De cinematografie van ‘Swarm’ zorgt voor een surreëel, bevreemdend en ongemakkelijk sfeertje

Ricardo López zond Björk een bombrief, omdat zij niet op zijn huwelijksaanzoek was ingegaan. John Hinckley Jr. probeerde president Ronald Reagan neer te kogelen, om het hart van filmster Jodie Foster te veroveren. Gianni Versace, John Lennon, Selena, Pantera-gitarist Dimebag Darrell: stuk voor stuk vermoord door een doorgeslagen bewonderaar. In de minireeks ‘Swarm’, zijn eerste tv-project sinds ‘Atlanta’, stelt Donald Glover aka Childish Gambino zich voor hoe een obsessieve fan in het huidige internettijdperk met gewelddadige impulsen zou omspringen.

Andrea ‘Dre’ Greene is, zo leren we snel, al altijd een vreemde meid geweest. Een pleegkind, gepest op school. Nauwelijks in staat om een normaal gesprek te voeren. Behalve als iemand de beroemde zangeres Ni’Jah aanhaalt, dan bloeit ze helemaal open. In de eerste aflevering van ‘Swarm’ slaat die obsessieve fixatie op haar idool om in nietsontziend geweld. Dre begint vervolgens aan een roadtrip door Amerika, waarbij ze een spoor van bloed en junkfood achterlaat. Aan alle arme zielen die haar pad kruisen, stelt ze één levensgevaarlijke vraag: ‘Wie is jouw favoriete artiest?’

Donald Glover nam vier geprezen seizoenen lang de muziekindustrie op de korrel in zijn comedyserie ‘Atlanta’ maar in de satirische thrillerreeks ‘Swarm’ krijgen de – slik! – fans het zwaar te verduren. En dan vooral: Beyoncé-fans. Haar naam wordt niet genoemd in ‘Swarm’, maar het is overduidelijk dat de fictieve popster Ni’Jah naar Queen Bey is gemodelleerd. Of kent u nog een andere wereldberoemde zangeres uit Houston die een verrassingsplaat over de ontrouw van haar rappende echtgenoot heeft uitgebracht? Glover en showrunner Janine Nabers verwerken zelfs enkele sensationele geruchten over haar in het plot van ‘Swarm’. Dankzij deze miniserie is de jarenoude vraag ‘Wie beet Beyoncé?’ ineens weer trending.

De referenties aan onder meer Beyoncé en haar fanatieke BeyHive, onbetaalbare concerttickets, de veelbesproken huidskleur van Halsey en de NXIVM-sekte zijn interessant en grappig, maar leiden zelden tot diepere inzichten. Het is vooral de fenomenale acteerprestatie van Dominique Fishback die deze thriller van begin tot eind boeiend houdt. De actrice weet als Dre moeiteloos tussen kinderlijke onschuld, vertederende breekbaarheid en psychopathische moordlust te schakelen. De uitzinnige manier, bijvoorbeeld, waarop Fishback na Dre’s eerste slachtoffer gulzig en met bebloede handen taart in haar mond propt: huiveringwekkend én hilarisch.

Elke aflevering van ‘Swarm’ duurt een half uur en vormt een afzonderlijk hoofdstuk in Dre’s razernij. Billie Eilish maakt haar acteerdebuut in de vierde en beste aflevering. Het tieneridool speelt een leider van een commune die Dre probeert in te lijven. De therapiesessies met Eilish en Fishback zijn subliem en het einde van de aflevering is al even onvermijdelijk als onverbiddelijk. Eilish kon voor haar rol trouwens uit eigen traumatische ervaringen met stalkers putten: in januari brak een fan bij haar ouderlijke huis in, in februari botste ze op een naakte man in de buitendouche van haar villa.

De cinematografie van ‘Swarm’ is, net zoals van ‘Atlanta’, fascinerend. De verrassende camerahoeken, de stilstaande camera’s en het aparte beeldkader dragen bij tot een surreëel, bevreemdend en ongemakkelijk sfeertje. De zesde aflevering draait vervolgens de hele reeks op z’n kop met een bijzonder geloofwaardige parodie op het true crime-genre, waarin een rechercheur de verschillende moorden van Dre met elkaar verbindt – geniaal! Pas op: het einde kunt u onbevredigend vinden, maar u deelt die kritiek beter niet op het internet. U weet namelijk nooit of een krankzinnige fan van Donald Glover meeleest.