De finale van ‘De Mol’ was ongeveer duizend keer opwindender en visueel interessanter dan de liveshow in Paleis 12 vorig jaar

Bericht aan iedereen die vorige week ons verslag van de voorlaatste aflevering heeft gelezen en nu denkt: ‘Tiens, was Humo nu niet héél zeker dat de mol Lancelot was?’ Natúúrlijk had deze jongen al die tijd in de smiezen dat het sabotagewerk dit seizoen - een jaargang met een op het gênante af povere groepspot en dus een topmol - voor rekening was van de even geweldige als geniepige Comfort, die het als gynaecologe gewend is om in vochtige tunnels te toeven. Maar het blijft natuurlijk een programma over misleiding en bedrog, en dáárom heb ik jullie allemaal op het verkeerde been gezet. Aha!

Nee, eerlijk is eerlijk: vanuit mijn tunnel bekeken blééf Lancelot ook in deze finale stuntelen en klungelen zoals alleen een blinde mol dat kan. Zelfs het luxeontbijt dat hij bij aanvang aan zijn medefinalisten serveerde - een omelet met fijn afgekruide avocado en een Italiaans proseccootje - zag er in deze misleide ogen uit als een hemelsbreed mea culpa voor alles wat hij de voorbije weken mispeuterd had. Quod non, hij was gewoon de oververdiende winnaar!

Voor de eerste proef van deze finale - een ongeveer duizend keer spannender, opwindender en visueel interessanter gebeuren dan de liveshow in Paleis 12 vorige keer - moest het overgebleven kandidatenbestand bijklussen in een lokaal tv-station, KVOA News 4 Tucson, waar het vaste anker Monica Garcia weinig geamuseerd toekeek hoe het drietal haar nieuwsuitzending vierkant in de soep deed lopen.

Lancelot was verantwoordelijk voor de camera en leverde als klankman een mooie ode aan het vak van Pascal Braeckman: om zo’n microfoonhengel kundig te bedienen, móét je haast wel een echte atleet zijn. Toos was dan weer de reporter met dienst: uiteraard, want van reporters en journalisten is bekend dat zij sowiesó regelrechte hotties zijn. Samen draaiden ze een item over een verhuisfirma voor cactussen (!) die aan hun 5.000ste stekelplant toe was, wat in Amerika, een land waar nu eenmaal nooit eens wat gebeurt, kennelijk voor hot news wordt aangezien. Nog een willekeurig zinnetje dat je Monica Garcia kon horen zeggen: ‘Daarom mag je nooit een vuurwapen en een kat tegelijkertijd in de microgolfoven stoppen.’ Geruststellend: apart zou het dus wel moeten kunnen.

Van Commy’s prestatie als weervrouw zal Frank Deboosere nog wekenlang badend in het zweet wakker worden, maar wat maakte het uit? De sfeer zat er intussen zo goed in - klitte een ‘De mol’-groep ooit eerder zó goed samen? - dat Gilles De Coster zich van de weeromstuit aan woordmopjes waagde. ‘Ik heb fantastisch nieuws voor jullie, namelijk: het middagnieuws.’ In de staat Arizona staat hij nog steeds te boek als voortvluchtig.

De tweede proef - de allerlaatste van dit uitstekende elfde seizoen - vond plaats in Biosphere-2. In dat kunstmatige ecosysteem, gebouwd om te zien of de mens zelfvoorzienend kan zijn op Mars, werden in de jaren 90 twee jaar lang acht vrijwilligers opgesloten. Je had er een woestijnkamer, een regenwoudkamer, een mangrove... Gilles De Coster vergrootte de premie op zijn hoofd door, toen Toos naar de nok van het regenwoud moest klimmen, met uitgestreken gezicht op te merken: ‘Toos kan de boom in.’ Die Amerikanen lachen daar niet mee.

Commy graaide nog ongegeneerd 1.000 euro uit de pot, maar wat u en ik pas écht zullen onthouden, zijn de beelden van Lancelot die zich in de oceaankamer nog eens van zijn beste, fotogeniekste en vooral sierlijkste kant liet zien. Op zijn kleine sloep daverde hij rond als een matroos met de kwaliteit van het keurmerk Zeeman en de alcoholinname van Jack Sparrow. Ik bedacht me onwillekeurig: hoeveel opdrachten zouden er zónder Toos, de alleskunner, wel niet volledig in het honderd zijn gelopen?

En toch was Lancelot dus de verdiende winnaar, een meesterstrateeg die stressbestendigheid tot een kunstvorm verhief en in alle situaties nuchter bleef nadenken. Nadat alle laptops dichtgeklapt waren - alle spiegels gedraaid, alle lichten gedoofd en alle maskers afgevallen - bleven we over met een beeldig, uitzonderlijk beminnelijk triumviraat: een grote verliezer, een grote winnaar en een gróótse mol.