De beste bindtekst, de nietsbetekenendste troostprijs en de beste make-up: Onze Man keek naar de Oscars en deelde de Humo-awards uit

Wat een opgeklopte, opgeblazen, urenlange viering van schier eindeloze leegheid! En dan was het, nu ik ‘Avatar: The Way of Water’ eindelijk heb uitgekeken, ook nog eens tijd voor de Oscaruitreiking.

Neenee, ik heb me best geamuseerd met de nieuwe megaproductie van James Cameron. En daarbij: met een film die meer dan 2 miljard dollar opbrengt, mág je lachen - vandaar dat we ons hier op de redactie nog altijd bescheuren met ‘De buurtpolitie: De perfecte overval’.

Verder was het hoofdthema van de avond: ‘Close’, but no cigar. Lukas Dhont was - soeverein als een James Bond-slechterik in zijn zwarte Prada-outfit - onberispelijk in zijn Oscarcampagne. Maar toch werd ‘All Quiet on the Western Front’, de Duitse Netflix-mastodont, de grote slokop (ondanks de eetbuien van Brendan ‘The Whale’ Fraser). De dankspeech van Dhont zullen we nooit kennen. En tóch ben ik ervan overtuigd dat-ie tien keer interessanter was geweest dan die van saaie mof Edward Berger. Scheisse!

In de vlotst verlopende, maar tegelijkertijd minst verrassende Hollywoodviering van de laatste jaren was Jimmy Kimmel een gedegen gastheer. Zijn beste materiaal? Hij noemde Steven Spielberg en Seth Rogen (die samenwerkten aan ‘The Fabelmans’), met een slimme allusie naar de verdovende middelen waar Rogen graag naar grijpt, de ‘Joe en Hunter Biden van Hollywood’. ‘Jaws’- en ‘Jurassic Park’-componist John Williams werd door Kimmel omschreven als ‘91 and still scoring’. En ‘Batgirl’ noemde hij onomwonden - auwch, nóg een uppercut tegen de Belgische kaak - ‘de eerste superheld die verslagen is door een team accountants’.

In het hart van het Dolby Theater in Los Angeles werden naar goede gewoonte vooral fel betraande speeches gegeven. Ke Huy Quan, tot in de eeuwigheid bekend als Short Round uit ‘Indiana Jones and the Temple of Doom’ én als Data uit ‘The Goonies’, leverde één van de mooiste exemplaren af (‘dit is de American Dream!’). Daarna kon zowat de hele ploeg van de - met permissie - nogal overroepen scifiprent ‘Everything Everywhere All at Once’ zijn voorbeeld volgen. Met 7 beeldjes, inclusief die voor Beste Regie en Beste Film, waren zij op het einde van de avond de grote, sympathieke overwinnaars.

Nog een stuk of wat speciaal voor de gelegenheid in het leven geroepen prijzen, omdat u al de rest tóch al op het internet hebt gelezen? Welaan, hierzo de Humo-cademy Awards!

Beste Naam? Eén van de make-upartiesten die van Oscarwinnaar Brendan Fraser een morbide obese verschijning maakten in ‘The Whale’, heet Joyce Chin. Omdat zij in 2003 ook al een BAFTA kreeg voor haar werk in de Salma Hayek-film ‘Frida’, spreken we nu dus van - begrijp je? - een double chin.

Beste make-up? Paul Dano (van ‘The Fabelmans’ en ‘The Batman’) leek rechtstreeks van bij de dichtstbijzijnde botoxfabriek te komen. Daarentegen ontegensprekelijk móói: Lady Gaga, die voor haar performance van ‘Hold My Hand’ (‘Top Gun: Maverick’) zomaar even alle schmink van haar gezicht, en haar gekloven lippen, had geveegd. Rihanna (zwanger, maar vooral bezwaard met een gebrekkig nummer als ‘Lift Me Up’) kon er niet tegenop. En toch won Bollywood-spektakel ‘Naatu Naatu’ (uit het pompende ‘RRR’) terecht de Oscar voor Beste Song.

Vreemdste hoogtepunt? Antonio Banderas met zijn rollende Spaanse tongval: ‘Luuukas Dhooont!’

Beste Jamie Lee? Jamie Lee Curtis, die haar eerste Oscarnominatie ooit (‘Everything Everywhere All at Once’) meteen verzilverde. Op een verdienstelijke tweede plaats: Jamie-Lee Six, vooralsnog niet genomineerd, maar wel ‘beire-ambitieus’.

Beste bindtekst? Hugh Grant, die voordien op de rode loper al uitgebreid zijn subliem ongemakkelijke zelve was geweest, kondigde zijn ‘Four Weddings and a Funeral’-coster Andie MacDowell zo aan: ‘Zij heeft heel haar leven vochtinbrengende crème gebruikt. Ik niet. Daarom ziet zij er schitterend uit, en ik als een verrimpelde teelbal.’

Beste dankwoord? De winnaar voor Beste Animatiekortfilm (‘The Boy, the Mole, the Fox and the Horse’, als u ‘t echt wil weten) bedankte in de eerste plaats zijn hond, die iets verderop - het blijft natuurlijk Los Angeles - op hotel zat. Van de mol, de vos of het paard geen sprake.

Slechtste mop? ‘Cocaine Bear’-regisseur Elizabeth Banks haalde een man in een berenpak tevoorschijn. Dat was, ofschoon Banks met haar hese stem klonk alsof ze er zelf net een halve kilo had doorgejaagd, nog altijd een betere grap dan eender wat in ‘Cocaine Bear’ zelf.

Nietsbetekenendste troostprijs? Beste Sound voor ‘Top Gun: Maverick’. Tom Cruise (ergens in Londen voor ‘Mission: Impossible’-opnames) deed uit vreugde een salto, maar die Cruise zit natuurlijk áltijd wel ergens een salto te doen.

Beste dankspeech? Die van de Indiase ‘RRR’-songwriter, die heel zijn speech gewoonweg zóng.

Ontroerendste moment? De speech van Ke Huy ‘Short Round’ Quan. En anders wel: een John Travolta die eerst moeite leek te hebben met de teleprompter, maar achteraf gezien gewoon geëmotioneerd bleek omdat hij nog maar één keer mocht zeggen dat hij altijd ‘hopelessly devoted’ zou blijven aan zijn ‘Grease’-liefde Olivia Newton-John. Zij overleed in 2022, net als Jean-Luc Godard, Angelo Badalamenti, James Caan, Vangelis, Raquel Welch, Robbie Coltrane (Hagrid!), regisseur Bob Rafelson (van Jack Nicholsons beste film, ‘Five Easy Pieces’) en ‘Goodfellas’-held Ray Liotta.

Grootste bescheidenheid? De geplaagde Brendan Fraser leek, wanneer hij werd aangekondigd als winnaar van de Oscar voor Beste Acteur, getroffen door een pijl in het hart. Alle goeds weze hem gegund. Al was ‘The Whale’ wel héél - sorry, sorry - vol van zichzelf.

Dapperste studiopubliek? Níét de met een goodiebag ter waarde van 100.000 dollar beloonde jetsetters die in het Dolby Theater in Los Angeles hun kont mogen afvegen met biljetten van 100 dollar. Nee, wél de zeven of acht mensen die toch maar mooi de hele nacht in het Telenet-decor hebben gezeten, in het twijfelachtige gezelschap van Jan Verheyen nog wel. Respect!

Grootste kippenvelmoment? De éénmansststaandeovatie van Short Round - kijk Ke Huy Quan recht huppelen als een verliefde tiener! - wanneer op het einde van de avond opeens zijn grote held Harrison Ford kwam opdagen. Het zou me niet verbazen als Ford ‘m met tegenzin proficiat wenste, en dat Ke Huy Quan ‘m glunderend in het oor fluisterde: ‘Okey dokey, Dr. Jones.’

Met permissie van Short Round kruip ik bij dezen - het is intussen licht buiten - in mijn bed. Voor ik roerloos in slaap val, hoor ik nog een flard conversatie. Een stem vraagt Short grommend om zijn beeldje goed te verzorgen. Waarop hij, glunderend: ‘Okey dokey, Dr. Jones!’