De derde aflevering van ‘The Last of Us’ op Streamz is fantastisch: de beste televisie die we in lange tijd zagen

In een talkshow uit lang vervlogen tijden zitten twee wetenschappers tegen een jolige presentator te somberen over de toekomst van de mensheid. Het grote gevaar, aldus de ene, komt van onbekende virussen die een pandemie van een nooit eerder geziene omvang kunnen ontketenen. Nonsens, zegt de andere: waar we ons echt zorgen over moeten maken zijn schimmels die binnendringen in de hersenen en ons veranderen in hulpeloze marionetten. Normaal gezien is de lichaamstemperatuur van mensen voor schimmels te hoog om te overleven maar ‘als het klimaat een paar graden opwarmt’ kunnen ze zich misschien aanpassen. En wanneer dat gebeurt, ligt de uitkomst volgens de bedrukte wetenschapper vast: ‘We lose’.

Deze recensie bevat spoilers uit de eerste aflevering van ‘The Last of Us’!

De nieuwe prestigieuze HBO-serie ‘The Last of Us’ mag dan aftrappen in 1968, ze had na jaren van pandemie en verontrustende berichten over de klimaatverandering moeilijk actueler of relevanter kunnen overkomen. Na die beklemmende beginminuten springt de reeks 35 jaar vooruit in de tijd, naar 2003, op een moment dat een van de vele schimmels op aarde inderdaad een manier heeft gevonden om te overleven in ons brein. Een lief oud vrouwtje verandert plotsklaps in een bloeddorstig monster dat anderen aanvalt en probeert te besmetten via draden die uit haar mond groeien, een van de vele miljoenen schimmelzombies die overal opduiken. Een handvol scènes verder maakt ‘The Last of Us’ nog een sprong in de tijd naar het jaar 2023. De Verenigde Staten zijn herschapen in een post-apocalyptische woestenij waar geïnfecteerden op de loer liggen en de laatste overlevenden samenhokken in ‘quarantine zones’ waar het agentschap FEDRA (Federal Disaster Response Agency) de plak zwaait.

‘The Last of Us’ is gebaseerd op de gelijknamige game uit 2013, maar wie die niet kent of nooit gespeeld heeft, zal bij de start vooral denken aan films en series als ‘The Road’, ‘World War Z’, ‘Station Eleven’ en natuurlijk ‘The Walking Dead’. Veel komt vertrouwd over: de wereldwijde chaos bij het uitbreken van de pandemie, de bloederige momenten waarin de personages hordes monsters van zich af moeten houden, de manier waarop de overblijvers het ook elkaar moeilijk maken door te vechten om de laatste restjes eten, grondstoffen en macht. Desondanks slaagt ‘The Last of Us’ er snel in om binnen het genre een apart plekje te vinden. Enerzijds omdat de verwoeste wereld en de spannende scènes vol zombies indrukwekkend in beeld zijn gebracht - HBO heeft duidelijk niet op een dollar gekeken. Anderzijds omdat tussen de woekerende schimmels en de groeperingen die hun territorium willen uitbreiden de focus altijd blijft liggen op twee mensen die zich in deze hel staande trachten te houden: Joel (Pedro Pascal), een zwijgzame man die zijn dochter verloor toen de pandemie uitbrak, en Ellie (Bella Ramsey), een tienermeisje dat misschien de sleutel is tot een remedie.

Het negen afleveringen lange eerste seizoen volgt Joel en Ellie op een reis dwars door de Verenigde Staten, waarbij ze af en toe moeten vechten of rennen voor hun leven maar waarin ze vooral elkaar en zichzelf beter leren kennen: bij de start van de heikele onderneming is hij een handige en cynische smokkelaar en zij een rebelse tiener die nooit iets anders heeft gekend dan dood en verderf, maar gaandeweg veranderen ze in een surrogaatvader en een getraumatiseerd meisje dat op zoek is naar warmte en bescherming. Hun verhaal, en dat van een handvol andere personages, maakt duidelijk dat ‘The Last of Us’ niet zozeer draait rond de strijd om te overleven maar over de nood aan menselijk contact, aan het gevoel om ergens bij te horen. Dat komt nergens beter tot uiting dan in de fantastische derde aflevering, een van de knapste uurtjes televisie die we in lange tijd zagen. Bijna 75 minuten lang maakt de serie daarin een omweg langs twee personages die ook in de game aan bod komen maar hier een uitgebreid achtergrondverhaal hebben gekregen: Frank en Bill (Murray Bartlett en Nick Offerman), eenzame zielen die te midden van de apocalyps verliefd worden en een leven opbouwen ver weg van alle verwoestingen. Hun tijd samen wordt gebald verteld in één prachtige en poëtische beschouwing over hoe de liefde ons tegelijk menselijk en kwetsbaar maakt, een thema dat vervat zit in één simpel maar hartverscheurend zinnetje van Bill: ‘I was never afraid before you showed up’.

Veel elementen uit ‘The Last of Us’-de serie zaten al in de game, die zo baanbrekend was omdat ze net meer aandacht had voor het verhaal en de personages dan vergelijkbare games. Fans van het origineel zullen wellicht dus tevreden zijn met deze adaptatie. Maar Neil Druckmann, bedenker van de game, en Craig Mazin, die eerder ‘Chernobyl’ inblikte, zijn er ook in geslaagd een reeks te maken die helemaal op zichzelf staat en die perfect werkt als tv-serie voor oningewijden. ‘The Last of Us’ is ontroerend, meeslepend én angstaanjagend - wij zullen hierna alvast nooit meer zorgeloos naar een schimmelvlek op onze boterham kijken. De mensheid mag dan op de rand van het verlies staan, Druckmann, Mazin en HBO hebben met ‘The Last of Us’ al gewonnen.