Top 10 van de beste films van het jaar, en misschien kent u hen ook van hun Stressmannetje van De Lijn (‘Maar allee meneer, wij waren maar efkes weg!’). Dat hun nieuwe uitmuntende stopmotionkunstwerkje nu op Netflix door miljoenen mensen wereldwijd kan worden bewonderd, is niets minder dan een formidabele krachttoer.
