De grootste kracht van ‘Over de oceaan’ is dat de deelnemers genoeg tijd in elkaars gezelschap krijgen om het BV-masker af te nemen

Wanneer zes bekende Vlamingen de oceaan oversteken voor een tv-programma, ga ik bidden om woeste baren, om kraakvissen en draaikolken, ijsbergen, op zijn allerminst om scheurbuik. Televisie blijft tenslotte het vertellen van een verhaal, bij voorkeur een boeiend, en dus moet de protagonisten enige te overwinnen obstakels in de weg worden gelegd. Zes rijkelui, acht afleveringen lang geruisloos glijdend over een blauwe spiegel, daar heeft niemand wat aan.

Tegenwoordig wordt een tv-programma wel vaker verward met een plezierreisje. ‘Dwars door de Middellandse Zee’, ‘Reizen Waes’ of het nauwelijks verholen vakantievlogje ‘Viva La Feta’: een minimum aan voorbereiding, aan kieskeurigheid in de montagecel, aan inspanning kortom, heet vandaag ook al televisie. Nonchalance gepekeld in charisma. Wat we er ook van maken, de kijker slikt het wel.

Noem me vooringenomen, maar die witte walvis liet ik twee jaar geleden, toen het eerste seizoen van ‘Over de oceaan’ werd uitgezonden, liever aan me voorbijzwemmen. Ik had geen trek in door cabin fever tot grote drama’s opgeklopte akkefietjes over een wanordelijke kombuis of een overboord geslagen zeeslets, aangevuld met het soort confidenties dat je vroeger weleens hoorde bijeensnikken in veilig voor anker gelegen schuiten van hondenfluisteraars. Daar word ík dan weer zeeziek van, hoe vast ook de grond onder mijn zetelpoten.

Maar ik had het mis, duizend bommen. Als die eerste reeks even vermakelijk was als deze tweede belooft te worden, dan ben ik verstoken gebleven van één van de betere programma’s van de laatste jaren. Al meteen in dit nieuwe seizoen word je in een reddingsoperatie gestort. In mijn notities staan de gruwelen beschreven van ten einde raad op een inderhaast bijeengesjord vlot ronddobberende drenkelingen die, in het vooruitzicht op een met James Cooke gedeelde kajuit, alsnog de laatste, nog niet opgevreten roeispaan ter hand nemen en zich één voor één de kop inslaan.

Dit alles dus voorbarig. Sterker nog: Cooke is één van de smaakmakers. Al is het moeilijk kiezen, want elk van de zes deelnemers is uitstekend gecast: Gert Verheyen, Ella Leyers, Elodie Ouedraogo, Jonas Geirnaert, zelfs Annelien Coorevits, bij wie het zuur bij de minste deining naar de huig stijgt, voegt een eigen tint toe aan een al kleurig geheel.

De voorbereidingen op de reis worden aardig in beeld gebracht met fijne gesprekjes tussen kapitein Piet en de zes, verrast als ze zijn wanneer ze geheel onverwacht een eerste keer te water gaan, of onder elkaar, aan tafel à la ‘That ’70s Show’, om de trip te bespreken. Ook de zogenoemde testimonials van familieleden aan de vooravond van de afvaart zijn mooi gedoseerd: een lach, een traan, maar van niets te veel. Goeie quotes, goed camerawerk én goeie montage, zo moeilijk hoeft dat dus niet te zijn.

De grootste kracht van ‘Over de oceaan’ is dat de zes in dezen fish out of water zijn, wat zo al tot bescheidenheid noopt, en bovendien genoeg tijd in elkaars gezelschap krijgen om het BV-masker af te nemen. Je kunt nu eenmaal geen drie weken lang jezelf spelen. Het helpt dat de meesten niet de aangeboren drang hebben op het voorplan te treden, waardoor wie die wél heeft zich niet geroepen voelt er telkens nog eens bovenuit te gaan kakelen.

Het enige wat een beetje geforceerd aanvoelt, los van het Geirnaert opgedrongen, ouderwetse en vooral overbodige geklooi met sextant en sleeplog, is de plant die het zestal van Jani Kazaltzis moet meezeulen naar de Caraïben. Alsof een tocht van 5.000 kilometer dat nodig heeft om leuke beelden op te leveren. Een roeispaan, voor alle zekerheid, maar geen plant.