‘Dansaertvlamingen’ op Streamz heeft globaal één clou: de hoogmoed van mensen uit weekendbijlages

Brave new world. ‘Dansaertvlamingen’, sinds deze week kabbelend op Streamz, is een televisieprogramma ontsproten aan een Instagram-account. Als destabilisering van ’t oude medium kan dat tellen, al heb ik het gevoel dat de adellijke geslachten Planckaert en Verhulst dan evenmin vrijuit gaan. Ik kan al niet wachten om dra ook de Vermeires toe te voegen aan dat rijtje, met hetzelfde ongeduld waarmee ik al reikhalzend uitkijk naar mijn volgende tandartsbezoek en de daaropvolgende aangezichtsverlamming.

Als sketchprogramma maakt ‘Dansaertvlamingen’ zich in meerdere bedrijven vrolijk over de gelijknamige kapitaalkrachtige bovenlaag van de millennialgeneratie. Het nieuwste model yup eigenlijk. Volgens het clichébeeld dat voor de gein in dit programma wordt volgehouden, betreft het vooral Scandinavisch georiënteerde stedelingen in ecru schutkleuren, die zich zo gedreven tonen in hun streven naar uniciteit dat ze, zonder dat ze iets doorhebben, op slag weer een beetje burgerlijk worden. Zonder podcast van eigen makelij kun je het wel schudden in die middens en al helemaal als je tijdens de fairtradewijntasting niet overtuigend genoeg knikt terwijl je gastheer het relaas doet van zijn recentste trip naar Bali: een oerend waarachtige reisbestemming waar je volledig in lijn met de laatste trends op sociale media zomaar buiktyfus kunt oplopen. Waarna je de resultaten van die uitentreuren authentieke beleving óók weer kunt delen op Instagram. Wat een tijden.

Stof genoeg dus om je te bescheuren, dan wel je broek bij te bevuilen, maar: wel in afnemende intensiteit. Terwijl ik ‘Dansaertvlamingen’ tot mij nam, moest ik namelijk één weinig genadige seconde denken aan ‘Influencers’, dat zich als sketchprogramma eveneens specialiseerde in detailkritiek op een van nature al scherp afgelijnd modeverschijnsel. Daarbij vergat ‘Influencers’ evenwel dat herkenning nog niet vanzelf lachen in de hand werkt, en dan vooral niet als je anderzijds nalaat om een even herkenbare pointe te voorzien. ‘Ja, ik kén zo iemand’ is dan wel een goed begin - hier: ‘Ik heb zo iemand al eens gezien in een weekendbijlage’ -, maar op die gewaarwording mag van mij ook nog altijd een grap volgen die zelfs zonder steunverband overeind blijft.

Het gevaar bestaat dan ook dat het genus van de Dansaertvlaming in de werkelijkheid een zeldzamere mensensoort is dan dit gelijknamige divertimento doet vermoeden, waardoor je er als niet-trendgevoelige oningewijde mogelijkerwijs ook sneller op uitgekeken bent als je niet snel genoeg de mogelijkheid krijgt om in een zaligmakende deuk te gaan liggen.

Als komisch vehikel stak ‘Dansaertvlamingen’ gelukkig meestal boven ‘Influencers’ uit. Als de grap maar kwam, kon die ermee door. Het nummertje waarbij een koppel tijdens het padellen uitbrak in een muzikale lofzang over hun buitenverblijf aan de kust, kon voor hetzelfde geld ontvreemd zijn uit ‘De ideale wereld’, waar ook een aanzienlijk deel van de cast was geleend. Alleen zou het daar, te midden een grotere variatie, wellicht dieper snijden: in deze ontheemde staat kon je namelijk iets te snel vaststellen dat ‘Dansaertvlamingen’ globaal gezien slechts over één herbruikbare clou beschikte; die van de hybris. Dat is er nog altijd één meer dan ik tot dusver heb kunnen onderscheiden in ‘Loslopend wild’, maar dat elke aflevering beperkt blijft tot amper tien minuten, is daardoor wellicht ook meer uit noodzaak dan dat er een lovenswaardige aanleg voor beknoptheid mee gemoeid is.

En was beknoptheid niet de zielenadem van geestigheid? Ik zou het opzoeken, maar helaas: deze provinciaal moet hoogdringend op zoek naar een werkbare brand identity. De sportschoenen heb ik al.