Danny Vanhamel, ontvoerder van Anthony De Clerck: ‘Onze grootste vergissing was dat we te veel met de kleine inzaten. Daardoor zijn we fouten beginnen te maken’

‘Spijt? Nee. Het zou hypocriet zijn om te zeggen dat ik spijt had van die overvallen. Ik ben er zelfs trots op. Maar die ontvoering van Anthony De Clerck, dat was een uitschuiver. Daar schaam ik me voor.’ Danny Vanhamel, Limburgse topcrimineel in de jaren 80, blikt vanaf vanavond terug op zijn leven in de televisiereeks ‘Ex-gangster’ op Play5. ‘Onze grootste vergissing was dat we te veel met de kleine Anthony inzaten. Daardoor zijn we fouten beginnen te maken.’

‘We zijn toch geen moordenaars!’ schreeuwt Danny Vanhamel naar de jury in het Oost-Vlaamse assisenhof, en hij stuikt bijna in elkaar. Het is donderdag 22 december 1994, en Vanhamel is net tot levenslange dwangarbeid veroordeeld voor zijn aandeel in de ontvoering van miljonairszoontje Anthony De Clerck.

Danny Vanhamel «Op dat ogenblik zie je je hele leven in elkaar storten. Je weet dat je oud zult zijn als je uit de gevangenis komt, dat je je kinderen niet zult zien opgroeien… Woede en frustratie maakten zich van mij meester. Ik was de voorzitter bijna aangevlogen, ik heb nog altijd spijt dat ik dat niet heb gedaan.

»Ik had een straf verdiend, een zware straf. Ik dacht zelf aan twintig jaar. Maar levenslang, dat was te veel, dat was niet rechtvaardig. Er zijn roofmoordenaars die minder gekregen hebben, terwijl hun slachtoffer toch dood is. Bij ons lééfde het slachtoffer, en we hadden hem goed behandeld. Anthony is tijdens zijn ontvoering niets tekortgekomen. Als ze in Italië iemand ontvoeren, snijden ze een vinger af: aan dat soort dingen dachten wij niet eens.

»Met die uitspraak over moordenaars heb ik in de gevangenis nog problemen gehad. In Leuven-Centraal zat het vol roofmoordenaars, die me allemaal wilden aanpakken. De directeur van de gevangenis stelde voor om me bescherming te geven, maar dat wilde ik absoluut niet. ‘Denk je dat ik mezelf niet kan verdedigen? Dan kunnen ze me helemaal belachelijk maken.’ Er hebben een paar kerels voor mij gestaan, maar niemand heeft me iets durven te doen. Ik ben niet zo rap onder de indruk. Ze zagen me aan powertraining doen en wisten dat ze niet met mij moesten sollen.

»Er zaten bij ons een paar zware jongens die een oud vrouwtje hadden gemarteld, bijna doodgetrapt met hun bottines en gewurgd. Twintig jaar hebben die mannen gekregen. En ik levenslang. Ik heb jarenlang vol wrok gezeten. Ik mocht zelfs niet naar de begrafenis van mijn vader gaan. Ik kon er niet van slapen, ik dacht echt: ‘Wacht maar tot ik buitenkom.’

»Maar ik ben niet meer wraakzuchtig. Die straf heb ik intussen aanvaard, en ze is voorbij. Ik zou kunnen zeggen: ik ben vijftien jaar van mijn leven kwijt. Maar ik praat er niet meer over. En toch, als je ziet hoe ze tot stand gekomen is… dat was hallucinant.»

Pannenkoeken

Sinds zijn vrijlating uit de gevangenis, dertien jaar geleden, sprak Daniël Vanhamel nooit meer over zijn misdaadverleden. Niet over de beruchte Securitas-bende waarmee hij in Limburg in de jaren 80 geldtransporten en depots van Securitas overviel. En nog minder over de ontvoering in februari 1992 van Anthonyke, de 11-jarige zoon van textielmagnaat Jan De Clerck. Tot reportagemaker Peter Boeckx er een missie van maakte om een televisiereeks over zijn leven te maken, zoals hij dat eerder had gedaan over die andere gangster, Patrick Haemers.

Vanhamel «Zes maanden lang heb ik dat afgeblokt. Ik deed géén interviews, voor mij was het allemaal afgesloten. Maar Peter bleef aandringen. Mijn vrouw werd er gek van. ‘Meneer, we doen niet mee!’ riep ze elke keer als hij belde. Maar Peter liet zich niet afpoeieren. Hij stuurde een advocaat op me af, daarna een vriend… ’t Is een lepe gast, hoor. Op een keer vroeg hij of hij gewoon eens mocht komen praten. Ik ben toen beginnen vertellen over vroeger, over de overvallen. En ik merkte dat het me deugd deed. Het kwam eruit gelijk een mitraillette. Er gingen in mijn hoofd deurtjes open die ik al jaren krampachtig dichthield, en ik was trots om te zeggen: ‘Kijk, dat heb ik allemaal gedaan.’

»Mijn familie wilde er eerst niks van weten, mijn eigen vrouw verstopte zich als ze hier aan het filmen waren, maar ik vond: als je vroeger hebt meegeprofiteerd van alles wat de overvallen hebben opgebracht, moet je nu niet doen alsof je er niks mee te maken hebt. In de televisiereeks tonen ze me zoals ik ben, met mijn goeie en mijn slechte kanten. Heb ik vroeger overvallen gepleegd? Ja. Heb ik daar spijt van? Nee. Niemand heeft er een boterham minder om gegeten, niemand heeft er het leven bij ingeschoten.»

HUMO Maar de wereld kent je vooral van de ontvoering van Anthony De Clerck. Jullie hebben een kind van 11 jaar 32 dagen lang vastgehouden in een chalet in de Ardennen.

Vanhamel «Een kind ontvoeren, dat was niets voor mij. Ik schaam me ervoor. Het is een smet op mijn blazoen. Daarom heb ik meegedaan met de reeks. Ik wil dat de mensen zien dat ik vooral een overvaller was, geen ontvoerder. Dat ik zaken heel pienter kon uitdokteren, veel lef had en professioneel werkte. Zo wil ik herinnerd worden. Pas op, toen ik de eerste aflevering over de overvallen zag, ben ik zelf geschrokken. Ik was toch een zware jongen – maar ik heb er ook zwaar voor geboet.

»De mensen zullen me zien zoals ik ben, ik toon alles. De Danny van vroeger, maar ook hoe ik als mens veranderd ben. We hebben de reeks al bekeken met de familie, op kerstavond. Iedereen zat te huilen. Ik heb nooit emoties getoond aan mijn kinderen. Ik stopte die weg, net zoals mijn vader. Nu zagen ze mij in de film hoe ik écht ben. Gevoelig, ontroerd. De échte Danny, zoals ze mij nog nooit hadden gezien. Mijn relatie met mijn vrouw en mijn kinderen is door de opnames helemaal veranderd. En Peter is een vriend geworden. Daarom wilde ik ook dat hij bij dit interview aanwezig is. We bellen elkaar een paar keer per dag. We denken over veel zaken hetzelfde. Eten, bijvoorbeeld, een stom voorbeeld. Bij pannenkoeken moet ik potsuiker hebben, hij ook. We zijn allebei erg bezig met fitness, we houden allebei van mooie auto’s.»

Peter Boeckx «Ik zeg altijd: ‘We zijn broeders van andere moeders.’ Alhoewel ik absoluut niet kan goedkeuren wat hij in het verleden heeft gedaan. En dat weet hij.»

Vanhamel «Niemand anders had me zover gekregen.»

Geboren in een auto

HUMO Wat was je eerste overval?

Vanhamel «Dat weet ik niet meer. Een postbode? Iemand van de vakbond? We hebben eens iemand overvallen die de werklozenvergoedingen kwam uitbetalen… Ik had een paar vrienden in Lummen die alles durfden, je trekt elkaar mee en je doet steeds ergere dingen. Ik legde de contacten met de tipgevers, ik zette de grote lijnen uit. Het was toch zo gemakkelijk. We zagen een Securitas-wagen rijden en we dachten: die pakken we. Ik was de chauffeur van de bende, ik ben geboren in een auto. Ik ging voor die wagen hangen, we reden hem klem, de mensen beseften nog niet goed wat er aan het gebeuren was en we waren al weg met het geld. We strooiden kraaienpoten op de weg voor de achtervolgers. In tien minuten was het gepiept. Je moest gewoon wat lef hebben en het goed uitvoeren. Dan lukte het elke keer.

»Je kwam thuis: alles op tafel gooien, beginnen tellen en verdelen. Na elke overval bracht ik het geld naar mijn mama, en mijn papa stak het dan ergens weg (lachje). Mijn mama ging het ’s avonds nog eens natellen, maar het bedrag klopte nooit. Er was altijd 100.000 of 200.000 frank verdwenen. Mama hield graag iets voor zichzelf. Ik dacht dan: ‘Oké, laat ze maar iets moois kopen.’»

HUMO Waar verstopte je vader het geld?

Vanhamel «Hij boorde een groot gat in de grond en stak daar een plastic buis in. Die gooide hij vol geld, hij duwde er een stop op en gooide er grond over. De politie heeft nooit iets bij mij thuis gevonden.

»En elke keer was er een nieuwe kans. De tip voor mijn eerste grote overval, op het gelddepot van Securitas in Hasselt, kwam van een cipier in de gevangenis, toen ik daar de eerste keer belandde. Dan zie je pas hoe corrupt de boel daar is. De cipier had twee neefjes die de overval wilden plegen, maar die nog groen achter de oren waren. Ze zochten iemand met ervaring om mee te doen. Hij vroeg of ik dat wilde doen als ik vrijkwam (lacht). Ik was in de gevangenis al zeker van vast werk.»

HUMO Het hele dorp wist blijkbaar dat jij al die overvallen pleegde.

Vanhamel «Van de melkboer tot de bakker. Ze kenden natuurlijk geen details, maar als er een geldtransport was overvallen, wisten ze: dat is Danny geweest, hij heeft het toch maar weer gedaan. We waren ongenaakbaar.»

HUMO Hoe was je zo zeker dat ze je niet zouden pakken?

Vanhamel «Ik was een meester in het uitdokteren van alibi’s. Een onderzoeksrechter heeft me er ooit mee gefeliciteerd. Eén voorbeeld. Ik was mijn huis aan het bouwen, ik had aan de straatkant een betonmolen staan, en grote lichten op de werf. Mijn buurman kon mij vanuit zijn huis zien werken. Ik reed met mijn kruiwagen naar de achterkant en zwaaide eens naar hem. Achter de werf verdween ik vlug door de velden naar de straat waar mijn kompanen me opwachtten. Dan reden we snel de autosnelweg op en overvielen een Securitaswagen. Binnen het kwartier stond ik terug op mijn werf en richtte ik de spots op mij, zodat mijn buurman mij goed kon zien. Die vertelde dan aan de politie: ‘Danny stond hier de hele dag te werken.’ Ze braken er hun hoofd over hoe ik dat deed.»

HUMO Je leefde eigenlijk in een film.

Vanhamel (lachje) «Jaaa… Een spannende film. Ik hield van dat avontuur. Ik wás iemand. Als de politie me kwam ondervragen en ze wilden me meenemen in hun R4’tje, zei ik dat ik wel met mijn eigen auto naar het commissariaat zou komen, een De Tomaso Pantera. Ik reed veel sneller dan zij langs een andere weg naar het bureau, en sprong nog even binnen bij een kameraad om een alibi af te spreken. En dan was ik nóg sneller aan het politiekantoor dan zij.

»De kick was verslavend. Toen ik vader werd, wist ik dat ik er beter mee zou stoppen. Maar daar moet je sterk voor zijn. Ik heb kameraden die een paar overvallen hebben meegedaan, met dat geld een huis gebouwd hebben en er dan mee opgehouden zijn. Ze hebben nooit een dag in de gevangenis gezeten. Zij waren slim, ze konden nee zeggen tegen de hebzucht. Wij wilden ook altijd stoppen, maar het was zo’n gemakkelijk geld...

»Ik had maar één zwak punt: ik was tegen geweld. Ik had een te goed hart om een echt grote gangster te worden. Bij de ontvoering van Anthony heb ik daardoor fouten gemaakt.»

HUMO Je zwaaide wel met een riotgun tijdens je overvallen en tijdens de ontvoering. Dat is toch niet niks.

Vanhamel «Op het assisenproces heeft de voorzitter mij dat ook voor de voeten geworpen: ‘Je had toch een wapen bij je?’ Ik antwoordde: ‘Maar meneer de voorzitter, je kunt toch moeilijk iemand ontvoeren met een pot bloemen in je handen?’ Iedereen in de rechtszaal lachen natuurlijk.»

HUMO Dacht je nooit aan je slachtoffers? De mensen die achter het stuur van zo’n geldtransport zaten en doodsangsten uitstonden?

Vanhamel «Oké, dat is misschien niet prettig… maar weet je hoeveel mensen er ’s morgens getraumatiseerd zijn als ze hun brievenbus opendoen? Die rekeningen vinden van de belastingen, energiefacturen, verzekeringen die niet willen uitbetalen? Er gebeurt veel in het leven dat niet meevalt. Voor die vijf minuten… Die chauffeurs van Securitas komen ook in de uitzending getuigen. Ze zeggen dat ze even gedacht hebben dat hun laatste uur geslagen was. Maar het is zó voorbij, nog geen tien minuten. En dan zien ze dat er niks gebeurd is en dat ze het er heelhuids afgebracht hebben. Ze waren vooral opgelucht. En het geld, dat was toch niet van hen. Zeggen ze zelf, hè.»

HUMO Eén van de chauffeurs zegt dat hij een slag van een geweerkolf heeft gekregen en met zijn hoofd in de brandnetels is geduwd.

Vanhamel «Als het donker is, zie je niet dat dat brandnetels zijn.»

HUMO Hij zal het wel gevoeld hebben.

Vanhamel «Zo teerhartig was ik toen ook niet. Als je overvallen gaat plegen en je denkt op die manier, dan kun je er beter mee stoppen.»

Boeckx «Het kwam ook voort uit een drang om je te bewijzen, hè, Danny. Je wilde laten zien: ik ben de man.»

Vanhamel «Ziekelijk was dat, die drang om mij te manifesteren. Kijk eens wat ik durf! Dat zat er al van kleins af in. Nog altijd, trouwens. Dat kwam ook door mijn opvoeding. Mijn vader was heel hard en brak me altijd af. Ik kon in zijn ogen nooit iets goed doen. Als kind haatte ik hem. Hij was verschrikkelijk gierig. Alles draaide om geld bij ons thuis, en om mijn vader die het niet wilde uitgeven. ’s Winters kregen wij geen laarsjes, we moesten plastic zakken rond onze schoenen binden en zo door de sneeuw naar school gaan. Voor de muziekles moesten we een blokfluit kopen, maar ik kreeg er geen. Ik was ook de enige in mijn klas die geen geld meekreeg voor een chocomelk. Al die kleine dingen…

»Ik probeerde mij op alle mogelijke manieren te bewijzen. Ik ben van jongs af aan powertraining beginnen te doen om de sterkste te worden. Ik beulde mezelf af en merkte dat ik respect afdwong bij de anderen. Dan zag ik softies rondrijden met de Porsche Turbo van hun papa, en ik dacht: onnozel manneke. Ik moest de snelste en de mooiste auto hebben. En ik kreeg ’m ook. Ik hield ervan om uit te dagen. Ik ging stempelen met mijn Ferrari.»

Beestje in je hoofd

HUMO Als jullie overvallers waren, waarom beslisten jullie dan plots om iemand te ontvoeren? Een kind dan nog?

Vanhamel «Het was nooit de bedoeling geweest om een kind te ontvoeren. Dat is halsoverkop gebeurd. We wilden nog één grote slag slaan, om de rest van ons leven binnen te zijn. We wilden iemand ontvoeren à la Paul Vanden Boeynants, zoals Patrick Haemers had gedaan. Hij had de sympathie van het grote publiek, want niemand vond het erg wat VDB overkwam. Mensen lachten er zelfs mee. Wij wilden dus iets soortgelijks doen. ‘We kiezen iemand die niet populair is, dan neemt niemand het ons kwalijk,’ dachten we.»

Boeckx «Je hebt het toch ook uit hebzucht gedaan, hè? En omdat je op de beurs anderhalf miljoen frank had verloren aan Lernout & Hauspie.»

Vanhamel «Ja, als je iets verloren hebt, wil je dat zo snel mogelijk weer terug. Het geld was welkom, maar ik had het niet echt nodig, ik zat niet op droog zaad. Het was mijn compagnon Jozef Peeters die in de financiële problemen zat, en ook Isidro Sanchez, die we in de gevangenis hadden ontmoet, drong aan. Dus: nog één grote slag.

»Eerst dachten we aan Leon Melchior, een schatrijke Nederlandse paardenfokker die fout was geweest in de oorlog. Ik had een tip gekregen om zijn dochter te ontvoeren, maar dat plan hebben we moeten opgeven.»

HUMO Omdat jullie de secretaresse hadden ontvoerd, Christiane Gielen, in plaats van zijn dochter.

Vanhamel (verveeld) «Ja, daar moeten we het maar niet over hebben. We hadden een foto van die vrouw gekregen, en dan blijkt dat ze haar haar heeft geverfd… Ik voelde meteen dat er iets niet klopte. Daar zaten we dan in die Ardense chalet met een vrouw voor wie we geen geld zouden krijgen. We hebben haar een stuk appeltaart en een koffie gegeven, en haar weer vrijgelaten.»

HUMO Gielen was vol lof over de behandeling die ze van haar ontvoerders had gekregen.

Vanhamel «Ja, een beetje té positief, het was bijna niet meer geloofwaardig. Ze is me achteraf nog in de gevangenis komen opzoeken, het is bijna een vriendin geworden.

»Maar goed, plan B was Leopold Lippens. Die had toen een omstreden uitspraak gedaan over de ‘frigoboxtoeristen’ die in het chique Knokke niet welkom waren. ‘Daar heeft niemand compassie mee,’ dachten we. Maar ook dat plan hebben we moeten opgeven, omdat één van onze mannen de boel ging verkennen en betrapt werd (bij een schermutseling verloor hij een schoen, red.).

»En toen kwam Jan De Clerck in beeld. We lazen in de krant over financieel gesjoemel en fiscale fraude bij de textielgroep Beaulieu en we dachten: bingo! Jan De Clerck was gemakkelijk te pakken. We zijn door de haag gekropen tot aan zijn huis, en hij zat gewoon tv te kijken in de zetel. Dan is het heel simpel: je gaat aanbellen en je zorgt dat je een voet tussen de deur hebt. Of je maakt een geluid in de tuin, hij doet een raam open om te kijken wat er aan de hand is en je verrast hem. Even gemakkelijk als een overval.

»Maar op het laatste nippertje haakte Sanchez af. Hij moest op de gijzelaar passen en zag het niet zitten om een volwassene te bewaken. Toen stelde Jozef Peeters voor om de kleine te pakken. ‘Met een kind wordt alles veel makkelijker,’ zei hij. ‘Als we die goed behandelen en spelletjes laten spelen, valt het misschien nog mee.’

»Eerst wilde ik geen kind ontvoeren, maar dat is een beestje dat in je hoofd kruipt en daar blijft zitten. Het was koud en nat, we stonden elke dag aan het domein van de familie De Clerck en zagen de kinderen elke ochtend in een auto passeren om naar school te gaan. De chalet die we in de Ardennen huurden, stond al maanden leeg. Ofwel moesten we stoppen, ofwel doorgaan met iets anders. Dan maak je een snelle keuze. En die is fout geweest.»

Lieve boeven

Vanhamel «Die eerste dag na de ontvoering was de langste van mijn leven, want met zo’n kind weet je nooit. We hadden Anthony uit de wagen gesleurd en meegenomen in de koffer van onze auto. Sanchez had de jongen wijsgemaakt dat hij in een film meespeelde, en dat stelde hem blijkbaar gerust, want hij heeft de hele weg geslapen. De volgende dag ging ik met lemen voeten naar de chalet, om te kijken hoe de kleine het stelde. Toen we daar aankwamen, was hij computerspelletjes aan het spelen met Sanchez. Hij ging er helemaal in op en werd kwaad als hij verloor. Hij wilde ook altijd nieuwe spelletjes, en strips. Hij was verwend, maar we probeerden het hem zoveel mogelijk naar zijn zin te maken. Hij kreeg snoep en pizza. Hij was op zijn gemak, haalde streken uit. Hij wilde geen douche nemen en hield Sanchez voor de gek door het douchegordijn dicht te trekken en náást de waterstraal te staan, maar Sanchez had het door en stuurde hem terug. Dat soort dingen doe je niet als je doodsbang bent.

»Ons grootste probleem was dat we te veel met die kleine inzaten. Het is fout beginnen gaan toen de eerste overdracht van het losgeld mislukte. Anthony dacht dat hij die avond naar huis zou gaan, maar we konden hem nog niet vrijlaten. Toen heeft hij gehuild, en daar was ik kapot van. Eigenlijk wilde ik die jongen zo snel mogelijk vrijlaten. Daardoor zijn we beginnen te improviseren en hebben we fouten gemaakt.»

HUMO Zoals?

Vanhamel «We zijn tegen de lamp gelopen omdat de schoonzoon van Jef Peeters was verongelukt. Peeters zorgde altijd voor gestolen wagens, maar plots kon hij een paar dagen niks doen. Ik heb toen de Fiat van mijn moeder genomen om naar de plek te rijden waar het losgeld overhandigd zou worden. Wat ik niet wist, was dat de politie een flitspaal had geplaatst langs de weg waar we moesten passeren, en iedere nummerplaat flitste. Ik hing.

»De politieman die Anthony heeft opgevangen na zijn vrijlating, zei op het proces dat hij een verfomfaaid, getraumatiseerd kereltje had verwacht, maar Anthony was heel vrolijk. Hij had ook geen honger, want hij had net zijn buikje rond gegeten bij ons. Hij wilde de eerste dagen niet meewerken om zijn ontvoerders op te sporen, want hij zei dat het ‘lieve boeven’ waren. Ze hebben hem eerst moeten brainwashen. De assisenvoorzitter deed alsof hij het in Keulen hoorde donderen. ‘Lieve boeven? Met een muts en een masker!’ Het was een schande hoe partijdig de voorzitter was. We maakten geen enkele kans. Dat hele proces was een commedia dell’arte.

»Op het proces heeft de familie De Clerck een hele show opgevoerd. Anthony’s moeder zei dat haar zoon elke dag gehuild had en dat hij getraumatiseerd was. Dat was niet mooi en niet correct. Oké, als mijn zoon was ontvoerd, had ik ook een zware straf gewild, maar ik zou wel gezegd hebben dat ik blij was dat hij goed behandeld was.»

Boeckx «Justitie sloeg op dat moment een modderfiguur: de bende van Nijvel konden ze niet pakken, de moord op PS-topman André Cools konden ze niet oplossen… Ze wilden met de veroordeling van Danny hun blazoen oppoetsen. We praten in de uitzending met één van de juryleden. Hij zegt duidelijk dat er zware druk van de voorzitter was om levenslang te geven, terwijl er in de jury een consensus was voor een celstraf van vijf jaar. Hij heeft zijn wil echt doorgedrukt. Het was bijna Kerstmis, en de voorzitter zei: ‘Levenslang, of we blijven hier zitten tot ná Kerstmis.’»

Vanhamel (lachje) «Weet je wat ik deed? Ik had in het strafdossier de adressen van alle juryleden gevonden. Elk jaar stuurde ik hun met Nieuwjaar een kaartje. Na drie jaar ben ik bij de directeur geroepen. Ik moest ermee stoppen, want enkele juryleden dreigden ermee een klacht in te dienen. Als ik ooit voorwaardelijk vrij wilde komen, zou dat mijn zaak schade berokkenen. Toen ben ik er maar mee gestopt.»

In therapie

Daniël Vanhamel runt vandaag met zijn vrouw Marina Krawinckel een broodjeszaak die zij uit de grond stampte terwijl hij in de nor zat, op hetzelfde adres in Lummen waar hij dertig jaar geleden met haar ging wonen. De gigantische villa die hij ten tijde van de overvallen had gebouwd, is in januari vorig jaar uitgebrand, vermoedelijk door kwaad opzet. Danny en zijn vrouw betrekken een bijhuis achter de ruïne, op een uitgestrekt domein met zwembad. Trots toont hij ook de foto’s van het bouwbedrijf met zeven vrachtwagens dat hij na zijn vrijlating heeft opgestart samen met zijn zoons.

Vanhamel «Na mijn vrijlating wilde ik vooral laten zien dat ze me niet gekraakt hadden, ook financieel niet. Ik ben mooie auto’s blijven kopen, en een cabrio voor mijn vrouw. Ik ben blij dat ik kan tonen dat ik het ook buiten de misdaad kan maken.»

HUMO Tenzij de mensen denken dat jullie dit leven met misdaadgeld hebben opgebouwd.

Vanhamel «Maakt niet uit. Zelfs als er geld van vroeger in zit, blijft het niet eeuwig misdaadgeld, hè. Vroeger moest de politie niet alleen kunnen bewijzen dat het geld dat je aan een chique auto had besteed uit de misdaad kwam, maar ook van welke specifieke overval. Ze hebben mijn auto weleens in beslag genomen voor een bepaalde overval en daarvoor werd ik vrijgesproken, maar ik had er wél vijf andere gepleegd. Toch kreeg ik mijn auto terug, omdat ze er de verkeerde overval op hadden geplakt. Nu zou dat niet meer lukken, want de wetgeving is veranderd.

»Ik heb het vroeger gewoon heel goed gedaan. Ik weet nog dat mijn bankdirecteur in Lummen zei: ‘Ga naar Luxemburg, zet je geld daar op een bank, laat het vijf jaar staan en ga het daarna gewoon terughalen.’ En dat heb ik gedaan.»

Zijn vrouw Marina komt er even bij zitten. Zij werd destijds vrijgesproken voor de ontvoering van Anthony, maar ze is Danny altijd blijven steunen toen hij in de gevangenis zat.

HUMO U was niet zo happig op de televisiereeks?

Marina Krawinckel «Nee, ik had het er heel moeilijk mee. Ik ben bang dat alles opnieuw begint, en dat mensen ons met de nek zullen aankijken. Voor mij was het helemaal anders dan voor Danny: hij zat binnen, maar ik moest buiten mijn leven voortzetten, met twee kleine kinderen. De jongste droeg nog pampers. Je wordt overal uitgesloten en uitgelachen. Je brengt de kinderen naar school, je voelt de andere moeders roddelen. De kinderen speelden hier in de tuin, nooit in het straatje verderop waar alle kinderen van de buurt speelden, want zij waren de kinderen van Vanhamel. Dat is hard, als moeder. Ik was blij dat het eindelijk afgesloten was, en nu begint het opnieuw.»

HUMO Toch bijzonder dat u hem al die jaren bent blijven steunen.

Krawinckel «Dat zei de directeur van de gevangenis ook. ‘Heel uitzonderlijk,’ zei hij.»

Vanhamel «Vertel eens waarom je dat bent blijven doen? Vertel eens wat je mij gezegd hebt?»

Krawinckel «Omdat hij echt is. Echt en betrouwbaar. Ook met geld, hij zal nooit een euro pakken, dat kan hij niet. Eigenlijk is hij een lieve baby.»

Vanhamel «Zij is tien keer harder dan ik. Zij was een seutje toen ik haar leerde kennen. Heel eenvoudig. Maar nu is ze een harde zakenvrouw.

»Pas op, toen ik vrijkwam, hebben we het zwaar gehad, hoor.»

Krawinckel «Nu nog.»

Vanhamel «Je komt buiten en je bent vrij, maar je bent jarenlang vernederd. Je eigenwaarde is weg. Ik was gebroken, ik kon het leven buiten niet aan, ik wilde nergens naartoe.»

Krawinckel «Een relatie na een onderbreking van dertien jaar opnieuw opbouwen met dezelfde partner is tien keer moeilijker dan een nieuwe relatie beginnen. Hij was niet meer de Danny die ik had gekend, en ik was niet meer de Marina van vroeger. Ik heb er bijna veertien jaar alleen voor gestaan met de kinderen. Alleen avondschool gevolgd, alleen een broodjeszaak opgebouwd… En dan komt hij terug en begint hij mee te cheffen over de kinderen, over dit en dat…»

Vanhamel «Ik mocht van justitie niet meewerken in de zaak van mijn vrouw. Ik ben toen chauffeur bij een kringloopwinkel geworden, en ik verdiende 1.200 euro per maand. Zij zei: ‘Wat moet ik met 1.200 euro? De mensen die voor mij werken, verdienen meer dan jij binnenbrengt.’ Niet goed voor je zelfvertrouwen… Je moet je voorstellen: veertien jaar lang heb je je in de bak overeind gehouden met de gedachte aan je vrouw en je kinderen. Dan kom je thuis, maar de kinderen zitten niet te wachten op jou. Die hebben hun eigen leven en vragen: ‘Wat kom jij hier eigenlijk doen?’ Marina was ook fel veranderd. Ik mocht nergens aankomen. ‘Dat is van mij, en dit heb ik uitgebouwd…’

»‘Ik ga terug binnen,’ dacht ik op een bepaald moment. Ik redde het niet, buiten. Maar toen is het heel stilletjes beter beginnen te gaan.»

Krawinckel «Daar moet je veel moeite voor doen. Dat wil ik ook. Ik denk niet dat ik ooit nog een man zal ontmoeten die ik meer vertrouw dan hij. Ik heb Danny ook enorm zien veranderen tijdens de opnames met Peter.»

Vanhamel «Ik heb mezelf voelen groeien tijdens de opnames. Het was een soort therapie. Ik kon laten zien dat ik me niet heb laten kraken door de gevangenis. Dat ik ook een zaak heb opgebouwd. Ik voel dat ik het weer alleen aankan. Mijn zoons komen me nu raad vragen. Die reeks toont me echt zoals ik ben. Als ze aan mijn kleinkinderen later vragen wie hun grootvader was, dan kan ik die beelden laten zien. Dat is mijn testament.»