Dankzij zijn bijgesneden ogen is Gert in ‘De Verhulstjes in Saint-Tropez’ nóg bekwamer in teleurstelling

Na ‘De Verhulstjes’ — rijk zijn thuis en daarbuiten — kunnen we ons nu ook tegader vergapen aan ‘De Verhulstjes in Saint-Tropez’ — rijk zijn op verplaatsing. Als het voor Louis de Funès wonderen deed, waarom ook niet? Per slot van rekening schuilt er ook in Gert Verhulst een uitmuntend non-verbaal acteur. Eén van zijn inhuizige telgen moet nog maar een halve aanzet geven tot de scheur opentrekken of Verhulst zet z’n toonaangevende mimiek al in werking: de resulterende fysionomie verbeeldt onveranderlijk iets wat zich enkel laat samenvatten als getergde overgave. Ik bespeur er ook een greintje teleurstelling in. Sinds hij z’n oogleden heeft laten bijsnijden, is hij er nóg beter in.

Ik ben niet helemaal blind voor de aantrekkingskracht van het geslacht Verhulst zoals ze neergezet worden in ‘De Verhulstjes’. De bijval die hun te beurt valt, heeft dan ook veel gemeen met de opgang van de familie Meiland meer ten noorden, eveneens een hechte kluit verwanten die voor de buitenwereld een op maat van het beeldkader gecultiveerde disfunctie volhouden terwijl ze volgens mij wel degelijk donders goed weten waar ze mee bezig zijn. Je zou het evengoed een verwatering van het Eddy Wally-effect kunnen noemen, gesteld dat je erop zou doctoreren, wat ik dan weer ten stelligste afraad.

Ik kan me indenken dat er daarbuiten iemand bestaat die graag aanstoot neemt aan hoe ik ‘De Verhulstjes in Saint-Tropez’ en het voorafgaande ‘De Verhulstjes’ typeerde in het begin van dit stukje, en die die vermetele poging tot samenvatting liefst zou wegzetten als doorbrekende naijver. Weten zij veel dat iemand in mijn positie — zittend, licht achterover — volkomen machteloos is als hij om den brode gelast wordt de inhoud van ‘De Verhulstjes in Saint-Tropez’ samen te vatten ten overstaan van een lezerspubliek dat vanzelf al wat beters te doen heeft. Jazeker, er werd verkast naar Saint-Tropez, waar het riante buitenverblijf van de familie lag te wachten op een zongebleekte heuvel boven de stad — het hoogste punt van de hele omgeving, vernam je — maar de meeste zendtijd ging gewoontegetrouw op aan niets.

Er werd omstandig ingepakt. Dat er onderweg naar het zuiden overnacht zou worden in plaats van in één stugge ruk door te rijden, mocht een hele verhaallijn worden. Marcel de hond moest nog altijd gesondeerd worden bij het lozen, wat ik nog altijd sneu kan vinden. Bij de picknick onderweg — sandwiches — at Viktor niet mee, want hij hád al gegeten. Even dacht vader Verhulst dat zijn zoon de gracht in zou rijden, wat niet zo was. Bij aankomst had Viktor moeite om een parasol open te klappen. ‘Zo zijn wij’, het themanummer door Gert Verhulst zelf, kan volgens mij nog altijd gebruikt worden om er in oorlogstijd kleine dorpen mee tot overgave te dwingen. Ik weet niet waarom, maar ik moest daarnaast ook denken aan Louis XIV, die elke avond naar bed ging met een livepubliek in de slaapkamer. Zou hij ooit op reis gegaan zijn? En vooral: als Saint-Tropez écht de tweede thuis is van de familie Verhulst, wat dan met Plopsaland?