De grappen van Kevin Hart en Mark Wahlberg in ‘Me Time' zijn gewoon niet plat genoeg

Net zoals Dr. Jekyll, Bruce Banner en Sméagol gaan ook wij gebukt onder een gespleten persoonlijkheid (wat meteen verklaart waarom wij in onze teksten steevast het pluralis modestiae ‘wij’ gebruiken). De fijnbesnaarde culturo in ons draagt graag blinkende manchetknopen, houdt gloedvolle betogen over de films van Ingmar Bergman en Abbas Kiarostami, en verdiept zich ‘s avonds in het licht van een twaalfarmige kandelaar in de werken van Proust. Maar in ons gaat ook een verwilderde zwijnjak schuil die zonder gêne kan genieten van de meest platte, obscene en scabreuze kolder.

De exploderende toiletpot in ‘La Grande Bouffe’, met de onder stront bedolven Marcello Mastroianni die, heel toepasselijk, luidkeels ‘Merde!’ brult? Schitterend! Mr. Creosote die in ‘Monty Python’s The Meaning of Life’ eerst de vloer, vervolgens de poetsvrouw en tenslotte het héle restaurant onderkotst? Zalig! Jim (Jason Biggs) die in ‘American Pie’ zijn stijve leuter in een appeltaart steekt, Tom Vermeir die in ‘H4Z4ARD’ iets memorabels doet met een potje vaseline, of Ace Ventura (Jim Carrey) die in ‘Ace Ventura: Pet Detective’ zijn billen uit elkaar trekt en uit z’n derrière begint te praten? Onvergetelijk!

Díe deelpersoonlijkheid ging met hooggespannen verwachtingen zitten voor ‘Me Time’, een Netflixkomedie over twee oude jeugdvrienden die elkaar na jaren nog eens terugzien en van de gelegenheid profiteren om all the way gaan. De trailer zag er namelijk veelbelovend uit, met Mark Wahlberg en Kevin Hart die het op een zuipen zetten, de Californische woestijn op stelten zetten, en in een zwembad staan te zeiken. Uitstekende referenties ook: regisseur en scenarist John Hamburg is de man die de betreurde karakteracteur Philip Seymour Hoffman in het geinige ‘Along Came Polly’ de onsterfelijke oneliner ‘I tried to fart and a little shit came out’ liet declameren.

Helaas: u had na ‘Me Time’ onze teleurgestelde smoel moeten zien! In het begin zit er nog wat luimigheid in de dialogen, bijvoorbeeld wanneer Sonny (Hart) bekent dat hij zich geregeld genoodzaakt ziet om stiekem onder de douche te masturberen omdat hij thuis nooit alleen is. Waarop Huck (Wahlberg) zijn vriend duidelijk maakt dat een man verdomme het recht heeft om zich te kunnen afrukken in elke kamer van het huis dat hij heeft gekocht: een waarheid als een onanerende koe! Maar voor de rest? Pfffff.

Tekenend voor het teleurstellende peil van de humor is de scène waarin Sonny tijdens een wraakactie een drol draait op het bed van de arrogante klootzak die zijn vrouw trachtte te versieren, waarna Sonny en Huck samen het bedroevende formaat van de gelegde keutel staan te bediscussiëren: het is bedoeld om te schateren, maar het draait uit op een flauwe vertoning. Tijdens de mond-op-mond-beademing van de platgereden schildpad kwamen we héél even dicht bij een proestbui (Sonny: ‘Ik kreeg wat schildpaddensnot binnen!’), maar qua aanstotelijke humor kunnen de meeste boerterijen in ‘Me Time’ lang niet tippen aan, bijvoorbeeld, die geweldige scène in ‘Van Wilder’ waarin de vijanden van Van Wilder (Ryan Reynolds) er zich niet bewust van zijn dat de vulling van de éclairs die ze met smaak staan te verorberen eigenlijk bestaat uit - spoiler! - hondensperma. Dát was pas lachen gieren brullen geblazen!

Het is níet zo dat de hansworsterijen in ‘Me Time’ niet gesofistikeerd genoeg zijn: integendeel, het probleem is dat de grappen niet plát genoeg zijn, dat het slijmafscheidingsgehalte veel te láág ligt, en dat het formaat van de excrementen, zoals Huck al terecht aangaf, over het algemeen nogal bedroevend is. Het ergste is nog dat de makers ons op het eind een melig ‘Het gezin gaat boven alles!’-lesje in onze smoel drukken: urgh, hoe afstotelijk! En als u ons nu wil excuseren: wij hebben trek in appeltaart.