De acteerprestaties, de dramatische dialogen, die pokkesongs: ‘The Starling’ is van het lamlendigste dat op Netflix te vinden is

Van alle lamlendige Netflix Original Movies die we de laatste tijd hebben gezien – en dat is geen gering aantal: ‘Blood Red Sky’, ‘The Woman in the Window’, ‘The Last Mercenary’ – is ‘The Starling’ zonder de minste twijfel de allerlamlendigste.

In de rauwe essentie snijdt deze onwaarschijnlijke miskleun hetzelfde loodzware onderwerp aan als het begin dit jaar op Netflix verschenen ‘Pieces of a Woman’, namelijk: hoe verwerk je als echtpaar het verlies van een baby? Vormde de dramatisch afgelopen thuisbevalling in ‘Pieces of a Woman’ het vertrekpunt van een heftig en waarachtig portret van een vrouw (Vanessa Kirby) en een man (Shia LaBeouf) die elk op hun eigen manier de dood van hun kind proberen te verwerken, dan vormt de wiegendood van Katie in ‘The Starling’ alleen maar de aanleiding voor een reeks melodramatische scènes die zó verbijsterend slecht zijn dat we onder het uitroepen van ‘Dit kan toch niet écht zijn!’ geregeld in onze eigen arm moesten knijpen. Oké, uiteraard hoeven niet alle drama’s de emotionele intensiteit te hebben van ‘Pieces of a Woman’, maar in ‘The Starling’ is het werkelijk gênant om te zien hoe de makers de dramatische scènes met een welhaast ziekelijke dwangmatigheid afwisselen met komisch bedoelde momenten.

Ter illustratie: onmiddellijk na de onbeschrijflijk treurige scène waarin Lilly (Melissa McCarthy) het spijlenbedje van haar dode dochtertje het huis uitsleept, krijgen we, ter comic relief, een scène in de maag gesplitst waarin een hitsige keffer tegen het onderbeen van McCarthy staat op te rijden (McCarthy: ‘Hola! Wow! Ik ben al getrouwd, maatje!’). Nog tijdens die scène begon onze bovenbuur razend op onze voordeur te bonken: onze tenen hadden zich récht door het plafond en jammer genoeg ook door zijn honderd jaar oude eiken parket met visgraatmotief gekruld. Merkwaardig: McCarthy en Chris O’Dowd zijn behoorlijk ervaren in het vak, maar de opvallende krampachtigheid waarmee de twee hoofdacteurs hun lijntjes hier staan te debiteren, laat vermoeden dat ze op de set totaal niet wisten of ze hun rollen lichtvoetig of net bloedserieus moesten spelen.

De enige acteur die wél de juiste dosis ironie in zijn spel weet te leggen, is ouwe rot Kevin Kline: die is nog enigszins genietbaar als de therapeut die zichzelf heeft omgeschoold tot wijsheden spuiende dierenarts. Een ridicuul personage, dat wel, maar anderzijds is het natuurlijk wel praktisch dat er in het verhaal een dierenarts rondloopt die tegelijk therapeut is: hij is niet alleen de man die uitlegt dat Lily in de derde fase van het rouwproces zit, maar tevens de man die haar kan vertellen dat die spreeuw in haar tuin zich agressief gedraagt omdat de vogels in het broedseizoen zitten. Misschien hadden de scenaristen van Kline in één moeite ook nog een elektricien kunnen maken: dan had-ie meteen de stekker uit dit debacle kunnen trekken.

En Godallemachtig, wat is dat met die pokkesongs die om de haverklap losbarsten? U moet het horen om het te geloven, maar in ‘The Starling’ kan het hoofdpersonage letterlijk geen grasmaaier in gang zetten of er barst een luide song los die u nog eens klaar en duidelijk vertelt hoe Lily zich voelt. Zoals wanneer Lily in haar zetel op de veranda een babysokje terugvindt: terwijl ze het sokje vastpakt, streelt, op de handpalm weegt en er met droef gesloten ogen aan ruikt, horen we op de geluidsband een treurige ballade met de lyrics ‘Let me tell you child / This world wasn’t made for you’. Hier dienden wij de film even stil te zetten ten einde een afspraak te kunnen boeken bij de cardioloog: er werd immers zo schaamteloos aan onze hartsnaren getrokken dat we er een knellend gevoel op de borst van kregen.

En wat is dat de laatste tijd met die therapeutische vogels op Netflix? Het Australische melodrama ‘Penguin Bloom’, op de streamingdienst beschikbaar sinds januari, vertelt het waargebeurde verhaal van een verlamde vrouw (Naomi Watts) die haar levenslust terugvindt dankzij een ekster. In ‘The Starling’ wordt Lily in haar tuin belaagd door een uit goedkope CGI opgetrokken spreeuw, die (zo vermoeden we althans) symbool staat voor het rouwverwerkingsproces. Spoiler: naar het einde toe lukt het Lily om de overvliegende spreeuw te raken met een goedgemikte steen, waarna de vogel als een neergehaalde Messerschmitt ter aarde stort. Onder het uitroepen van ‘Schitterend!’, ‘Dat werd tijd!’ en ‘Yee-ha!’ staken wij opgetogen de vuist in de lucht.