‘De afspraak’ op Canvas: Steeds droeviger keek Kerremans naar het gekibbel tussen Rutten en Annemans

‘Nu overkomt mij ook wel vanalles’, zei professor internationale politiek Bart Kerremans, die zich nochtans niet in het Capitool bevond toen de stoottroepen van Donald Trump er binnenvielen maar gewoon achter de tafel van ‘De afspraak’ in Brussel.

Aan de overkant, op veilige afstand van de eminente Amerikakenner, zaten twee politici: Gwendolyn Rutten en Gerolf Annemans, die waren uitgenodigd om hun licht te laten schijnen over de gebeurtenissen in Washington om de eenvoudige reden dat ze begin november net voor de presidentsverkiezingen in dezelfde studio ook al hun mening hadden mogen geven. Annemans had enkele maanden geleden - het zal weinigen verbazen - Trump en zijn beleid verdedigd, al kon hij zich dat, toen presentator Bart Schols het hem ter introductie voor de voeten wierp, niet meteen herinneren. ‘Ik zit hier niet als Trump-aanhanger en ik heb nooit gezegd dat ik wou dat hij zou winnen’, protesteerde hij, met de felheid van iemand die een plaatsje op een reddingssloep van de Titanic probeert te bemachtigen door tegen iedereen vol te houden dat hij nooit een ticket had willen kopen.

Rutten, die destijds uiteraard vurig op een overwinning van Joe Biden had gehoopt, zag in de bestorming van het Capitool - ‘een wanordelijke betoging van een paar kwasten’, dixit Annemans - vooral een bewijs van hoe Trump via de algoritmes van de sociale media jarenlang zijn aanhangers had gemanipuleerd. Haar grootste bekommernis lag dan ook bij die dekselse algoritmes en hoe we de macht ervan kunnen beknotten, zodat de opmars van extreem-rechts bij haar aan tafel en elders in Europa zou stoppen. De sfeer werd bitsig, al helemaal toen Annemans de manier waarop Trump zich de afgelopen weken aan de macht heeft vastgeklampt vergeleek met de vorming van de regering-De Croo: Open-VLD had volgens hem nog liever een Vlaamse meerderheid opgegeven dan te erkennen dat zij de verkiezingen hadden verloren. De ex-voorzitster van Open-VLD counterde met een welgemikt ‘blablabla’, niet zozeer een sterk argument, wel een piekfijne samenvatting van wat voorafging.

Kerremans zat erbij en keek steeds droeviger naar het schouwspel. Wellicht was hij na een tijdje ook beginnen te dagdromen over alle interessante artikels die hij had kunnen lezen als hij niet naar Brussel was gekomen, want toen Schols eindelijk naar hem terugkeerde, moest hij even recht gaan zitten en waren zijn eerste woorden: ‘Wat was de vraag ook alweer?’ Ik kon het hem niet eens kwalijk nemen. Ik had medelijden met de man, die een groot deel van zijn leven de geschiedenis van de Verenigde Staten heeft bestudeerd en nu, op zo’n cruciaal moment, nauwelijks de kans kreeg om zijn kennis te delen. Omdat men er zelfs in een duidingsprogramma als ‘De afspraak’ van uitgaat dat conflict en geruzie - hoe voorspelbaar ook - betere tv oplevert. Beter voor wie? Misschien voor de aanhang van de twee politici in kwestie, maar niet voor Bart Kerremans, en zeker niet voor wie graag wat had bijgeleerd over de netelige kwestie die de aanleiding was voor de uitzending.