De charme is er nog, maar in het derde seizoen van ‘Ted Lasso’ lijken de makers de weg kwijtgeraakt

‘I know it’s nuts we came here in the first place’, zegt Ted Lasso tegen Coach Beard in de eerste aflevering van het derde seizoen van ‘Ted Lasso’ terwijl ze door de straten van Richmond wandelen. ‘But at this point, I can’t tell if it’s more crazy or less crazy that we’re still here.’ Hij heeft het over hoe hij destijds, als een trainer uit het American football die van voetbal evenveel kaas had gegeten als Pieter Loridon van immunologie, de leiding kreeg over een club uit de Premier League en daar tegen alle verwachtingen in successen mee boekte. Maar hij zou het ook over de serie zelf kunnen hebben.

Toen ‘Ted Lasso’ in 2020 begon, hadden weinigen een goed oog in een sitcom gebaseerd op een typetje uit enkele reclamespots van een paar jaar eerder. De immer optimistische trainer met de borstelsnor werd echter een cultfiguur, de reeks groeide in het eerste seizoen uit tot het grootste succes van AppleTV+, zowel bij het publiek als bij de critici, en in het tweede seizoen volgde de bevestiging.

Maar nu lijken de makers niet echt te weten wat ze doen of waar ze naartoe willen. En net zoals Coach Beard geen antwoord geeft op de vraag van Ted Lasso, brengt de start van seizoen drie - waarvan vier afleveringen op voorhand te bekijken waren - geen opheldering. Helaas, zeg ik er meteen bij, want als ‘Ted Lasso’-believer en liefhebber van zowel het universeel geliefde eerste (★★★½☆) als het iets meer gecontesteerde tweede seizoen (★★★★½) had ik niets liever gewild dan dat de serie vol zelfvertrouwen opnieuw het veld op was gestormd en Erling Haaland-gewijs vier keer los in de winkelhaak had geschoten. Maar in plaats daarvan hebben de eerste afleveringen meer weg van het middenveld van Club Brugge: weifelend en onzeker, traag en zonder zicht op doel.

Het eerste seizoen liet de wereld kennis maken met Ted Lasso - de figuur, de flauwe mopjes, het onwrikbare optimisme - en seizoen twee gaf hem meer diepgang, door te tonen dat er achter zijn eeuwige opgewektheid een donker trauma verscholen zat. Deze keer heeft men ingezet op verbreding en gaat er meer aandacht naar figuren uit de Teds periferie: Keeley die nu haar eigen PR-firma leidt of ex-assistent Nathan die overgestapt is naar West Ham en een vijand van zijn vroegere baas is geworden. Een groot deel van het verhaal draait ook rond een nieuwkomer: de duidelijk op Zlatan Ibrahimovic-geïnspireerde spits Zava, die van Italië naar de Premier League verkast en tot ieders verrassing voor AFC Richmond kiest. Als sterspeler vindt Zava dat alles rond hem moet draaien, wat het evenwicht in het team onder druk zet.

Het probleem is dat die nevenfiguren lang niet zo interessant zijn als Ted of die andere ‘MVP’ van de reeks, de immer grommende Roy Kent. Maar ze krijgen even veel schermtijd, wat er toe leidt dat de afleveringen bijzonder lang duren. In het eerste seizoen klokte ‘Ted Lasso’ gemiddeld af op 30 minuten, nu neemt elke aflevering drie kwartier in beslag - de vierde haalt zelfs de 50 minuten. Maar tempo zit er nauwelijks in en van elke 45 minuten zou je er makkelijk vijftien af kunnen schrapen. Misschien zijn de schrijvers gewoon even aardig en positief als de trainer die ze bedacht hebben, alleen zouden zij in plaats van ‘believe’ beter ‘durf te schrappen’ boven hun bureau hangen.

Wellicht heeft een en ander ook te maken met het nakende einde van ‘Ted Lasso’. Officieel is nog niets beslist maar bedenker en hoofdrolspeler Jason Sudeikis heeft al laten verstaan dat voor hem het verhaal van Ted Lasso na drie seizoenen uitverteld is. Omdat AppleTV+ zijn geliefde prijsbeest wellicht niet zomaar zal laten gaan, is de kans groot dat een van de nevenpersonages de stok mag overnemen, zoals ‘Frasier’ destijds succesvol een vervolg kon breien op ‘Cheers’ en ‘Joey’ veel minder succesvol op ‘Friends’. Daar is niets op tegen, maar door van het derde seizoen een soort lanceerplatform te maken dreigt het hoofdpersonage wat in de verdrukking te raken.

Gelukkig zijn er lichtpuntjes, waar de vroegere charme nog altijd aanwezig is en de mix van dwaze humor en oprechte emoties blijft werken: de erg grappige scène waarin Ted aan Roy het concept ‘Hallmark Christmas Movie’ probeert uit te leggen bijvoorbeeld, of die waarin Roy met droefheid terugdenkt aan zijn laatste jaar als voetballer. En zodra Ted Lasso centraal staat, gaat het niveau de hoogte in, zoals in de vierde aflevering, die niet alleen de langste van allemaal is maar ook de beste. Omdat ze, de nutteloze zijsprongetjes buiten beschouwing gelaten, gaat over hoe Ted in het reine probeert te komen met zijn scheiding en over hoe zijn aangeboren vriendelijkheid op de proef wordt gesteld door de rivaliteit met Nathan in de aanloop naar de clash tussen Richmond en West Ham. Ze eindigt ook met een scène die vintage ‘Ted Lasso’ is: eenvoudig maar ontroerend.

Afgaand op de eerste afleveringen zou Ted Lasso tegen het einde van seizoen drie de Roberto Martinez van de tv-coaches kunnen zijn: bejubeld in het begin maar te lang gebleven om de herinnering gaaf te houden. Tegelijk kun je hopen dat het toch anders uitdraait. Het is iets kleiner dan voorheen, maar het geloof is er nog.